«Πώς περνάει έτσι ο χρόνος;» Είναι μία φράση που ξεκινάς να τη λες μετά τα 24 σου νομίζω. Ίσως γιατί είναι η ηλικία που σιγά σιγά καταλαβαίνεις πως ενώ περνάνε τα χρόνια και αλλάζει η ζωή σου, τα χρόνια που ήσουν παιδί τα νιώθεις σαν να τα έζησες μόλις χθες!
Θυμάμαι μικρή να το λένε οι γονείς μου, πόσο γρήγορα μεγαλώναμε με την αδερφή μου. Τότε δεν απαντούσα, δεν αντιδρούσα καν γιατί ήμουν πολύ απασχολημένη με άλλα πράγματα πιστεύοντας πως μια ζωή θα έχω όσο χρόνο θέλω για να ζήσω τις συγκεκριμένες στιγμές.
Δεν ήξερα. Τώρα όμως καταλαβαίνώ! Πλέον κάποια αντικείμενα είναι πολύτιμα. Το ημερολόγιο που έγραφες όταν ήσουν ακόμη σχολείο, τα παιχνίδια που κάποτε δεν αποχωριζόσουν, οι ξεχειλωμένες μπλούζες από το λύκειο που είναι γεμάτες αναμνήσεις και τα πολυφορεμένα παπούτσια που αγαπούσες τόσο πολύ. Όλα αυτά και άλλα πολλά έχουν τη δική τους προσωπική ιστορία να αφηγηθούν για τη ζωή σου.
Τα παπούτσια που βλέπετε από κάτω τα έχω από τότε που ήμουν 15 χρονών. Έχουν ζήσει τα πάντα! 2α και 3η λυκείου, την πρώτη φορά που πήγα clubbing, τα φοιτητικά μου χρόνια στο Λονδίνο, τις ρομαντικές βόλτες στην παραλία της Θεσσαλονίκης, τις ατελείωτες συζητήσεις με τις φίλες μου όταν βγαίναμε για καφέ, μέχρι και μία εντυπωσιακότατη τούμπα μπροστά από το amore στο σχολείο! Έχω να τα φορέσω πάνω από 4 χρόνια αλλά έχουν διανύσει τόσα χλμ. που δε νομίζω να έχουν παράπονο.
Χάρηκα πολύ που το συγκεκριμένο ζευγάρι συμμετείχε στην έκθεση φωτογραφίας Made by You με πρωταγωνιστές τα αγαπημένα μας ταλαιπωρημένα παπουτσάκια..
Τελικά είναι πολύ όμορφο να φιλάς κάποια πράγματα από το παρελθόν. Έχουν ανεκτίμητη αξία!
