Και άλλα τσιτάτα μπορείς να πεις σήμερα, κι άλλες παροιμίες. Από τον «βρεγμένο που δεν φοβάται τη βροχή», το «τι είχαμε, τι χάσαμε», το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» κ.λπ. Γιατί, πες τώρα, εσύ που πέρασες πέρσι το πιο δυσοίωνο οικονομικά και κοινωνικά καλοκαίρι της ζωής σου, πόσο μπορείς να ταραχτείς πια από τα σενάρια των νέων εκλογών;
Ζώντας έτσι κι αλλιώς 365 μέρες τον χρόνο με ασκήσεις νέων φόρων, νέων απειλών, νέων περικοπών, συν το τεράστιο θέμα των προσφύγων, αλλά και με κάτι χαζοσκάνδαλα διορισμών που απλώς επιβεβαιώνουν την απογοήτευσή σου απ’ αυτούς που ψηφίζεις, τι να μασήσεις; Ότι θα γίνουν όλα χειρότερα; Τι ακριβώς εννοείς χειρότερα;
Βρέθηκα με τις φίλες μου προχτές το βράδυ και ανάμεσα σε φορμάκια και ροζ cupcakes, μπαλόνια και καπελάκια που φτιάξαμε για να κάνουμε πάρτι-έκπληξη σε άλλη εγκυμονούσα φίλη μας, που περιμένει κοριτσάκι, πιάσαμε τον εαυτό μας να σταματάει τη συζήτηση για το μαιευτήριο και να πιάνει την κουβέντα για τις εκλογές. Τι θα γίνει με τον τουρισμό, αν θα καταφέρει ένα μικρό νησί σαν τη Σέριφο να ρεφάρει για το προηγούμενο καλοκαίρι που οι τουρίστες ακύρωσαν τις κρατήσεις τους, αν τα παιδιά μας θα ζήσουν στο μέλλον μακριά μας γιατί στη χώρα τους τα πράγματα θα είναι ανυπόφορα, αν ο άντρας της μιας θα δεχτεί την πρόταση να δουλέψει στην Ελβετία, αν θα έχουμε δουλειά, αν θα πρέπει να ανοίξουν τα κορίτσια την επιχείρηση που ονειρεύονται ή αν δεν πρέπει γιατί δεν θα τα καταφέρουν − και όχι γιατί η επιχείρηση δεν θα πηγαίνει καλά, αλλά γιατί θα πρέπει να δώσουν στην εφορία περισσότερα απ’ όσα θα βγάλουν.
Το περίεργο είναι ότι δεν τα λέγαμε αυτά κλαίγοντας ή με καμιά τρεμάμενη φωνή ή με κανένα άγχος που μας φρίκαρε. Το αντίθετο. Όλα αυτά τα λέγαμε με ψυχραιμία χειρουργού. Σαν να μην ήταν η δική μας ζωή, αλλά η ζωή κάποιου άλλου, του πρωταγωνιστή σ’ ένα σίριαλ απ’ αυτά που τα βλέπεις ξενυχτώντας όταν ταΐζεις το μωρό − μαμάδες μαζευτήκαμε, είπαμε και τέτοια. Θέλω να πω ότι παρά την ταραχή του Χρηματιστηρίου, σήμερα Δευτέρα, εμείς οι υπόλοιποι κάπως το έχουμε πάρει απόφαση και παλεύουμε το τέρας όπως ξέρουμε και μπορούμε. Η ζωή δεν σταματάει. Η ζωή προχωράει. Και όσο πιο κανονικά την πάμε τόσο πιο κανονική θα φαίνεται.
Η Κορίνα θα κάνει δεύτερο μωρό. Η Νανά μόλις άλλαξε δουλειά. Η Αλεξάνδρα και η Μαρία κάνουν σχέδια. Η Άννα θα πάει στο νησί το καλοκαίρι. Η Φαίη δεν θέλει πια να φεύγει. Τα μωρά τον Σεπτέμβριο θα πάνε παιδικό. Στο γραφείο σκεφτόμαστε τις άδειες το καλοκαίρι.