Εκεί που καθόμουν τις προάλλες μέσα στο σκοτάδι και χάζευα στα σόσιαλ, ξαφνικά ένιωσα κάτι συναισθήματα να μου ανεβαίνουν στο λαιμό και να με πνίγουν κι έπρεπε οπωσδήποτε να κάνω κάτι για να τα εκτονώσω. Δεν είμαι τύπος που θα βγει μόνη να πάρει τους δρόμους μέσα στη νύχτα, αλλά στην κουζίνα μου ''παίζω μπάλα'' μόνη και με αυτό το πέρα-δώθε από ψυγείο σε νεροχύτη μπορεί να μαζεύονται μερικά χιλιομετράκια. Που μπορεί να μην χτίζουν καλούς μύες αλλά κάνουν άλλα θαύματα.
Πρώτα από όλα, τα θαύματα είναι ψυχολογικά. Η εκτόνωση είναι από τις πιο αναγκαίες λειτουργίες του οργανισμού και δεν θα πρέπει να την υποτιμούμε ή να την προσπερνάμε και κάποια στιγμή τελοσπάντων θυμίστε μου να κάνω ένα άλλο blog με ψυχολογικά και τέτοια για να σας αναλύω αυτά που συζητώ με τον εαυτό μου.
Προς το παρόν, μπορώ να σας αναλύσω την ευεργετική επίδραση του ζυμώματος σε σώμα και πνεύμα. Η ζύμη μπριζέ, η γνωστή γαλλική ιδιοφυής ανακάλυψη, δεν θέλει πολύ ζύμωμα. Αυτό το λίγο - δεδομένου ότι πρόκειται για σκληρή ζύμη - είναι αυτό που χρειάζεσαι. Κατά τη διάρκεια του ζυμώματος και όσο βγαίνουν τα συναισθήματα προς τα έξω, απελευθερώνεται όλο το άρωμα του βουτύρου και, σαν από θαύμα, το μυαλό ηρεμεί.
Στη δική μου ζύμη μπριζέ, μαζί με το βούτυρο, εισπνέεις και άρωμα λεμόνι και λίγο κονιάκ ή ρούμι - απαραιτήτως. Αν μου άρεσε το αλκοόλ και δε με ζάλιζε σε τόσο άσχημο βαθμό, θα το έπινα. Αλλά έχω επιλέξει να το έχω κοντά μου μόνο και μόνο για να το βάζω στα γλυκά μου και σε κάθε ανακάτεμα μίγματος να το εισπνέω σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα αρώματα των υλικών. Και σε κάθε μπουκιά να νιώθω μόνο αυτό το γοητευτικό τσιμπηματάκι στον ουρανίσκο.
Κανονικά, για τη ζύμη μπριζέ, θέλεις μόνο 100γρ σκληρό βούτυρο παγωμένο (προς θεού, ΟΧΙ ΜΑΡΓΑΡΙΝΗ), 200γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις και 2 γουλίτσες παγωμένο νερό. Και μπορείς να φτιάξεις με αυτή αλμυρές και γλυκές τάρτες. Γίνεται πάντα τραγανή και φίνα, σαν τα μπισκότα βουτύρου.
Η δική μου μπριζέ, όταν προορίζεται για γλυκές τάρτες, έχει πάντα - μαζί με τα παραπάνω υλικά - και 100γρ. ζάχαρη κρυσταλλική, ξύσμα από 1 λεμόνι, 2 γουλίτσες κονιάκ ή ρούμι, 1 κάψουλα βανίλια σε σκόνη κι αν χρειάζεται κι άλλο νεράκι, ρίχνω άλλη μια γουλίτσα παγωμένο.
Στην αρχή, πλάθω μόνο το βούτυρο και τη ζάχαρη με τα χέρια, μέχρι να μαλακώσει τελείως το βούτυρο και να γίνουν αλοιφή. ΄Επειτα ρίχνω όλα τα μυρωδικά, εκτός από το αλκοόλ, και προσθέτω το αλεύρι. Πλάθω με τα χέρια και η ζύμη ψιχουλιάζει - έτσι πρέπει. Και σε αυτό το σημείο χρειάζεται το υγρό της. Ρίχνω πρώτα το αλκοόλ, συνεχίζω το ζύμωμα και αν δω ότι ακόμα δεν έχει ομογενοποιηθεί, τότε ρίχνω και το νεράκι και τότε σίγουρα θα αρχίσει να μαλακώνει και να γίνεται του χεριού μου. Ζυμώνω για 2 λεπτά, μέχρι να νιώσω ότι όλα τα υλικά έχουν γίνει ένα και η ζύμη δεν κολλάει στα τοιχώματα του μπολ και μπορεί να γίνει μια ενιαία μπάλα. Τυλίγω αυτή τη μπαλίτσα με μεμβράνη και την αφήνω στο ψυγείο για 20 λεπτάκια να ξεκουραστεί.
Βγάζω τη ζύμη από το ψυγείο και την απλώνω με τα χέρια σε μια ταρτιέρα ή σε ένα στρογγυλό ταψάκι. Υπέροχο ξέσπασμα! Τη στρώνω με τα δάχτυλα, προσπαθώντας να μην αφήσω κενά στον πάτο και φαίνεται το ταψάκι. Υψώνω λίγο τα πλαϊνά που θα συγκρατήσουν τη γέμιση και προσπαθώ να είναι ομοιόμορφη σε όλα τα επίπεδα, όχι αλλού λεπτή κι αλλού παχιά. Γενικά, δεν τη θέλουμε πολύ παχιά, αλλά αυτό εξαρτάται από τα δικά σας γούστα.
Αφού στρώσω καλά τη ζύμη, κάνω σε όλη την επιφάνεια τρυπούλες με ένα πιρούνι και τη βάζω να ψηθεί στις αντιστάσεις, στους 180, σε καλά προθερμασμένο φούρνο, για 20 λεπτά. Τη βγάζω από τον φούρνο, ρίχνω επάνω τη γέμιση που θέλω - συνήθως είναι μαρμελάδα ή κρέμα τυριού και φετούλες φρούτων επάνω ή απευθείας φετούλες φρούτων, μαριναρισμένες σε κονιάκ, ζάχαρη και ξύσμα λεμονιού. Ψήνω για 10 λεπτάκια ακόμα, αφήνω να κρυώσει καλά - αν γίνεται την αφήνω μέχρι το άλλο πρωί - και πασπαλίζω με ζάχαρη ή ξηρούς καρπούς και απολαμβάνω.
Αυτή τη φορά, έφτιαξα την τάρτα μου με σπιτική μαρμελάδα φράουλα, γιατί τις είδα πολύ λαχταριστές στην αγορά τις φράουλες και τη στόλισα με καβουρδισμένο μούσλι. Το μούσλι δε μπορώ να το φάω σκέτο, το έχω για να το βάζω μέσα σε ζύμες, αλεσμένο ή για να το καβουρδίζω και να το απολαμβάνω όπως βλέπετε.
Σε ένα φαρδύ αντικολλητικό τηγάνι, σε δυνατή φωτιά, ρίχνω το μούσλι και ανακατεύω συνέχεια με ξύλινη κουτάλα, μέχρι να σκουρύνει ελαφρώς το χρώμα του και να αρχίσει να γίνεται τραγανό. Προσθέτω λίγη ζάχαρη και ανακατεύω συνεχώς και έπειτα ρίχνω λίγη μαρμελάδα της αρεσκείας μου.
Αυτό, με τη μαρμελάδα, γίνεται ένα ενιαίο κολλώδες μείγμα. Απλώνω αυτό το μείγμα σε ταψί με λαδόκολλα, σε λεπτό στρώμα, και το βάζω να ψηθεί για 5 λεπτά στις αντιστάσεις, έπειτα κλείνω το φούρνο και το αφήνω μέσα να στεγνώσει και να ξεραθεί εντελώς. Σπάω σε κομματάκια αυτό το λεπτό στρώμα κι έτσι έχω τραγανά κομματάκια από μούσλι με τη γλύκα και το άρωμα της μαρμελάδας. Φυλάω αυτές τις νιφάδες σε γυάλινο βάζο, μακριά από την υγρασία και στολίζω παγωτά, γιαούρτια, κρέμες, τάρτες, οτιδήποτε!
Άφησα την τάρτα πάνω στον πάγκο της κουζίνας, σκεπασμένη ελαφρά με ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο και έπεσα για ύπνο πιο ανάλαφρη, χωρίς να με πνίγουν συναισθήματα. Και ξύπνησα με τη λαχτάρα να απολαύσω ένα κομμάτι από το αριστούργημά μου, παρέα με τον πρώτο καφέ! Ευτυχία!
Σας φιλώ με μαρμελάδα φράουλα στα χείλη...