Ακόμη θυμάμαι την ημέρα που ήρθε ο πρώτος άντρας συνάδελφος στο γραφείο. Τον υποδέχτηκα με τιμές ήρωα που γυρνούσε από το Βιετνάμ. Με δάκρυα στα μάτια, σηκώθηκα και τον αγκάλιασα. Μου ψιθύρισε «Φίλε είσαι καλά;». Η απάντηση μου του έδωσε να καταλάβει γιατί φάνταζε σαν τον John τον Rambo στα δικά μου μάτια. «Δουλεύω δυο μήνες μόνο με γυναίκες…»!
του Δημήτρη Δρίζου
To χρονικό δημιουργίας ενός ροζ σύννεφου…
Όταν ήρθα στα γραφεία του FollowMe, ήμουν μόνο εγώ και η Κατερίνα, η πολυαγαπημένη μου διευθύντρια (όχι δεν με σημαδεύει με σφεντόνα την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές). Μου ανέλυσε το project, δέχθηκα, μου έταξε τετραψήφιο μισθό, τον αρνήθηκα για να μην προκαλέσω το κοινό αίσθημα, τα βρήκαμε στη μέση, ήπιαμε και το freddo cappuccino μας και όλα καλά. «Αρχίζεις άμεσα. Έχουμε πολύ δουλειά». Να αρχίσουμε, γιατί να μην αρχίσουμε σκέφτηκα.
Σταδιακά, έρχονταν κοπέλες. ΟΚ, nothing to worry about. Γυναικείο site είμαστε και μάλιστα σύγχρονο, οπότε θέλουμε κοπέλες με φρέσκιες ιδέες, μορφωμένες και εκλεπτυσμένες, σαν και του λόγου μου (σε αρσενικό το γένος, μην ξεχνιόμαστε). Όλα καλά και όλα ωραία.
Σχετικός από μόδα είμαι για άντρας, αλλά και από γυναικεία λογική (αν αυτή υπάρχει) σε γενικές γραμμές κάτι κάνουμε. Ευτυχώς τα κορίτσια εδώ δεν είναι πολύ περίεργα. Πρέπει να το ομολογήσω. Είναι καλλιεργημένες και σύγχρονες. Αλλά είναι γυναίκες και εγώ άντρας. Και είναι (πάνω από) μισή ντουζίνα και εγώ ένας. Και δυστυχώς δεν είμαι ο Σουλτάνος του Μπρουνέι για να είναι υπό μου…
Η γεωμετρική μείωση της τεστοστερόνης…
Τα θέματα ήταν αρχικά light. Με έβαζαν στο mood με τρόπο. Λογικό. Σύντομα αρχίσαμε τα πιο… βαριά θέματα προς συζήτηση. Την Fashion Week. Ποια γυναίκα θεωρώ αντικειμενικά όμορφη. Ακόμη θυμάμαι τα βλέμματα του όταν έδωσα την απάντηση μου (όχι δεν θα στην πω γιατί δεν θέλω να θίξω καμία διάσημη κυρία). Συχνά τα βράδια ξυπνάω. Δεν έχω ξεπεράσει τα 6 ζευγάρια βλεμμάτων που πετούσαν φωτιές. Και δεν είμαι η Khaleesi ή κάτι πυρίμαχο.
Και φτάσαμε στις δύσκολες μέρες… Ναι, εκεί που οι ορμόνες τρελαίνονται και τα οιστρογόνα χορεύουν μπάλο. Η ερώτηση «Θες καφέ» μπορεί να γίνει φονικό όπλο. Για την συνάδελφο. Γιατί μέσα στον έμμηνο κύκλο της, της φάνηκε πως την ειρωνευόμουν. Και άρχισε να μου λέει για τα προβλήματα της, για τον πρώην της, για το άγχος της και για ότι της χρωστούν λεφτά από την προηγούμενη δουλειά της. Μην χρονοτριβώ καφέ δεν ήπια.
Τις ημέρες που είχε Champions League ένιωθα τόσο μόνος… Κέρδιζε ο Ολυμπιακός την Ατλέτικο και με ρωτούσαν «Καλέ, τι βαβούρα ήταν αυτή; Έπαιζε κανείς;». Και εγώ βουρκωμένος να κοιτάζω την βροχή να πέφτει από το παράθυρο. Γιατί δεν ήμουν ευαίσθητος, αλλά με τόσες κυρίες και γυναικεία θέματα ξέσπασε από μέσα μου ό,τι και στον Mel Gibson στο «Αυτό που θέλουν οι γυναίκες». Η αλήθεια είναι πως τελικά κατάλαβα μετά την επίπονη μαθητεία μου, αλλά θα το αναλύσω πιο κάτω.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και με οδήγησε σε παραίτηση ήταν η ατάκα μετά το γυμναστήριο. Μετά από μια μέρα στήθους, κάτω από μπάρες και βάρη (για να νιώσω όπως οι Manowar και να γεμίσω λίγο τεστοστερόνη), πονούσα στην συγκεκριμένη μυϊκή ομάδα. Φυσιολογικό ήταν. Έκανα ένα μοιραίο λάθος. Το συζήτησα με μια κοπέλα εδώ. Η ειρωνική ατάκα της «Μήπως ετοιμάζεσαι να αδιαθετήσεις;» ήταν το ηλεκτροσόκ… Είπα στην Κατερίνα (που πλέον με σημαδεύει χωρίς αναστολές) πως δεν μπορώ άλλο. Έχω αγγίξει την γυναικεία μου φύση μέχρι εκεί που δεν πήγαινε. Έλεγα πια στον κολλητό μου τι πρέπει να προσέξει στο πρώτο ραντεβού. Άνθρωπος είμαι και εγώ και λύγισα. Αφού γέλασε με την ψυχή της, μου είπε τα λόγια που είχα ανάγκη να ακούσω. «Έρχεται ο Μαρίνος αύριο και θα έχεις παρέα». Αυτό ήταν.
Τι έμαθα και είμαι ευγνώμων;
Οι γυναίκες είναι γυναίκες. Δουλεύουν με ένα δικό τους τρόπο. Δεν πρέπει να περιμένεις να τις κατανοήσεις είτε σε σχέση, είτε στην δουλειά. Εμείς είμαστε άντρες. Δεν θα μας καταλάβουν και εκείνες. Έμαθα και μαθαίνω ακόμα πολλά μαζί τους. Με έμαθαν πώς να ντύνομαι. Πώς σκέφτονται εκείνες σε μια σχέση. Πως είναι πάντα γυναίκες και χρειάζονται έναν άντρα και νιώθω χρήσιμος ανάμεσα τους. Για ρώτα αν κουβάλησαν έστω και ένα γραφείο από αυτά που κάθονται. Έμαθα μαζί τους πώς να γίνω αυτό που πρέπει να είμαι στα μάτια μιας γυναίκας. Δεν έγινα αλλά άλλαξα. Και μάλιστα προς το καλύτερο. Πηγαίνω στην δουλειά ντυμένος λες και θα περάσω από κριτική επιτροπή (που περνάω ανεπίσημα). Έμαθα στέκια για τα ραντεβού μου. Αν θα τις άλλαζα με 10 άντρες; Για κανένα λόγο. Όλες είναι διαφορετικές.
Επιβίωσα ανάμεσα τους. Καλή η παρέα του Μαρίνου, αλλά όταν λείπει έστω και μια από τα κορίτσια εδώ, νομίζω πως το γραφείο έχει χάσει το χρώμα του. Γυναίκες … Καλύτερα με 6 από αυτές παρά καμιά τους!