Άλλες όταν όταν μικρές ήθελαν να γίνουν Αλίκη Βουγιουκλάκη, κάποιες δασκάλες και ορισμένες αεροσυνοδοί. Πολλές το έλεγαν, ελάχιστες το έκαναν. Σε αυτήν την τελευταία κατηγορία ανήκει και η φίλη μου η Λίτσα.
Με το Λιτσάκι (κανείς δεν την λέει Ευαγγελία) γνωριζόμαστε από τα 14 μας. Από την πρώτη - πρώτη μέρα του Γυμνασίου. Από τότε μέχρι σήμερα πολλά μπορεί να έχουν αλλάξει, όμως, είμαι πάντα περήφανη για εκείνη γιατί, εκτός ότι έχει μια σπάνια ποιότητα χαρακτήρα, πάλεψε γι αυτό που αγάπα.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Λίτσα όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει αεροσυνοδός. Για να πετύχει το στόχο της να γυρίσει όλον τον κόσμο πέρασε στη σχολή Διεθνών κι Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Αλλά κάποιες φορές, το πάθος σου για κάποια πράγματα παραμένει ασίγαστο. Στα τελευταία έτη της σχολής χρωστώντας μαθήματα για το πτυχίο, αποφάσισε να κάνει τα χαρτιά της στις μεγάλες αεροπορικές εταιρείες.
Φυσικά, και την πήραν-θα ήταν το λιγότερο ανοήτοι από τη στιγμή που μιλάει τα Κινέζικα σαν τη μητρική της. Μπορεί όχι με την πρώτη, γιατί ήταν τόσο αγχωμένη που δεν κατάφερε να αρθρώσει κουβέντα. Ούτε με τη δεύτερη που απέρριψε εκείνη την πρόταση τους για τα μάτια της… εξεταστικής, αλλά με την τρίτη –και τυχερή από ότι φαίνεται. Το timing ήταν τέλειο, οι γονείς της είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα κι όλοι οι φίλοι της ανυπομονούσαμε για το νέο αυτό ξεκίνημα της ζωής της.
Κάθε μέρα δεν βλέπω τη στιγμή που θα μπω να δω τα νέα της, να μάθω που πήγε και τι έκανε. Είναι μια σύγχρονη Carrie Bradshaw των αέρων με μότο της «You have your cubicle office. I got mine. It roars!».
Έτσι, το Λιτσάκι θα μας στέλνει φωτογραφίες και σχόλια από όποιο μέρος της γης βρίσκεται και να μας ταξιδεύει στις πιο ωραίες γειτονιές του κόσμου. Fasten your seatbelt. Το πλήρωμα είναι έτοιμο προς απογείωση!
Πρώτη στάση Ταϊβάν*!
Η Λίτσα μόλις πάτησε το πόδι της στην Ταϊπέι ξέχασε στη στιγμή κούραση και jet lag. Πήγε στο ξενοδοχείο, έκανε μπάνιο, ντύθηκε και πήγε να συνατήσει το είδωλο της.
Μη σκεφτείς τη Hello, Kitty!, αλλά την Barbie. Μεγάλος της καημός. Θυμάμαι πριν ακόμα φύγει, μια μέρα που περπατούσαμε στο Κέντρο της Αθήνας κάνοντας λίστες με προορισμούς, τη Λίτσα να σταμάτάει ξαφνικά και να αναφωνεί «Και στο café της Barbie! Αχ, περιμένω πως και τι!». Γνωρίζοντας τη λόξα της αυτή, χαμογέλασα και προχωρήσαμε.
Ναι, η Λίτσα ακόμα μαζεύει κούκλες Barbie, τις στολίζει, ενώ το φοιτητικό της δωμάτιο της ήταν φούξια. Τώρα όλη η προίκα αυτή είναι στο παιδικό της δωμάτιο μαζί με 1.000 ακόμα λούτρινα που τα ξεσκονίζει η μαμά της, καθώς μόνιμη κατοικία της είναι πλέον η βάση της εταιρείας κάπου στις Αραβίες.
Από την πρώτη εκείνη της στάση στην Ταϊπέι έχει πάει ακόμη πολλές φορές, αλλά πάντα μα πάντα επισκέπτεται το Café της Barbie. Εκεί ένας κόσμος ροζ φούξια με απίστευτα γλυκά και φαγητά, φιλοξενεί τις fan του μεγαλύτερου προτύπου ομορφιάς του 20ου αιώνα.
Τα πατώματα είναι ροζ. Οι καρέκλες έχουν τούλια. Όλα μυρίζουν τσιχλόφουσκα. Το λογότυπο της Barbie δεσπόζει από τα χάρτινα σουβέρ μέχρι το WC, κι όλες οι ροζ δεσποινίδες αναρωτιούνται «Μα που πήγαν όλοι οι Κεν;» κάνουντας μπουρμπουλήθρες στα ροζ shakes τους! Αχ!
*Επ’ ευκαιρίας ας μάθουμε και λίγη γεωγραφία! Πρωτεύουσα η Ταϊπέι, είναι νησί κι ανήκει στη Δημοκρατία της Κίνας και βρίσκεται στην Ανατολική Ασία -εκεί που γίνονται οι σεισμοί και τα τσουνάμι. Επίσημη γλώσσα τα Κινέζικα (Μανδαρίνικα), πληθυσμός 23.367.320 άνθρωποι και έχουμε 6 ώρες διαφορά.
