Πριν καιρό ο ηθοποιός Δημήτρης Καλλιβωκάς μου είχε πει μια ιστορία για την τότε συμπρωταγωνίστριά του στο θέατρο, Ρένα Βλαχοπούλου. Ένας σκηνοθέτης που ήθελε να ανεβάσει Λυσιστράτη στην Επίδαυρο προσπαθώντας να πείσει την Βλαχοπούλου να πρωταγωνιστήσει, την επισκέφτηκε στα καμαρίνια κρατώντας ένα αντίγραφο του έργου και ένα κουτί σοκολατάκια. Η Ρένα τον άκουσε προσεχτικά, έφαγε μερικά σοκολατάκια και αρνήθηκε ευγενικά.
«Γιατί αρνήθηκες» την ρώτησε αργότερα ο Καλλιβωκάς και εκείνητου απάντησε: «Είσαι με τα καλά σου; Να τολμήσω εγώ να ανέβω στην σκηνή της Επιδαύρου με τέτοιο σπουδαίο έργο;»
Ακούγοντας αυτές τις μέρες τη σκόνη που σήκωσε η είδηση ότι ο Σάκης Ρουβάς θα ερμηνεύσει το “Άξιον Εστί” θυμήθηκα αυτή την παλιά ιστορία.
Αλήθεια δεν θέλω να λαϊκίσω ούτε να κάνω υποδείξεις και μαθήματα ιστορία τέχνης σαν τη Χρυσούλα Διαβάτη, αλλά δεν γίνεται να βγάλω από το πίσω μέρος του μυαλό μου τη σκέψη, ότι ολόκληρη Βλαχοπούλου -μια από τις σπουδαιότερες κωμικούς που γέννησε η Ελλάδα- αρνήθηκε το ρόλο από σεβασμό προς την Επίδαυρο και στο αρχαίο κείμενο, ενώ ο Σάκης προφανώς δεν έχει παρόμοιους ενδοιασμούς.
Λένε ότι ο μόνο οι παράτολμοι, οι αφελής και οι θαρραλέοι έχουν άγνοια κινδύνου. Δεν γνωρίζω σε ποια κατηγορία ανήκει ο Σάκης και κάτω από άλλες συνθήκες θα συμφωνούσα μαζί του. Είναι όντως δικαίωμα κάποιου να κάνει ό,τι θέλει, να δοκιμάζεται όπου μπορεί και όπου αντέχει.
Αυτός είναι πού θα το τολμήσει και στο κάτω-κάτω, αυτός θα προσγειωθεί στις φτέρνες του ή θα σκάσει με τα μούτρα. Όμως το θέμα δεν είναι αυτό.
Από σεβασμό δεν θα κρίνω ούτε θα σχολιάσω τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη και έχει απόλυτο δίκαιο όταν λέει «Απαγορεύεται το απαγορευτεί». Όμως ούτε εδώ είναι το θέμα.
Το θέμα είναι άλλο και θα το πω όσο κομψά μπορώ γιατί αυτό δεν λέγεται κομψά, λέγεται γρήγορα σαν να τράβας το τσιρότο από το δέρμα.
Το θέμα δεν είναι ότι ο Σάκης δεν πρέπει, δεν του αρμόζει ή έχει υπερβολικά ποπ παρελθόν πίσω του για να ερμηνεύσει ένα τόσο σπουδαίο έργο. Κάθε άλλο.
Τα ίδια λέγανε και 20 χρόνια πριν όταν η Αλέξια –μετά τη Eurovision και τα κορίτσια ξενυχτάνε μ’ ένα μυστικό- άνοιξε στο Καλλιμάρμαρο τη συναυλία για τα 70 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη ύστερα από κάλεσμα του ίδιου το συνθέτη.
Και τότε τα Media λύσσαξαν, έγραψαν, έβρισαν διαπόμπευσαν, στο τέλος όμως σώπασαν. Όχι γιατί βαρέθηκαν, αλλά γιατί η Αλέξια είχε μεν «ένοχο» παρελθόν άλλα είχε και μια εξαιρετική φωνή.
Και εδώ είναι το θέμα: Ο Σάκης δεν έχει τη φωνή που χρειάζεται. Πολύ απλά, δεν κάνει γι αυτό. Δεν θα τα καταφέρει και αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το γνωρίζει ο ίδιος βαθιά μέσα του, οπότε ή έχει άγνοια ή έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση ή κακούς συμβούλους που θα έπρεπε να τον προστατεύουν από τέτοιες κακοτοπιές και όχι να τον πετάνε μέσα σε αγέλη από πεινασμένους λύκους.
Ίσως το σωστό θα ήταν να τον ακούσουμε πρώτα και μετά να τον κρίνουμε άλλα μεταξύ μας, μήπως δεν ξέρουμε τι θα ακούσουμε;
Ο Σάκης έχε χίλια ταλέντα: Είναι εργατικός, είναι επίμονος, φιλόδοξος, φιλομαθής, έξυπνος επιχειρηματίας, έχει πειθαρχεία, διάρκεια, λάμψη, έχει τόσα πολλά προσόντα, αλλά δυστυχώς φωνή δεν έχει!
Κάτι μου λέει ότι όλο αυτό που συμβαίνει δεν έγινε γιατί θέλει να προσθέσει αυτή τη συναυλία στο βιογραφικό του. Μάλλον ντόρο επιζητούσε και μεταξύ μας το πέτυχε και με το παραπάνω! Το σωστό να λέγεται.