Δεν ξέρω αν το παθαίνετε κι εσείς. Αν δηλαδή εσείς που είστε από την Κρήτη, από την Πελοπόννησο ή από τη Στερεά Ελλάδα, αν είστε Αρμένιοι ή Πολίτες παθαίνετε αντίστοιχα αυτό που συμβαίνει σε εμάς τους Πόντιους μόλις ακούμε την πρώτη νότα της λίρας.
Αυτό που έλεγε χθες βράδυ στο The Voice η Δέσποινα Βανδή " εγώ προσωπικά δεν μπορώ να αντισταθώ στον ήχο της λύρας". Εμείς οι Πόντιοι λοιπόν μόλις πάει να ακουστεί του κεμεντζέ ( η δίκια μας λύρα) ο ήχος νιώθουμε έναν κόμπο να ανεβαίνει στο λαιμό μας, ένα κάψιμο στο στομάχι και την τρίχα μας να σηκώνεται. Δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μας χωρίς να μπορούμε να τα σταματήσουμε, η φωνή μας σπάει και είτε ξέρουμε να λέμε το τραγούδι και μιλάμε τα ποντιακά φαρσί είτε η μόνη ανάμνηση που έχουμε είναι η φωνή της γιαγιάς που μας αγκάλιαζε με ένα τεράστιο "ποδεδίζοσεν πουλί μου" σηκωνόμαστε όρθιοι και ο ρυθμός της λύρας ορίζει τα πόδια μας και όλο μας το είναι.
Και είναι παράξενο γιατί ούτε καν οι γονείς μας δεν έζησαν στον Πόντο και ίσως όταν ήμασταν μικροί να ήταν βαρετές οι ιστορίες για την προσφυγιά που διηγούνταν οι παππούδες μας. Και τα χαψία τα τηγανητά μπορεί ποτέ να μην τα συμπαθήσαμε και ούτε οι ποντιακές αλυσίδες ήταν ποτέ τρεντ. Νομίζω ότι εμείς οι Πόντιοι των μεγάλων ελληνικών πόλεων- γιατί οι μετανάστες και τα παιδιά της επαρχίας είναι αλλιώς, μεγαλώνουν σαν πόντιοι- γινόμαστε Πόντιοι μετά τα 20 μας χρόνια. Κάτι συμβαίνει στο ποντιακό DNA και παίρνει μπρος όταν μεγαλώνεις λίγο ακόμη κι αν τίποτα περίεργο δεν έχει συμβεί στη ζωή σου. Και ξαφνικά εκεί που είσαι ένας αδιάφορος ροκάς/μεταλας/χίπστερ/λαικός πιάνεις τον εαυτό σου να ψάχνει στο youtube τον Καζαντζίδη με το Τσάμπασιν, να κλαίει σαν παιδί όταν βλέπει να χορεύουν σέρα στις εκπομπές της τηλεόρασης που γλεντάνε οι καλεσμένοι και να σου έρχονται μια μια λέξεις που δεν καλοθυμάσαι πώς προφέρονται αλλά μ αυτές μεγάλωσες και τώρα μ αυτές θέλεις να μεγαλώσεις κι εσύ τα παιδιά σου. Και παίρνεις τη μάνα σου ή τον πατέρα σου τηλέφωνο και λες "ρε μάνα δεν θυμάμαι αλλά πώς το έλεγε εκείνο το ρίζαμ η γιαγια" και τι θα πει "χαφτουλίζομαι" που το λεγε γελώντας". Και γαμώτο μετανιώνεις για όλες τις ιστορίες που έκανες ότι άκουγες αλλά δεν άκουγες από τη γιαγιά σου και για όλους τους χορούς που δεν έμαθες κι ας ήταν ο σύλλογος Κρωμναίων που γίνονταν τα μαθήματα δωρεάν δίπλα στο σπίτι σου.
Ορκίζομαι λοιπόν στην ποντιακή μου συνείδηση ότι φέτος το καλοκαίρι θα μάθω να χορεύω ποντιακά και θα τα μάθω και στο χαταλάκι μου (μωρό) μόλις λίγο μεγαλώσει. Και θα της εξηγήσω ότι μπορεί να είναι μικρή αλλά όταν μεγαλώσει όταν θα ακούει κι εκείνη να τραγουδάει η γιαγιά της "την πατρίδα μ έχασα, έχασα και πόνεσα" να την ακούει προσεκτικά και να γράφει στο μυαλό της κάθε λέξη και κάθε νότα για να την έχει ανάμνηση τη μέρα που θα ξυπνήσει και το δικό της ποντιακό αίμα.