Όταν έχει περάσει μέρες ολόκληρες με το κεφάλι κάτω από το νερό -μη γνωρίζοντας πότε και αν θα καταφέρεις να μην πνιγείς και να πάρεις μια ανάσα- τότε η πραγματικότητα αποκτά άλλη διάσταση. Σαν να ξυπνάς από κώμα ζωντανός και να βλέπεις με αισιοδοξία και λατρεία ακόμη και την καθημερινή ασχημία.
Προφανώς κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά μπροστά στον κίνδυνο, στην απειλή, στο φόβο μια επικείμενης καταστροφής. Αν θεωρήσουμε ότι τα social media είναι μια σημαντική πλατφόρμα συνεννόησης και επικοινωνίας, τότε αυτό που ζήσαμε αυτές τις μέρες μας κάνει να νοσταλγούμε τις εποχές που θεωρούσαμε φαιδρό να ποστάρει κάποιος Mojito με φόντο βιολετή ηλιοβασιλέματα και ξαπλώστρες με ηλιοκαμένους μηρούς και ντεκολτέ και φυσικά κράζαμε με μεγάλη ευκολία όσους το τολμούσαν!
Λίγες βδομάδες νωρίτερα η δική μας (light) επικαιρότητα περιορίζονταν στα μαγιό της Ελένης, στις βουτιές του Γιώργου Λιάγκα απ την παράλια του Αστέρα και στο δίλλημα για το μέλλον του Σεφερλή: Άραγε θα παραμείνει στο Mega ή θα πάει στον Alpha;
Και μετά η επικαιρότητα αποφάσισε να μας δείξει το άχαρο πρόσωπό της και η Σιβηρική της ανάσα μας έκανε να παγώσουμε στη θέση μας. Το χιούμορ ευτυχώς δεν χάθηκε ούτε αυτές τις ώρες -δόξα τω θεώ που υπάρχει και το τρολάρισμα- όμως κάποιοι επέλεξαν να σωπήσουν, ενώ άλλοι από τις προσωπικές τους σελίδες ξεκίνησαν μια ηλεκτρονική ιντιφάντα: Προσωπικές επιθέσεις, φίλιες που διαλύθηκαν, αποφάσεις αμετακίνητες σαν τοίχος από γρανίτη, αποστάγματα σοφίας από φιλοσόφους, ποιητές και ήρωες της επανάστασης του 1821 και ένας σουρεαλιστικό σύμπαν φτιαγμένο από σοβαρά τσιτάτα, απειλές και ευτράπελα. Όλα τα είδαμε, τα διαβάσαμε, τα σχολιάσαμε.
Αν αυτό που ζήσαμε ανήκει σε κείνες τις περιπτώσεις στις οποίες δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι, θα φανεί στο μέλλον.
Σήμερα όμως τι γίνεται; Ξέρει κάποιος τι μας ξημερώνει, τι έρχεται; Απ ότι παρατηρώ τις τελευταίες ώρες άρχισε κάπως να ξημερώνει η επόμενη μέρα στα social media.
Αν και τίποτε δεν είναι πλέον ίδιο και χρειάζεται χρόνος για να αποβάλλουμε το μούδιασμα από μέσα μας, κάποιοι θαρραλέοι πόσταραν ήδη πλοία, εισιτήρια, παραλίες και πιτσιρίκια με μαγιό.
Θα αργήσουμε να πάρουμε μπρος, θα πάρει χρόνο να επανέλθουμε στη γνώστη γκρίνια μας, αλλά αυτή η ιστορία μας έμαθε όλους κάτι.
Και για να κανιβαλίσω και εγώ τη σοβαρότητα των ωρών θα ορκιστώ ότι μετά από όλο αυτό δεν πρόκειται να γκρινιάξω ποτέ ξανά για τις selfie της Σπυροπούλου, ούτε θα χλευάσω τις δηλώσεις της Κατερίνας Στικούδη για τη μουσική!