Τη σπουδαία Δήμητρα Γαλάνη φιλοξένησε στην πρεμιέρα του το JoinUs. Η αγαπημένη δημιουργός συζήτησε με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου για τη μουσική που είναι η χαρά τη ζωή της, για τη σχέση της με το χρόνο, για τον ειλικρινή διάλογο με το κοινό της αλλά και για τη μητρότητα...
Για τους φίλους της τους μουσικούς:
Τα τελευταία έξι χρόνια έχω βρει μία καταπληκτική παρέα: πέντε φίλους που μας ενώνει η μουσική. Ξεκινήσαμε να παίζουμε μαζί όταν ήταν 24 και τώρα είναι 30άρηδες. Τους έχω δει να παντρεύονται και να κάνουν παιδάκια ο ένας μετά τον άλλον. Είναι εξαιρετικοί καλλιτέχνες, είναι άνθρωποι που υπογράφουν κάθε νότα που παίζουν. Με ευχαριστεί να δουλεύω με αυτό τον τρόπο.
Για τη δισκογραφία με ημερομηνία λήξης και για το διάλογό της με τον κόσμο:
Δυστυχώς, υπάρχει μια τάση τα πράγματα να έχουν ημερομηνία λήξης. Οι κουζίνες μας, τα σπίτια μας, οι σχέσεις μας. Αν είναι πραγματικά αυθεντικά και ειλικρινή μπορούν να κρατάνε χρόνια. Έχουμε φτάσει στο σημείο να καταναλώνουμε και να καταναλωνόμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν έχει νόημα να σβήνεις την κατάθλιψή σου μέσα από μία υπερκατανάλωση, είτε σε επίπεδο τέχνης είτε σε επίπεδο αντικειμένων. Κυριαρχεί η εντύπωση του τζίρου και όχι της ουσίας. Γι αυτό και έχουμε χάσει το κέφι μας οι άνθρωποι. Αν ρωτήσεις έναν μεγαλομέτοχο μιας πολυεθνικής ποια είναι η χαρά του θα σου απαντήσει με νούμερα. Δεν θα σου πει ότι η χαρά του είναι εδώ. Αυτό έπαθε η δισκογραφία, αυτό έπαθε η τέχνη. Όταν λοιπόν κάνεις τη δουλειά σου με αλήθεια, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, υπάρχει και ο κόσμος με τον οποίο συνδιαλέγεσαι. Αυτό αισθάνονται οι νέοι για μένα: «Ρε συ αυτή σκέφτεται και κάτι μου λέει». Και επειδή είναι ακόμα παρθενικές φύσεις και δεν έχουν διαβρωθεί από τα πρέπει της κοινωνίας, σαν κουταβάκια μυρίζονται την αλήθεια και ακολουθούν.
Για τη σκηνική της παρουσία:
Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι πρέπει να έχω ειδική σκηνική παρουσία και μάλιστα κατηγορήθηκα γι αυτό στο παρελθόν. Λειτούργησα με τον τρόπο που αισθανόμουν. Με απασχολούσε τόσο πολύ τι μουσική θα παίξω και τελευταίο ερχόταν το πώς θα βγω στη σκηνή. Όταν βγαίνω στη σκηνή θέλω να είμαι καθαρή όπως είμαι σπίτι μου. Δε θα βάλω κανένα λοφίο, ούτε θα μασκαρευτώ. Θέλω να είμαι ο εαυτός μου.
Για τις συνεργασίες της με Πρωτοψάλτη-Αλεξίου-Αρβανιτάκη:
Οι γυναίκες μεταξύ μας συνεννοηθήκαμε καλά γι αυτό και κάναμε συνεργασίες. Αυτές οι συναντήσεις έκαναν μεγάλη επιτυχία γιατί περάσαμε καλά. Η συνεργασία μου με την Άλκηστη, τη Χαρούλα και την Ελευθερία μου άφησαν ωραίες μνήμες. Με την κάθε μία από αυτές έχουμε και μία ειδική σχέση.
Για το μέλλον της καριέρας της:
Ποτέ δεν αγχώθηκα μη χάσω την επαφή με το κοινό και δεν έχω συνέχεια. Δεν έχω τέτοιους φόβους. Μπήκα σε αυτή τη δουλειά από πολύ μικρό παιδί, όταν ο μπαμπάς μου μου πήρε μία κιθάρα. Όπως λοιπόν φυσικά άρχισα να καταλαβαίνω ότι η μουσική είναι το θέμα μου το μεγάλο, με τον ίδιο φυσικό τρόπο θα ήθελα να βγω και από αυτή την ιστορία. Έχω σκεφτεί τον τρόπο που θα φύγω από αυτή τη δουλειά. Πολύ απλά κάποια στιγμή θα σταματήσω να τραγουδάω, όπως άρχισα, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όταν θα αισθανθώ ότι με κούρασε και δεν το θέλω άλλο, θα το αισθανθεί και ο κόσμος. Θα το καταλάβω γιατί το έχω πάντα στο μυαλό μου σαν επιλογή. Δεν είναι κάτι που μου δημιουργεί φόβο, ή δε θέλω να το δω. Είμαι φιλική και με αυτή την πιθανότητα.
Για τον τρόπο που μεγαλώνει:
Δεν καταλαβαίνω απόλυτα ότι μεγαλώνω και σε αυτό παίζει ρόλο το γεγονός ότι δεν έχω ένα περιβάλλον οικογενειακών υποχρεώσεων. Το θυμάμαι ξαφνικά με αφορμή κάποια μικροπράγματα, όπως όταν θέλω να κοιμηθώ νωρίς το βράδυ, όταν δε θέλω πολύ βαβούρα. Πράγματα που πριν δε με ένοιαζαν. Θυμάμαι επίσης την ηλικία μου όταν πρόκειται για την ενέργειά μου. Δε θα σπαταληθώ τζάμπα, θα κρατήσω την ενέργειά μου για κάτι καλύτερο. Όλα αυτά ξεκίνησαν μετά τα 50. Το καλό είναι ότι μετά από αυτή την ηλικία έχεις καθορίσει τις ανάγκες σου και έχεις τακτοποιήσει ορισμένα πράγματα.
Κάθε δεκαετία που περνάει, κινούμαστε με τη φόρα της προηγούμενης. Κάτι συμβαίνει που μας δείχνει ότι αλλάζουμε, κάτι που αποτυπώνεται συνήθως στο μεταβολισμό σου. Το σώμα αρχίζει και αντιδρά, αρχίζει να σε οδηγεί. Είναι μεγάλη δουλειά να ακούς το σώμα σου. Γι αυτό και έχασα κιλά, γιατί άκουσα το σώμα μου. Πάντως, μου αρέσει που μου λένε ότι αδυνάτισα, πιο πολύ όμως μου αρέσει όταν περπατάω που το αισθάνομαι.
Για τη μητρότητα:
Η ζωή μου ήρθε έτσι που ποτέ δεν με ενδιέφερε να κάνω παιδιά. Δεν με απασχολούσε. Σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου μέσα στη μουσική, να είμαι σε μεγάλες ορχήστρες και να γράφω μουσική. Αυτό με ένοιαζε, αυτό έβλεπα μπροστά μου. Όμως λατρεύω τα παιδιά, γίνομαι φίλη μαζί τους και τα πονάω. Αλλά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Αν το έκανα, θα ήθελα να είμαι αφοσιωμένη, είμαι λίγο απόλυτη σε αυτό. Πάντως γύρω στα 33-34 πέρασε από το μυαλό μου ότι αν μείνω έγκυος μπορεί να το κρατήσω. Αλλά δεν έκατσε κάτι τέτοιο, οπότε δεν έγινε.
Αν έχω καταφέρει κάτι στη ζωή μου είναι ότι δε μετανιώνω για ό,τι έχω κάνει και για τα λάθη μου. Και αν τα επανέλαβα, έπρεπε να τα ξανακάνω για να τα εμπεδώσω. Δεν μου αρέσει να κοιτώ πίσω. Κοιτάω από εδώ και πέρα. Γι αυτό και δεν βλέπω ποτέ φωτογραφίες.
Για τη σχέση της με τον κόσμο:
Όλα αυτά που μου λένε στο δρόμο είναι τόσο όμορφα. Καλούμε κοντά μας αυτούς που θέλουμε και αυτούς που έχουμε ανάγκη να καλέσουμε. Όσους δε θέλουμε δεν έρχονται. Η ματιά των ανθρώπων που με πλησιάζουν στο δρόμο έχει πάντα την καθαρότητα της προσέγγισης και όχι την ανάγκη της κλειδαρότρυπας. Υπάρχει κόσμος που κοιτάει τον άλλο από την κλειδαρότρυπα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν με κοιτούν, δεν τους απασχολώ. Οι άνθρωποι που απασχολώ είναι αυτοί που με κοιτούν κατάματα και μου λένε με την καρδιά τους «να ‘σαι καλά Δήμητρα, είμαι συγκινημένη με αυτό που έχω ζήσει». Έχουν ζήσει πράγματα με τα τραγούδια μου οπότε για μένα είναι οι καλύτεροί μου φίλοι. Είναι κάτι πάρα πολύ φυσιολογικό και όμορφο. Και κάθε φορά το ζω με διαφορετικό τρόπο. Όταν με πλησιάζουν πάντα αρχίζουν έτσι: «Θα το έχετε ακούσει πάρα πολλές φορές». Όχι, κάθε φορά που το ακούω είναι καινούργιο και είναι τόσο όμορφο.
Μέρος Α’
Και λίγο Δήμητρα Γαλάνη ακόμα: