Μεσημέρι και μόλις έχω ξυπνήσει στο σπίτι της φίλης μου. Ήταν Ιούνιος πριν περίπου 8 χρόνια και ψάχναμε να βρούμε σε πιο νησί θα πάμε διακοπές. Για να μη σας κουράσω δεν καταλήξαμε σε κάποιο ελληνικό αφού τη μία τη χαλούσε το ένα, της άλλης της ξίνιζε το άλλο.
Της Μαρίας Παπαδοπούλου
Έτσι μας ήρθε η ιδέα να ταξιδέψουμε εξωτερικό. Όχι σε κάτι κοντινό και απλό. Θέλαμε να ζήσουμε κι εμείς την περιπέτειά μας. Με τα πολλά και αφού κάναμε το... γύρο το κόσμου, καταλήξαμε στη Βενεζουέλα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέραμε τίποτα γι αυτή τη χώρα. Απλά στο μυαλό μας φάνταζε κάτι ονειρεμένο. Χωρίς πολλά πολλά πήγαμε σε ένα πρακτορείο και κανονίσαμε το ταξίδι μας.
Λόγω της έντονης εγκληματικότητας στο Καράκας, αποφασίσαμε η βάση μας να μην είναι στην πρωτεύουσα, αλλά στο Isla Margarita. Αυτό προτείνω να κάνετε κι εσείς. Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός. Στο Καράκας είναι πολύ επικίνδυνο να κυκλοφορήσετε μόνοι σας, πόσο μάλλον αν είστε γυναίκες. Προκειμένου λοιπόν να αποφύγετε κάτι δυσάρεστο, το Isla Margarita είναι η καλύτερη επιλογή. Πρόκειται για ένα μεγάλο νησί στα νερά της Βενεζουέλας που θα σας δώσει τη δυνατότητα να απολαύσετε το μπάνιο σας σε πανέμορφες παραλίες και κυρίως να κυκλοφορήσετε στους δρόμους με λιγότερο άγχος, πάντα όμως με μεγάλη προσοχή.
Και το ταξίδι ξεκινάει, Αθήνα-Μαδρίτη, Μαδρίτη – Καράκας, Καράκας – Isla Margarita. Πολλές ώρες αν βάλετε και τις αναμονές, αλλά πιστέψτε με αξίζουν.
Στο νησί Μαργαρίτα υπάρχουν μεγάλες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις οπότε θα μείνετε ευχαριστημένοι και από τα δωμάτια και από την εξυπηρέτηση. Επειδή όμως μπορώ να γράφω σελίδες ολόκληρες γι αυτό το μοναδικό ταξίδι, αποφάσισα να σας μεταφέρω την εμπειρία μου μέσα από τις δικές μου εικόνες.
Αυτή είναι η παραλία του ξενοδοχείου μας που βρέχεται από τον Ατλαντικό. Σας συστήνω να μην πάρετε θάρρος και απομακρυνθείτε με τη σιγουριά ότι ξέρετε πολύ καλό μπάνιο. Διασκεδάστε με τα κύματα, πιστέψτε με είναι πολύ ωραίο και θα γελάσετε. Θα βρείτε τόσα πολλά πράγματα να κάνετε, από το να κάθεστε και απλά να απολαμβάνετε το κοκτέιλ σας παρέα με πολύχρωμους παπαγάλους που βρίσκονται παντού, μέχρι να ψωνίσετε διάφορα μπιχλιμπίδια από πλανόδιους, ή ακόμα να κάνετε και τα μαλλιά σας ράστα όπως έκανα εγώ. Οι πιο τολμηροί μπορούν να επιδοθούν σε διάφορα θαλάσσια σπορ.
Σε οποιοδήποτε ξενοδοχείο μείνετε θα έχετε τη δυνατότητα να συμμετάσχετε σε διάφορες εκδρομές που γίνονται. Έτσι κι εμείς επιλέξαμε να πάμε στη ζούγκλα, στην καρδιά του Ορινόκο (από τα μεγαλύτερα ποτάμια του κόσμου) και έχοντας άγνοια κινδύνου αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε κι ένα βράδυ, οι αθεόφοβες!
Οι εσωτερικές μετακινήσεις σε αυτές τις εκδρομές γίνονται με μικρά αεροπλανάκια που πετάνε αρκετά χαμηλά για να μπορείς να βλέπεις καθαρά τη θέα από ψηλά. Πραγματικά το τοπία που βλέπαμε από ψηλά ήταν μοναδικά και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι θα βρεθούμε κι εμείς κάπου εκεί στη μέση του πουθενά.
Αφού φτάσαμε στις όχθες του Ορινόκο μπήκαμε σε ένα βαρκάκι και για τρεις ώρες πηγαίναμε όλο και πιο βαθιά του ποταμού. Παρατηρούσαμε τα πάντα γύρω μας, αλλά κυρίως τους ανθρώπους που έμεναν εκεί. Η εικόνες νομίζω ότι μιλάνε από μόνες τους.
Οταν φτάσαμε στον προορισμό μας μας περίμενε μια έκπληξη. Ξαφνικά στα σπιτάκια που θα μέναμε βλέπουμε την ελληνική σημαία. Αλλο και τούτο... Σκέφτηκα δεν μπορεί, ακόμα κι εδώ Έλληνας; Μάθαμε τελικά πως την επιχείρηση την είχε ο κύριος Αλέκος, ο Έλληνας! Μαϊμούδες, παπαγάλοι, μαραμπού και κάτι άλλα πουλιά που δεν θυμάμαι πως τα λένε, μεγάλα που απλά σε κοιτάζουν στα μάτια, όλα αυτά ανάμεσά μας. Τα βλέπεις στη φύση ελεύθερα και δεν μπορείς να το πιστέψεις.
Το πρώτο που κάναμε ήταν να αφήσουμε τα πράγματα μας, να φορέσουμε γαλότσες και να πάμε να περπατήσουμε στη ζούγκλα. Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Ουρανό δεν βλέπεις από τα δέντρα, το έδαφος είναι σαν βούρκος και επίσης έχεις πολλά φυτά μπροστά σου τα οποία πρέπει να προσπεράσεις χωρίς ουσιαστικά να βλέπεις που πατάς. Αξίζει να το ζήσεις, η εμπειρία αυτή είναι μοναδική γιατί έχεις το φόβο του άγνωστου αλλά και την περιέργεια της εξερεύνησης. Είδαμε φίδια, αράχνες (τεράστιες), τερμίτες, σκορπιούς κι όλο και κάτι άλλο θα κυκλοφορούσε ανάμεσά μας.
Στη συνέχεια πήγαμε για ψάρεμα.. Οχι μαρίδας, αλλά πιράνχας. Κρεατάκι για δόλωμα και περίμενε να τσιμπήσει. Να σας πω την αλήθεια δεν έπιασα τίποτα, αλλά ένας αυστριακός που ήταν μαζί μας κατάφερε να πιάσει ένα cat fish.
Επιστρέψαμε αρκετά κουρασμένοι και πέσαμε για ύπνο σχετικά νωρίς αφού είχαμε πρωινό ξύπνημα. Να επισημάνω βέβαια πως είναι λίγο δύσκολο να κοιμηθείς γιατί πραγματικά οι ήχοι της ζούγκλας είναι συγκλονιστικοί και τρομακτικοί. Την επόμενη μέρα φύγαμε για το εθνικό πάρκο Κανάιμα που βρίσκεται στα σύνορα με τη Βραζιλία. Αποτελείται από πυκνή ζούγκλα, καταρράκτες και σπάνια είδη πανίδας. Διαφορετικό...
Αφού ζήσαμε όλη αυτή την αγριότητα, ήρθε η ώρα της απόλυτης ξεκούρασης. Επόμενος προορισμός τα νησιά los roques. Εκεί πραγματικά νιώσαμε ότι ήμασταν στον παράδεισο. Πρόκειται αμμόλοφους στην Καραϊβική. Οι αποχρώσεις της θάλασσας είναι κάτι το εκπληκτικό. Κολυμπήσαμε ανάμεσα σε κοραλλιογενείς υφάλους και απολαύσαμε τα μοναδικά αυτά τοπία.
Κάπως έτσι ήταν το ταξίδι μου στη Βενεζουέλα, γεμάτο πρωτόγνωρες εμπειρίες, ιδιαίτερα τοπία και σίγουρα ένας προορισμός που αξίζει κάποιος να επισκεφτεί.