Η τελευταία με την οποία το συζήτησα ήταν η Κατερίνα Λέχου. Απο τις αμετανόητες εργένισσες η Κατερίνα αρνιόταν να παντρευτεί μέχρι που γνώρισε τον Μάνο, τον πήρε απο το χέρι ή την πήρε αυτός, πήγανε στην Πάτμο και έκαναν ένα γάμο που δεν είδε κανείς μας. Τη ρώτησα γιατί το έκανε, για ποιό λόγο θεώρησε οτι τώρα ήταν όλα διαφορετικά. Μήπως ήθελε να δείξει στον Μάνο οτι είναι ξεχωριστός για εκείνη και οτι μαζί του θα έκανε αυτό που δεν έκανε ποτέ με κανέναν άλλον; Ποιά ήταν αυτή η δύναμη που την οδήγησε σε μια εκκλησία, με ένα νυφικό που προφανώς είχε προβάρει πολλές φορές μέχρι να το φορέσει, να κάνει χαρτιά και τυπικότητες;
Δεν είμαι κανένας γκουρού των συνεντεύξεων αλλά ακολουθώ μια μέθοδο στις συνεντεύξεις που κάνω στο Join us.
Ρωτάω αυτά που απασχολούν και εμένα και καθώς ρωτάω σκέφτομαι και τι θα απαντούσα εγώ στην κάθε ερώτηση. Έτσι λίγο πολύ και εγώ και η γυναίκα που κάθεται απέναντι μου στον καναπέ της εκπομπής ψυχαναλυόμαστε ταυτόχρονα και τελικά γνωριζόμαστε καλύτερα και βγαίνει στην τηλεόραση αυτή η κουβέντα που βγαίνει… Η Κατερίνα λοιπόν μου είπε οτι τίποτα απ όλα αυτά δεν ίσχυε. Παντρεύτηκε περίπου γιατί ήθελε να είναι και με τα δύο πόδια στη σχέση της με τον Μάνο και γιατί πιστεύοντας στο Θεό ήθελε αυτή η υπόσχεση που του έδινε να έχει ευλογία.
Παντρεύτηκα κι εγώ σχετικά μεγάλη και νομίζω ότι αν δεν είχα γνωρίσει τον Νάσο ίσως να μην παντρευόμουν και ποτέ. Δεν θυμάμαι αν ήθελα ή δεν ήθελα να παντρευτώ πριν τον γνωρίσω. Δεν ξέρω αν όλες εμείς που είμαστε late bloomers στους γάμους μας δεν θέλαμε στα αλήθεια να παντρευτούμε γιατί φοβόμασταν τη δέσμευση ή γιατί είχαμε αποφασίσει οτι αφού δεν μας έχει συμβεί μέχρι τώρα να βρούμε τον άντρα των ονείρων μας δεν θα μας συμβεί ποτέ ή γιατί το είχαμε φιλοσοφήσει υποσυνείδητα- αν κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί ποτέ- και είχαμε καταλήξει οτι αφού δεν μας συμβαίνει προφανώς δεν είναι για μας και άρα δεν μας αφορά και άρα μπορούμε να αναπτύξουμε και μια δική μας επιχειρηματολογία εναντίον του γάμου «που σκοτώνει τον έρωτα», «που καταλήγει πάντα σε διαζύγιο» κτλ κτλ. Θα σου έχει τύχει κι εσένα να μπερδεύεις τις επιθυμίες με τους φόβους και να μην ξέρεις τι είναι αυτό που θέλεις πραγματικά.
Γιατί λοιπόν και εμείς που όπως δηλώνουμε παντού και είμαστε πάρα πολλές παρόλο που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ τον εαυτό μας με νυφικό- εγώ ήμουν σίγουρη οτι και λόγω φιζικ δεν υπάρχει καν στην αγορά νυφικό για εμένα μέχρι που μια μέρα το είδα μπροστά μου σε μια βιτρίνα- και νυφικό βάλαμε τελικά, και μπομπονιέρες μοιράσαμε και στην οικογενειακή μερίδα κάποιου μπήκαμε; Για να δώσουμε χαρά στους γονείς μας; Νομίζω θα το κάναμε ακόμη και αν δεν υπήρχαν. Για το πάρτι; Ας το κάναμε και χωρίς την τελετή, θα έβγαινε και πιο φθηνά. Για να κάνουμε παιδιά; Γιατί, ποιός μας εμποδίζει να τα κάνουμε και εκτός γάμου όταν είμαστε σίγουροι και για τα αισθήματα αλλά και για την υπευθυνότητα του συντρόφου μας; Για να δεσμευτούμε ενώπιον του Θεού; Ας δεσμευτούμε και χωρίς να είναι μπροστά εκείνη η θεία που δεν έχουμε δει εδώ και χρόνια. Για να μάθουν όλοι για την αγάπη μας; Μα υπάρχει πιο σπουδαίο πράγμα από το οτι το ξέρουμε εμείς για εμάς οτι η αγάπη μας είναι η πιο δυνατή που υπάρχει στον κόσμο όλο; Άρα τι; Άρα γιατί; Φοβάμαι οτι δεν έχω μια απάντηση σ αυτό.
Ίσως να ισχύουν όλα αυτά από λίγο, μαζί με την απόλυτα φυτεμένη στο υποσυνείδητο μας πεποίθηση οτι ο γάμος είναι η πιο ρομαντική στιγμή στη ζωή μας- τόσα έργα έχουμε δει με το ανάλογο happy end... Ίσως απλά να παντρευόμαστε γιατί μας φαίνεται λογικό, αυτό που κάνουν όλοι, αυτό που σε βάζει και σε μια διαδικασία να μην χρειάζεται να εξηγείς τι σου είναι ο άλλος, γιατί δεν παντρεύεστε, μήπως δεν σε θέλει αρκετά για να σε παντρευτεί;
Όχι κάτσε... τώρα που το γράφω και όσο το σκέφτομαι νομίζω οτι μπορεί να βρήκα μια απάντηση που στο δικό μου μυαλό μοιάζει λογική...Παντρευόμαστε για να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους οτι είμαστε τόσο σίγουροι για την αγάπη μας, για τη σχέση μας και το δέσιμο μας που τολμάμε να πάμε κόντρα στους φόβους μας, στις πεποιθήσεις μας ή ακόμη και στην ίδια την επιχειρηματολογία εναντίον του γάμου με την οποία πορευτήκαμε μέχρι τώρα. Παντρευόμαστε για να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στους άλλους οτι εμείς θα είμαστε διαφορετικοί. Οτι σε εμάς δεν θα συμβεί κανένα από τα κακά που συνέβησαν στους άλλους. Οτι δεν φοβόμαστε να είμαστε ρομαντικοί και οτι δανειζόμαστε όρους απο μια κοινωνική σύμβαση για να κάνουμε στην πραγματικότητα την επανάσταση μας. Γιατί εμείς αγαπιόμαστε περισσότερο, γιατί εμείς είμαστε μαζί για τους σωστούς λόγους, γιατί εμείς- αντίθετα με τους άλλους που δεν τα κατάφεραν- θα προσπαθήσουμε περισσότερο και θα πετύχουμε.
Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αν αυτό που λέω ισχύει και για την Κατερίνα και για το κάθε κορίτσι που πηγαίνει σε μια εκκλησία και παντρεύεται στα 40 της ή κάπου εκεί. Αν όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται συνειδητά ή απλώς είμαστε όλες μικρές Μπάρμπι έστω κι αν δεν κάνουμε γαλλικό μανικιούρ την ημέρα του γάμου μας. Θα ήθελα όμως πολύ να μάθω τι σκέφτεσαι εσύ....