Νομίζω ότι σήμερα άκουσα το πρώτο μου (μισό) τραγούδι στο ραδιόφωνο μετά από τρεις εβδομάδες. Το περίεργο είναι ότι μου φάνηκε περίεργο. Νομίζω ότι αντί να με χαλαρώσει μου δημιούργησε άγχος. Μήπως δηλαδή κάτι συμβαίνει στη χώρα τύπου πτωχεύουμε/μένουμε χωρίς κυβέρνηση/αλλάζουμε νόμισμα όσο εγώ δήθεν αμέριμνη τραγουδάω στο αυτοκίνητο “dance all night la la la” ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε να συνεχίσω να ακούω αναλύσεις της υπολεπτομέρειας πια του τι έγινε εκείνο το ιστορικό βράδυ στις Βρυξέλλες.
Οι ειδήσεις έγιναν εμμονή τις τελευταίες μέρες. Εθισμός. Μια συνήθεια που δεν μπορούσα να ξεφύγω ούτε ένα λεπτό. Πρώτη μου κίνηση μόλις ξυπνούσα ήταν να μπω στα ενημερωτικά site για να δω αν άλλαξε κάτι από χθες το βράδυ. Δεν είχα κι άδικο. Όλο και κάτι γινόταν. Πριν πάω στο μπάνιο είχα ήδη κάνει ζάπινγκ στις ενημερωτικές εκπομπές και μέχρι να φύγω από το σπίτι είχαμε αναλύσει με τον Νάσο τις επιλογές της χώρας, της κυβέρνησης και της αριστερής πλατφόρμας.
Όση ώρα ήμασταν στο αυτοκίνητο για το γραφείο εννοείται ότι ακούγαμε μόνο ενημερωτικό ραδιόφωνο και ταυτόχρονα μπαίναμε στα site απ’ το κινητό. Μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να ενημερώσουμε και τους περαστικούς για τις εξελίξεις της επικαιρότητας, είχαμε απόλυτη άποψη για το τι έπρεπε να κάνουμε και ίσως ήταν η πρώτη και ελπίζω η τελευταία φορά που προσαρμόσαμε το πρόγραμμα μας στο πρόγραμμα των συνεδριάσεων του eurogroup.
Ντρέπομαι που θα το πω αλλά είναι αλήθεια: την περασμένη Κυριακή περίμενα τις ανακοινώσεις του Ντάισενμπλουμ για να πάω για μπάνιο. Και δεν τις έκανε κιόλας. Και τζάμπα τόση ώρα που περίμενα και έχασα τον ήλιο.
Σήμερα λοιπόν έκανα την πρώτη μου απόπειρα να γυρίσω τη ζωή μου στους κανονικούς της ρυθμούς. Και έκανα την επανάσταση μου. Έβαλα μουσική στο ραδιόφωνο. Δεν άντεξα να το ακούσω ολόκληρο το τραγούδι αλλά ήταν ένα βήμα προς το φτου ξελευτερία! Το επόμενο μου στοίχημα είναι να πάω στην παραλία χωρίς να ανοίξω το 3G. Και να μην μπω σε κανένα ενημερωτικό site τουλάχιστον μέχρι να δύσει ο ήλιος.