Αυτή την εβδομάδα στο περιοδικό ζούμε δύο γεγονότα πολύ παράδοξα ακόμη και για μας τους ίδιους που τα προκαλέσαμε. Πρώτα απ’ όλα, το εξώφυλλό μας. Ένα κολάζ που απαντάει με χιουμοριστικό τρόπο στις πρωινές κατηγορίες του παρουσιαστή που θεωρεί πως όλα τα εξώφυλλα των περιοδικών είναι αποτέλεσμα του Photoshop και γι’ αυτό μια μέρα θα κλείσουν (!)
. Παλιά μπορεί να του απαντούσαμε σοβαρά. Να κλεινόμασταν σε ένα meeting, να σκεφτόμασταν πώς ακριβώς θα διατυπώσουμε την απάντησή μας ή αν θα τον παίρναμε στο τηλέφωνο να του παραπονεθούμε. Αυτά θα τα κάναμε εκείνη την εποχή που θεωρούσαμε ότι ήταν σοβαρά πράγματα, που όπως αποδείχτηκε -the hard way- δεν ήταν καθόλου. Τότε που ο καθένας από μας νόμιζε ότι ο ίδιος και το σινάφι του ήταν το κέντρο του κόσμου. Εμείς δε οι δημοσιογράφοι ακόμα παραπάνω. Βλέπεις, όταν η δουλειά σου είναι δημόσια και σχολιάζεται από τα άλλα Μέσα δεν θέλει πολύ να την ψωνίσεις και να πιστέψεις ότι γύρω από σένα κινούνται όλοι και από το στόμα σου κρέμονται. Αμ δεν κρέμονται. Σου έχω νέα! Σε αυτή την εποχή που όλα έχουν αλλάξει, που τα προβλήματα είναι πραγματικά και αφορούν την επιβίωση και που ο καθένας ψάχνει να επαναπροσδιοριστεί ακολουθώντας τη φωνή μέσα του και όχι τις φωνές απ’ έξω του, τα πράγματα (ευτυχώς) πια μπορούν να τοποθετούνται στις πραγματικές τους διαστάσεις. Τα σοβαρά κολλάνε δίπλα στα σοβαρά και τα φαιδρά κολλάνε στα φαιδρά. Που είναι και το σωστό δηλαδή.
Έτσι λοιπόν, και αφού έχει περάσει το πρώτο σοκ της κρίσης, αυτό που μας έκανε όλους να παγώσουμε και να μείνουμε έτσι για κάνα δυο χρόνια, η νέα εποχή της κρίσης και του τρίτου ή τέταρτου (έχω μπερδευτεί) μνημονίου μας βρίσκει πλέον ψύχραιμους να ζυγίζουμε τις επιλογές μας καλύτερα και να αλλάζουμε με καθαρό μυαλό τα χαρτιά στην τράπουλα μέχρι να μας βγουν σωστά. Λυπόμαστε μ’ αυτά που αξίζουν, γελάμε μ’ αυτά που μας διασκεδάζουν, συγχωρούμε ανθρώπους που τελικά δεν μας είχαν κάνει και τίποτα πραγματικά κακό, επιτρέπουμε στον εαυτό μας μικρές βλακείες που μας κάνουν να νιώθουμε καλά. Λίγο το ’χεις;
Σκεφτήκαμε πολύ και πολλές ώρες πριν τυπώσουμε αυτό το εξώφυλλο. Δεν το είχαμε ξανακάνει και παλιά μάλλον δεν θα το τολμούσαμε. Δεν υπήρχε και λόγος. Οι σταρ που βάζαμε στα εξώφυλλα λατρεύονταν από τους αναγνώστες που έτρεχαν να αγοράσουν τα περιοδικά μας και να σχολιάσουν τις «αποκλειστικές συνεντεύξεις». Εγκυμοσύνες, γάμοι και χωρισμοί πουλούσαν σαν ζεστό ψωμί. Γιατί να κάνεις κάτι διαφορετικό όταν αυτό που έκανες ήταν πετυχημένο και γέμιζε τα ταμεία της εταιρείας που σε πλήρωνε… Το ’λεγες και βόλεμα. Σήμερα αυτό το βόλεμα δεν υπάρχει.
Οι σταρ δεν πείθουν και οι «διάσημοι γάμοι» αφορούν μόνο αυτούς που τους κάνουν. Μήπως είναι λοιπόν ώρα για λίγη καθαρόαιμη, παρεΐστικη πλάκα; Να κάνουμε λίγη γαλαρία; Να γελάσουμε μ’ αυτό που είναι αστείο και να μην ξινίζουμε τα μούτρα μας με ό,τι είναι σαφέστατα μη σοβαρό; Κάπως έτσι σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να απαντήσουμε στον πρωινό παρουσιαστή του ΑΝΤ1 με μια πλάκα. Να κολλήσουμε το πρόσωπό του στο σώμα ενός πολύ γυμνασμένου και σέξι άντρα, αποθεώνοντας την τεχνική του ρετούς (ευχαριστούμε, Ηλιάνα). Το ίδιο κάνουμε και στις στήλες της Τσόλκα, του Ζαχαριάδη και της Φαφούτη. Λίγη τρολιά, λίγο ανέκδοτο για να ξεχαστείς απ’ το άγχος που σε κρατάει ξάγρυπνο τα βράδια. Χαίρομαι πολύ που το κάναμε, ελπίζω να χαρεί και ο Λιάγκας.
Σήμερα συνέβη κι ένα δεύτερο παράδοξο που νομίζω ότι έχει απόλυτη σχέση με το πρώτο. Με τον κόσμο που αλλάζει δηλαδή και με τον επαναπροσδιορισμό ψυχών και αξιών. Στην ομάδα του DownTown προστέθηκαν σήμερα δύο κορίτσια με τα οποία κάποτε είχαμε μια τεράστια (επαγγελματική ευτυχώς) κόντρα. Οι insiders τα ξέρουν αυτά χρόνια. Διευθύντρια του OK και του People εγώ, διευθύντριες του Hello εκείνες, ήμασταν ας πούμε κάτι σαν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, αλλά τη δεκαετία του ’80 που γινόταν σκοτωμός. Αν δηλαδή πριν από μερικά χρόνια μας έλεγες ότι αυτά τα δύο κορίτσια κι εμείς, «οι παλιοί του DownTown», θα ήμασταν όλοι μαζί σε ένα γραφείο, θα γελούσαμε με τις παλιές μας κόντρες και θα δουλεύαμε παρέα, θα σου απαντούσαμε ότι αυτά δεν γίνονται και δεν θα γίνουν ποτέ. Το ίδιο θα σου λέγαμε βέβαια κι αν μας έλεγες ότι κάποτε θα κάναμε εξώφυλλο τον Λιάγκα Σπαλιάρα.
Γι’ αυτό καταλήξαμε και στον τίτλο αυτού του κειμένου που διαβάζεις. «Καιρός να κάνουμε λίγη πλάκα». Να πάρουμε τον εαυτό μας λιγότερο στα σοβαρά, να αυτοσαρκαστούμε, να αλληλοτρολαριστούμε και να γίνουμε όλοι μια μεγάλη παρέα που –ξέροντας πια την αξία των πραγμάτων– να μπορεί να γελάει μέχρι δακρύων, παραφράζοντας εκείνο το μότο που έγραψε ιστορία σ’ αυτό το περιοδικό από τον πρώτο εκδότη του: «Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή». Η ζωή είναι μικρή για να είμαστε θλιβεροί.