Υπάρχουν άνθρωποι που το ’χουν. Και άνθρωποι που δεν το ’χουν. Άλλοι είναι γεννημένοι για πρωτόκολλα, παρελάσεις, κόκκινα χαλιά και χαιρετούρες. Και άλλοι δεν είναι. Όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί δεν μπορούν. Ε λοιπόν, η κυρία Μπαζιάνα, είτε ως Περιστέρα είτε ως Μπέτυ, ούτε θέλει ούτε μπορεί. Και το ίδιο ισχύει και για πολλούς από τη νέα κυβέρνηση που προσπαθούν να χωρέσουν σε παπούτσια που δεν είναι για τα πόδια τους. Και μπορεί το ζητούμενο για μια κυβέρνηση να μην είναι προφανώς ούτε το lifestyle της ούτε το στυλ της στο ντύσιμο, στο φαγητό και στις διακοπές, αλλά, όπως και να το κάνεις, το να δημιουργείς μια μόνιμη αμηχανία στους συνομιλητές σου με τους τρόπους σου και να είσαι πάντα ο awkward τύπος δεν είναι καλό όταν θέλεις να βρίσκεσαι στη μεγάλη λίγκα.
Θέλω να πω ότι κάθε παιχνίδι έχει τους δικούς του κανόνες και όποιος θέλει να το παίξει οφείλει να τους σεβαστεί. Και να ήμασταν αυτοί που κάναμε τη διαφορά στην Ευρώπη με τις καινοτομίες μας στην οικονομία, στην κοινωνία ή στις μεταρρυθμίσεις να πω «πάει στο διάολο», είμαστε μάγκες και ό,τι γουστάρουμε κάνουμε. Ή τέλος πάντων, αν πηγαίναμε στην Κίνα με ένα πακέτο προτάσεων που θα το έβλεπαν οι Κινέζοι και θα έκαναν ουρές για επενδύσεις, να πω ότι δικαιούμαστε να βάλουμε τους δικούς μας όρους, όποιοι κι αν είναι. Αλλά δυστυχώς, τίποτα απ’ αυτά δεν συνέβη και το μόνο που σκορπίσαμε ήταν οι εικόνες μιας κυβερνητικής αντιπροσωπείας που έμοιαζε με τον μάγκα με το δίκυκλο που βρέθηκε στα μεγάλα σαλόνια. Και είναι τόσο awkward, παράξενη και αμήχανη η εμφάνιση αυτής της κυβέρνησης στην Κίνα που μπήκε στο παιχνίδι και η Περιστέρα Μπαζιάνα ως σύντροφος του πρωθυπουργού για να τα κάνει θάλασσα και εκείνη με τη σειρά της με μια ανεκδιήγητη εμφάνιση που αν παρατηρήσεις τις φωτογραφίες της έκανε ακόμη και την ίδια να νιώθει άβολα.
Είναι φανερό ότι η Περιστέρα Μπαζιάνα δεν ξέρει τι ακριβώς πρέπει να κάνει για να είναι συνεπής στον νέο της ρόλο ως κυρία πρωθυπουργού. Δεν της αρέσουν αυτά, δεν καταλαβαίνει τι πρέπει να πει και σε ποιον, δεν ξέρει αν το μαύρο πλαστικό βραχιόλι ταιριάζει με ένα κόκκινο δαντελένιο φόρεμα, δεν έχει δει ποτέ καμία φωτογραφία στο google από κάποια επίσημη επίσκεψη πολιτικού στην Κίνα και αλλού, δεν έχει πάει ποτέ της στα καταστήματα ρούχων και παπουτσιών και προφανώς ντρέπεται να πάρει την άποψη κάποιου επαγγελματία. ΟΚ.
Μόνο που η Περιστέρα Μπαζιάνα είναι η μόνη απ’ όλους όσοι ταξίδεψαν στην Κίνα που δεν φταίει. Έχει τον πιο άχαρο ρόλο, δεν έχει καμία δουλειά να κάνει και καμία άποψη να υποστηρίξει, πρέπει μόνο να χαμογελάει και να φοράει ωραία φουστάνια. Ας φρόντιζε λοιπόν κάποιος σύμβουλος ή ακόμη και ο σύντροφός της να της πουν ότι δεν επιτρέπεται να φορέσει μίνι σε καμία επίσημη εκδήλωση, σε κανένα μέρος του κόσμου, ειδικά όταν εκπροσωπεί μια χώρα που βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα. Ναι, θα έπρεπε να της το πουν. Κάποιος θα έπρεπε να θέλει να τη σώσει απ’ αυτό. Δεν έχω δει ποτέ όλο αυτό το διάστημα την Περιστέρα Μπαζιάνα να διεκδικεί για τον εαυτό της κάτι περισσότερο από τη θέση της ατσούμπαλης, διακριτικής και αμίλητης συντρόφου του Αλέξη Τσίπρα. Σε μια κυβέρνηση που έχει παρεκτραπεί ουκ ολίγες φορές δημοσίως, αν η Περιστέρα Μπαζιάνα ήθελε να διεκδικήσει το δικό της μερίδιο στη δημοσιότητα με δηλώσεις ή εμφανίσεις θα το είχε ήδη κάνει. Από ευκαιρίες, δόξα τω Θεώ, και από παπαγαλάκια χορτάσαμε.
Αυτό λοιπόν που θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος από την «παράξενη» εμφάνισή της στην Κίνα με το κόκκινο μίνι είναι ότι η Περιστέρα Μπαζιάνα για κάποιο λόγο πείστηκε να μπει σε έναν ρόλο που δεν της ταιριάζει, δεν είναι φτιαγμένος για εκείνη, δεν μπορεί να τον υποστηρίξει. Και αυτοί που την έπεισαν δεν φρόντισαν καθόλου να την εκπαιδεύσουν γι’ αυτό. Το αντίθετο. Την άφησαν μόνη και απροστάτευτη σε έναν κόσμο έτοιμο να την κατασπαράξει. Η αμηχανία στο βλέμμα της και οι καμπουριασμένοι ώμοι είναι τα λιγότερα που παρατηρεί κάποιος στην ταλαιπωρημένη εικόνα της. Για αυτό τη συμπαθώ λίγο περισσότερο σήμερα.