Φαντάζομαι τώρα τις γιορτές θα γέμισε το κινητό σας με φωτογραφίες και βίντεο των παιδιών σας. Γέμισε και το δικό μου. Η Σόφη στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, η Σόφη με τον Αλμπέρτο και την Έλεια, η Σόφη και τα ξαδέρφια της λένε τα κάλαντα... Αυτά δηλαδή που περίπου κάνουν και τα δικά σας παιδιά. Φωτογραφίες σε κινητά γεμίζουν το iCloud ή όποιο cloud έχει ο καθένας, ανεβαίνουν σε social media, σχολιάζονται από συγγενείς, φίλους και αγνώστους, μετράνε like, retweet, repost κ.τ.λ., μπλοκάρουν τη μνήμη του κινητού και γεμίζουν τα Giga του. Αν δεν έχεις παιδιά, φωτογραφίζεις φαγητά με hashtag #foodporn από κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες που έκανε η μάνα σου μέχρι το περίτεχνο του πανάκριβου εστιατορίου για να μας το δείξεις κι εμάς που μπορεί να μην έχουμε τη δυνατότητα να το φάμε ή για να σε θαυμάσουμε που το έφαγες εσύ.
Επίσης, μπορείς να φωτογραφίσεις και να ανεβάσεις την κούπα του καφέ σου, τη θέα από το παράθυρό σου, τον εαυτό σου σε κάθε στάση και γκριμάτσα, τον σκύλο σου, τον γάτο σου, εσένα με τον σκύλο και τον γάτο σου και πολλούς συνδυασμούς που θεωρείς ότι πρέπει να απαθανατιστούν.
Αλλά δεν είναι αυτό μεγάλο θέμα, γιατί ο καθένας ό,τι νομίζει τρώει, φωτογραφίζει, καταγράφει και ανεβάζει. Η ερώτηση είναι άλλη: Το παιδί μας κάτω από το δέντρο το βλέπουμε με τα μάτια μας ή το βλέπουμε μέσα από την οθόνη του κινητού μας; Το φαγητό μας το παραγγέλνουμε για να το φάμε και να το απολαύσουμε ή για να το φωτογραφίσουμε λες κι έχουμε blog που μετράει τ’ αστέρια Michelin των εστιατορίων. Τη θέα σ’ εκείνο το ωραίο μέρος που βρεθήκαμε τη βλέπουμε πανοραμικά, μυρίζουμε την ατμόσφαιρα, γράφουμε στο μυαλό μας τους ήχους και τα χρώματα για να τα ανακαλέσουμε όταν θα είμαστε κλεισμένοι σ’ ένα βαρετό γραφείο ή θα βλέπουμε μόνο μια flat εικόνα της πιο «τέλειας» γωνίας με το πιο «τέλειο» φως, ιδανική για το instagram; Μήπως κρατώντας τη φωτογραφία χάνουμε την ουσία; Σε μια προπόνηση κολύμβησης της κόρης μου έπιασα τον εαυτό μου αντί να τη βλέπω live να χαίρεται και να κολυμπάει με τ’ άλλα μωρά να την παρακολουθώ μέσα από την οθόνη του κινητού μου γιατί υποτίθεται τη βιντεοσκοπούσα. Συνειδητοποίησα ότι στερούσα από τον εαυτό μου την ευκαιρία να δημιουργήσω μια ζωντανή ανάμνηση που θα μείνει για πάντα στο κεφάλι μου προσπαθώντας να κρατήσω δήθεν την ανάμνηση στο κινητό μου. Το κάνουμε όλοι. Η εμμονή της τεχνολογίας έχει γίνει τόσο υστερική που ζεις για να φωτογραφίζεις, να στέλνεις μηνύματα, σχεδιάκια, φιλάκια και εννοείται φατσούλες που κλαίνε από τα γέλια. Μεγάλοι σοβαροί άνθρωποι μου έστειλαν ευχές για τον νέο χρόνο με γραπτό μήνυμα στο κινητό στολισμένο με δεντράκια, δωράκια, αγιοβασιλάκια και αστεράκια. Σε κάθε γιορτινό τραπέζι, όποιο κι αν ήταν το art de la table, δίπλα σε κάθε μαχαιροπίρουνο υπήρχε κι ένα κινητό τηλέφωνο έτοιμο να απαντήσει σε κάθε κλήση, να στείλει like και να ενημερώσει το timeline του ιδιοκτήτη του. Το πώς πέρασες τις γιορτές δεν χρειάζεται πια να το περιγράψεις σε κανέναν, το έχει δει εικονογραφημένο στη σελίδα σου. Θέλω να πω δηλαδή ότι μέσα στις αποφάσεις της νέας χρονιάς που θα μας κάνουν πιο ευτυχισμένους ίσως να είναι και το να ζούμε περισσότερο και να φωτογραφίζουμε λιγότερο. Και να σκεφτόμαστε ότι οι αναμνήσεις δεν πολλαπλασιάζονται όταν μοιράζονται. Καμιά φορά καταγράφονται καλύτερα όταν είναι μόνο δικές μας.