Το ότι όλοι έχουν την άποψή τους και κατά μια έννοια πρέπει να γίνεται σεβαστή ακόμη και αν δεν μας αρέσει ή δεν μας ευχαριστεί, είναι μια οικουμενική αλήθεια. Απλώς είχα την εντύπωση ότι οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι πιο μπροστά από την εποχή τους, ανοιχτόμυαλοι, προοδευτικοί, ροκ, με ανεκτικότητα.
Προφανώς δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα, γιατί ο Γιάννης Σαββιδάκης δεν ανήκει στην παραπάνω κατηγορία. Αφού την προηγούμενη βδομάδα προσέβαλε συναδέλφους του με τις δηλώσεις ότι οι έντεχνοι καλλιτέχνες βρωμάνε (ενώ προφανώς οι άτεχνοι φίλοι του μοσχομυρίζουν) πήγε το σκοταδισμό ένα βήμα παραπέρα και σχολίασε την εμφάνιση της Κοντσίτα, που επιλέγει στις δημόσιες εμφανίσεις της να έχει μούσι και γυναικεία εμφάνιση: «Με ενοχλεί η εικόνα της» είπε «είναι τεχνητή η διαφορετικότητα, είναι κατασκευασμένη διαφορετικότητα».
Δεν τη δέχεται λοιπόν την Κοντσίτα ο Γιάννης Σαββιδάκης, ο οποίος μάλιστα συμπληρώνει ότι «η γυναίκα που είχε μούσια παλιά συμμετείχε στο τσίρκο». (Γιάννη άσε καλύτερα το παρελθόν δεν σε συμφέρει γιατί και εσένα αν σε έβλεπαν τότε να ντύνεσαι Τίνα Τάρνερ, όπως ντύθηκες για το Your face sound familiar, θα σου κρεμούσαν κουδούνια).
Η Κοντσίτα έχει δημιουργήσει μια persona κατασκευασμένη για τη σκηνή, μια persona βασισμένη στη σεξουαλική της ταυτότητα και έχει το θάρρος και την τόλμη την εκφράσει δημόσια.
Εξάλλου αν τολμήσει κάποιος μια μικρή διαδρομή στην ιστορία ορισμένων εκκεντρικών καλλιτεχνών, θα ανακαλύψει ότι η Κοντσίνα δεν είναι η πρώτη. Έχουν προηγηθεί ο Nomi Claus, που στα τέλη των 70’s έβγαινε στη σκηνή με μακιγιαρισμένο πρόσωπο και με στολή σαν να βγήκε από το παραμύθι “Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”, ο David Bowie με το ανδρόγυνο στιλ του, o Boy George, η Bjork ,ο David Hoyle και χίλιοι- δυο που ξεχνάω και δεν γνωρίζω, αλλά έγραψαν ιστορία και ευτυχώς ο κόσμος δεν έμεινε στο τι φορούσαν, στο αν ήταν βαμμένοι και ποιον έβαζαν στο κρεβάτι τους.
Οι τότε επικριτές πνίγηκαν μέσα στο ταλέντο αυτών των ανθρώπων που σχεδόν 40 χρόνια πριν τόλμησαν και πήγαν κόντρα στο συντηρητισμό της εποχής. Γιατί και τότε υπήρχαν άνθρωποι που ευχαρίστως θα τους έκλειναν σε τσίρκο όπως ο Γιάννης Σαββιδάκης, ο οποίος ευτυχώς που δεν ζούσε τότε γιατί αλλοίμονο μας, θα έβριζε από το πρωί ως το βράδυ!
Στην ίδια συνέντευξη λοιπόν ο Σαββιδάκης μας λέει ότι τον ρωτάει ο γιός του για τη κυρία με το μούσι και εκείνος δεν ξέρει τι να απαντήσει.
Δεν θα σου πω εγώ πώς θα μεγαλώσεις το παιδί σου, δικαίωμά σου, αλλά επειδή μεγάλωσα σε μια γενιά με ομοφοβικούς χαρακτηρισμούς, με χλευασμό στο διαφορετικό, με προκαταλήψεις και με απαγορεύσεις έχω άποψη, την οποία μπορώ να συνεισφέρω και εσύ πέταξέ την στα σκουπίδια αν θες.
Λέω εγώ τώρα, μήπως την επόμενη φορά που σε ρωτήσει το παιδί σου «τι είναι “αυτό” μπαμπά» να του πεις να μην κρίνεις κάποιον από το τι φοράει και πώς δείχνει εξωτερικά; Λέω μήπως να του πεις ότι “αυτό”, είναι ένας άνθρωπος που επέλεξε να ζήσει τη ζωή του διαφορετικά από ότι εμέις και ότι κανονικά θα πρέπει να επαινέσουμε το θάρρος κάποιου που τολμά να κάνει αυτό που θέλει, να ζήσει χωρίς φόβο, να είναι αληθινός ακόμη και όταν όλα και όλοι είναι εναντίων του.
Γιατί όσοι μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους, έχουν περισσότερες πιθανότητες να μην γελάσουν και να μην κοροϊδέψουν στο σχολείο, στο δρόμο και στα bar το χοντρό κοριτσάκι, το σκούρο παιδάκι, το θηλυπρεπές αγόρι ή ένα κορίτσι που δεν γεννήθηκε γυναίκα.
Σε άλλες χώρες θα είχες ζητήσει 10 φορές συγνώμη για όσα είπες, όμως εδώ εσύ συνεχίζεις να ξεστομίσεις χοντράδες και προσβολές. γιατί προφανώς έχεις διαλέξει στρατόπεδο: «Δύο η Ελλάδες, η μια εκεί στο παρτσακλό κανάλι κι η άλλη αστράφτει εφηβική» που λέει και ο Σαββόπουλος (έντεχνος επομένως άπλυτος ε;) και δεν ρωτάω σε ποια Ελλάδα ανήκεις, είναι προφανές!