Προφανώς ζούμε σε εποχές που κανένα λάθος δεν συγχωρείται, εύκολα. Όλοι μας παραμονεύουμε με λύσσα, μη τυχόν και εντοπίσουμε πότε, που και ποιος έκανε το “σφάλμα”. Μια άτυχη δήλωση, μια κακή φωτογραφία ένα άστοχο σχόλιο, όλα μπαίνουν κάτω από το μικροσκόπιο και σε μηδενικό χρόνο γίνονται στόχος μιας ομάδας ανθρώπων που μέσα στο δικό τους αμίαντο και αλάνθαστο σύμπαν δεν επιτρέπουν σε κανένα να λοξοδρομήσει.
Το γιατί και τo πώς έχει γιγαντωθεί το κίνημα των haters είναι μια άλλη κουβέντα, διότι αλλιώς είναι να κάνεις ένα σχόλιο και να τοποθετηθείς σε κάτι που διάβασες και σε ενόχλησε και αλλιώς είναι να ξεκινήσεις μια ολόκληρη σταυροφορία μίσους.
Η παραπάνω τεραστία εισαγωγή αφορά στην πρόσφατη συνέντευξη του Χρήστου Θηβαίου σε δημοτικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης. Μια συνέντευξη που κερδίζει το βραβείο της χειρότερης δημόσιας εμφάνισης του Θηβαίου ή το βραβείο αυτοκαταστροφής: “πώς να καταστρέψεις μόνος σου την καριέρα σου”.
Ναι, αυτό που έκανε ο Θηβαίος ήταν ένα τεράστιο λάθος, μια κακή στιγμή, μια τραγική γκάφα -πείτε το όπως θέλετε- και μέχρι ενός σημείου δικαιολογείται η οργισμένη αντίδραση στο διαδίκτυο. Όμως το θέμα πήγε παραπέρα και συνεχίστηκε ακόμη και μετά τη δημόσια συγνώμη του.
Όταν κάποιος ζητάει συγνώμη, όταν την επομένη ζητά την συγχώρεσή μας, είναι άδικο να συνεχίζεται η επίθεση εναντίον του. Είναι δικαίωμα κάποιου να μην συγχωρεί και να μην πιστεύει σε συγνώμες, αλλά δεν συνεχίζεις να κλωτσάς έναν πεσμένο άνθρωπο. Είναι απάνθρωπο και ανήθικο.
Είμαστε τόσο ευαίσθητοι στα social media με κάθε αδέσποτο σκυλάκι και ζωάκι που κακοποιείται, αλλά είμαστε ανάλγητοι και σκληροί στον ανθρώπινο πόνο. Τι πάθαμε; Μεταλλαχτήκαμε; Και όχι δεν είναι άτυχη η σύγκριση, είναι ενδεικτική του θυμού που νιώθουμε μέσα μας. Αυτή η οργή που σε κάθε ευκαιρία ψάχνει να βρει έναν στόχο, έναν άλλον άνθρωπο να ξεσπάσει, ένα εξιλαστήριο θύμα.
Το κακό με τον Χρήστο και με τους άλλους συναδέλφους του όπως είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Μάλαμας κ.λ.π δεν είναι το γεγονός ότι είναι πολιτικοποιημένοι. Δικαίωμά τους να έχουν όποιο φρόνημα επιθυμούν. Το κακό είναι ότι διάλεξαν στρατόπεδα, πολιτικά στρατόπεδα και η πολιτική είναι ανήθικη και ακατάλληλη για τους καλλιτέχνες (σύμφωνα με τον Βασίλη Ραφαηλίδη που έλεγε: «Η πολιτική στερείται αισθητικής διότι στερείται ηθικής, επειδή πολλοί καλλιτέχνες στερούμενοι ουσιαστικής αισθητικής παιδείας επιχειρούν να ασχοληθούν με την πολιτική για να χάσουν και τη λιγοστή αισθητική παιδεία που είχαν»).
Η αλήθεια είναι ότι ο Χρήστος έδωσε αφορμή και με το παραπάνω και δεν ξέρω αν μια συγνώμη φτάνει, αλλά ξέρω ότι είναι μια ειλικρινής αρχή για έναν άνθρωπου που είχε μια κακή- πολύ κακή μέρα.
Ίσως, έτσι για εξαίρεση, να μην πιστέψουμε αυτή τη φορά σε γενικεύσεις. ‘Άλλωστε, όπως λέει και ο ίδιος ο Θηβαίος σ' ένα τραγούδι του «Δεν είναι ένοχοι όλοι οι δολοφόνοι, ούτε αθώοι όλοι οι δικαστές».