Ήταν μια πολύ δύσκολη ημέρα. Προβλήματα στο γραφείο, συσκέψεις και φωνές, άγχος, στρες, ένας χωρισμός το ίδιο απόγευμα και ένα σωρό μικρά και... μεγάλα προβλήματα. Μια μέρα που έδειχνε να διαλύει κάθε κουράγιο που μου είχε απομείνει.
Γύρισα σπίτι έτοιμη να καταρρεύσω. Ο Άρης, o σκύλος μου (4 χρονών σήμερα), κατάλαβε ότι δεν είχα όρεξη για καλωσορίσματα και... χάδια. Έκατσα στον καναπέ και απλά έκλαψα. Ο Άρης σηκώθηκε από τη θέση του, πλησίασε με σκυμμένο κεφάλι και με μια κίνηση του ποδιού του, χτύπησε το δικό μου σαν να μου έλεγε πως ήταν εκεί.
Τον κοίταξα και έκανα να σηκωθώ από τον καναπέ. Αμέσως, σηκώθηκε και εκείνος στα δυο του πόδια και με πήρε αγκαλιά. Δεν ήμουν μόνη. Ήταν εκεί ο καλύτερος μου φίλος. Που τον μεγάλωσα από κουτάβι και ακόμη και σήμερα είναι ο φύλακας μου, ο φίλος μου, ο αδερφός μου, το παιδί μου...
Δεν μπόρεσε να μου μιλήσει με... λόγια, αλλά μίλησε με τις πράξεις του. Κάτι που εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε γιατί είτε φοβόμαστε, είτε είμαστε... ανίκανοι!