Ημερολογίο Δίαιτας,
Ημέρα 1η
Μετα από καιρό στο γραφείο, το αφεντικό μου (πάλι) με ρώτησε «Τι θα γίνει με εσένα;» αμέσως μόλις σχολιάσαμε μια συνάδελφο για το πόσο έχει αδυνατίσει. Φυσικά και δεν μπόρεσα να αρθρώσω την παραμικρή κουβέντα, απλά κούνησα μόνο το κεφάλι. Ένα κεφάλι καζάνι. Ήθελα να πω τόσα πολλά και τίποτα μαζί. Νομίζω τόσα χρόνια τα λόγια έχουν εξαντληθεί.
Συνειρμικά το μυαλό μου βομβαρδίζεται ακαριαία με σκέψεις ενοχλητικές, βίαιες και καταστροφικές σα λεκτικές βόμβες ναπάλμ. Άραγε γιατί ο κόσμος ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την εικόνα σου; Γιατί μια μεγάλη κατηγορία προβάλλει πάνω σε κάθε παχουλοκομψό (sic) άνθρωπο τα δικά του κόμπλεξ ή ακόμα και φόβους, όμως πάνω από όλα πως γίνεται όλοι να ξέρουν το καλό του;
Ευτυχώς, ποτέ δεν έπεσα θύμα bullying για το βάρος μου ως μικρό παιδί-άτιμες πανελλήνιες. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να κάνω και λάθος. Ναι, η αλήθεια είναι ότι έπεσα πολύ αργότερα: ως ενήλικο άτομο κι αυτό ήταν ότι χειρότερο. Ο περίγυρος άρχισε να ασχολείται με την εμφάνιση μου από το πανεπιστήμιο κι έπειτα. «Αχ, να είχα το πρόχωπο σου», «Είσαι χαζό που δεν αδυνατίζεις!», «Είσαι ένα κουκλί, αλλά…», «Θα μπροούσες να κάνεις τόσα πράγματα με την εμφάνιση σου, αλλά…».
Πάντα αυτό το αλλά. Έχεις σούπερ πρόσωπο, αλλά. Σαγηνευτικά μάτια, αλλά… Τέλεια μαλλιά, αλλά… Ξέρεις να ντύνεσαι τρομερά, αλλά… Τόσο ταλέντο, αλλά… Πόσα «αλλά» που αναιρούν τα όποια καλά.
Από συγγενείς, μαμά, γιαγιά, κολλητούς, παρέες και διάφορους και διάφορες που κατά καιρούς σχετίστηκα ερωτικά, αν είχα μια πεντάρα για τις φορές που έχουν κολακέψει κάποιο χαρακτηριστικό μου και μετά έχει ακολουθήσει αυτό το «αλλά»» θα κολυμπούσα σαν άλλος Σκρουτζ Μακ Ντακ σε χρυσές λίρες και πεντοδόλλαρα.
Μεταξύ μας βαρεθηκα. Δεν είναι ωραίο. Δεν είναι άνετο. Σε αυτό έχω καταλήξει έχοντας περάσει τα 5 χρόνια (με διάφορα on και off) από τα x της ζωής μου (μην περιμένεις να σου πω και την ηλικία μου) ως παχύσαρκο άτομο.
Πρακτικά, δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Από το πιο απλό που είναι το περπάτημα μεγάλων αποστάσεων μέχρι το πιο δύσκολο όπως είναι μια επέμβαση (χτύπα ξύλο!).
Τα ρούχα δυσανασχετούν πάνω σου ακόμα κι αν είναι στο κατάλληλο μέγεθος. Άσε που είναι και πιο ακριβά! Το να βρεις ένα τζην που να σε κολακεύει είναι θαύμα. Τις περισσότερες φορές βολεύεσαι με ό,τι απλά σου κάνει. Η γκαρνταρόμπα σου θυμίζει βεστιάριο του σετ της Οικογένειας Άνταμς από την τόση μαυρίλα, αφού το κλισέ θέλει το μαύρο να αδυνατίζει!
Ούτε λόγος για λούνα παρκ, περιπάτους στη φύση, τραμπολίνα, ξεσαλωτικές εξόδους και ό,τι λογίζεται ως φυσιολογικό που μπορεί να κάνει ένας μέσος άνθρωπος. Please, μην μπεις καν στον κόπο να αναλύσουμε την εννοιολογική σημασία του μέσου ανθρώπου.
Γι' αυτούς και πάρα πολλούς λόγους ακόμη, που θα αναλύσουμε σε βάθος χρόνου, αποφάσισα να κάνω αυτό το διαδικτυακό ημερολόγιο δίαιτας. Αφενός, είναι μια προσωπική δέσμευση, κι αφετέρου έτσι κι αλλιώς γράφω καθημερινά. Εκτός ότι είναι η δουλειά μου, είναι κι η προσωπική μου ψυχανάλυση και με αυτόν τον τρόπο αν έστω και ένας άνθρωπος καταφέρει ή θέλει να ξεκινήσει μια διατροφή για τους χ ή ψ λόγους μετά χαράς να το κάνουμε μαζί.
Εδώ, λοιπόν, θα μαθαίνεις τις καθημερινές μου σκέψεις, ιστορίες από τις σταυροφορίες της απώλειας βάρους (όχι μόνο δικές μου, αλλά και συναδέλφων, φίλων, οικογένειας κι όποιον τσουπωτό πέφτει στο οπτικό μου πεδίο!), μυστικά, τρικ, κόλπα αλλά κι ό,τι μπορεί να με βοηθήσει στον νέο μου αυτόν στόχο. Τι λες, κάνουμε δίαιτα;
ΥΓ. Το όνομά μου δεν πρόκειται να το αποκαλύψω μέχρι επιτέλους να φτάσω στο πολυπόθητο αποτέλεσμα. Στο μεταξύ, εσύ μπορείς να με φωνάζεις Αριάδνη. Ξέρεις, ο συμβολισμός με τον μίτο και το άτομο που ψάχνει την αλήθεια του μέσα από την απομυθοποίηση, την αιώνια πάλη του «εγώ» με το «εμείς» και το δρόμο προς την Ιθάκη του; Ε, ο προορισμός σίγουρα αξίζει (been there, done that), ας δούμε τι θα κάνουμε με τους Λαιστρυγόνες, τις Συμπληγάδες πέτρες και τις όποιες μάγισσες εμφανίζονται στο δρόμο μας!