Μας απασχόλησε πολύ το εξώφυλλό του Down Town αυτή την εβδομάδα. Για αυτό που είναι, γι’ αυτό που σημαίνει και γι’ αυτό που θέλει να πει. Από το αν δικαιούμαστε να κάνουμε ένα σατιρικό εξώφυλλο με τον πρωθυπουργό της χώρας μέχρι το αν υπάρχει περίπτωση να αδικούμε κάποιον που πριν από μερικά χρόνια ήταν «ένας από μας».
Σκεφτήκαμε ότι η ίδια η Ιστορία είναι άδικη απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, αν η λέξη «αδικία» βέβαια ταιριάζει σε μια περίπτωση σαν τη δική του. Βλέπεις, του Τσίπρα του έτυχε να γίνει ηγέτης σε μια ιστορική στιγμή που δεν υπήρχε περιθώριο για «αυταπάτες». Αυτό που για πολλούς από τους προκατόχους του ήταν παιχνιδάκι και για τον ίδιο τον Τσίπρα, με το κορυφαίο επικοινωνιακό χάρισμα, θα ήταν σε μια άλλη χρονική περίοδο piece of cake –να μοιράζεις δηλαδή απλόχερα όνειρα και υποσχέσεις κερδίζοντας χρόνο− είναι ένα σενάριο που δυστυχώς δεν παίζει πια.
Όχι γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε τυφλά τον επόμενο που θα μας πει ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά γιατί πλέον δεν υπάρχει χρόνος. Από την «υπόσχεση της αυταπάτης» μέχρι τη ματαίωση και την απογοήτευση, είναι ένα Εurogroup δρόμος.
Από την άλλη, στην ερώτηση για το αν δικαιούμαστε να μιλήσουμε για πολιτική «εμείς του lifestyle», σκεφτήκαμε ότι το DownTown ήταν πάντοτε ένα περιοδικό που κατέγραφε αυτά που συζητούσε η κοινωνία· και η κοινωνία σήμερα δεν σπαταλάει τον χρόνο της σε κοσμικά ή σοoυμπιζνικά. Αυτή τη στιγμή, η κοινωνία συζητάει για την πολιτική. Αυτή την πολιτική που χαράσσει το μέλλον και λίγο κι από την άλλη, την κουτσομπολίστικη εκδοχή της. Ά
λλωστε, αυτή η κυβέρνηση, αλλά και η ίδια η αντισυμβατική στάση στα πράγματα του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα, έδωσαν άφθονη τροφή για να συζητάμε τη lifestyle πλευρά της «πρώτης φοράς Αριστερά». Από τα πουκάμισα του Βαρουφάκη και τον γάμο της Ζωής, μέχρι τη γυμναστική της Περιστέρας και τους διορισμούς των συγγενών διαφόρων. Έτσι κι αλλιώς, η αντιστάρ στάση του Τσίπρα ήταν αυτή που τον βάζει στην κατηγορία των σταρ. Χρόνια γίνονται αυτά στο Χόλιγουντ.
Εν πάση περιπτώσει, αυτό το εξώφυλλο δεν το κάναμε γιατί αποφασίσαμε να πάμε κόντρα στην κυβέρνηση. Ούτε αποφασίσαμε να κάνουμε το DownΤown ένα πολιτικό περιοδικό, παρόλο που όλα πολιτικά είναι. Αυτό το εξώφυλλο είναι αφιερωμένο στη συλλογική μας αυταπάτη, στη δική μας αυταπάτη. Από εκείνα τα παλιά, που είναι πλέον γραφικά, τα «όχι στη λιτότητα, όχι στην ακρίβεια» της δεκαετίας του ’80, τη «φούσκα» της δεκαετίας του ’90 και το σχετικά πρόσφατο «λεφτά υπάρχουν» μέχρι την πεποίθηση ότι «ένας από μας» θα κατάφερνε να κάνει την ανατροπή όλων όσων είχαμε μάθει the hard way από το 2010 και μετά.
Αυταπάτες είχε εκείνος; Αυταπάτες όμως είχαμε κι εμείς. Αγαπημένες, βολικές αυταπάτες απ’ αυτές που τόσα χρόνια θρέφουν το πολιτικό μας σύστημα. Μόνο που στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα είναι λίγο χειρότερο. Βλέπεις, ο Τσίπρας δεν προέρχεται από το παλιό πολιτικό κατεστημένο. Από αυτό το κατεστημένο που σ’ έχει απογοητεύσει και δεν περιμένεις πια πολλά.
Ο Τσίπρας συστήθηκε ως καινούργια, φρέσκια και αλλιώτικη πρόταση. Αυτή που θα αλλάξει τα δεδομένα. Που θα διώξει ό,τι σάπιο και παλιακό. Και που έχει τα guts να σε κοιτάξει στα μάτια και να σου πει την αλήθεια. Όχι την αλήθεια που θέλεις να ακούσεις, αλλά την άλλη, την πραγματική, αυτή που δεν σου είπε κανένας πριν γιατί ήθελε να υφαρπάξει την ψήφο σου και τελικά την ίδια τη ζωή σου. Και γι’ αυτό μια ολόκληρη κοινωνία σχεδόν, αυτή που τώρα ξαναβγαίνει στους δρόμους εναντίον του Αλέξη, νιώθει διπλά απογοητευμένη. Ο Τσίπρας ήταν ο άνθρωπος που ήμασταν πρόθυμοι να τον κάνουμε βασιλιά, σε μια εποχή που είχαμε απόλυτη ανάγκη από έναν νέο ηγέτη.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε προχθές από τη Βουλή να μην τον κατηγορήσουμε ότι είπε ψέματα. Ότι μπορούμε όμως να του προσάψουμε πως είχε αυταπάτες. Αλήθεια, έχουν δικαίωμα οι ηγέτες, ειδικά σε μια περίοδο πολέμου όπως αυτή, να έχουν αυταπάτες; Η απάντηση είναι προφανέστατα «Όχι». Οι ηγέτες δεν δικαιούνται να έχουν αυταπάτες, ακόμη κι αν μέρος της δουλειάς τους είναι καμιά φορά να τις δημιουργούν.
Ο ηγέτης μπλοφάρει, παρασύρει, μοιράζει αυταπάτες όταν είναι αναγκαίο, αλλά ξέρει να γυρίσει το παιχνίδι και να το σκληρύνει ακριβώς τη στιγμή που θα χρειαστεί. Στην αντίθετη περίπτωση, δεν είναι ηγέτης, είναι ποιητής. Γράφει ποιητικές συλλογές και αυταπατάται όσο του αρέσει.