Νομίζω οτι χθες βράδυ εμείς οι λίγοι- απ' ότι φάνηκε από τα νούμερα τηλεθέασης που συγκέντρωσε το σόου της ΝΕΡΙΤ και του Mad- είδαμε τη Eurovision για ένα λόγο που δεν έχει καθόλου να κάνει με την αγωνία μας για το ποιο τραγούδι θα μας εκπροσωπήσει στον διαγωνισμό της Αυστρίας.
Έτσι κι αλλιώς τα τραγούδια δεν ήταν και τόσο σπουδαία ώστε να μας φανατίσουν ενώ η επιλογή των υπευθύνων να κατεβάζουν υποψήφιους καλλιτέχνες που δεν έχουν και κανένα τρελό φαν κλαμπ δεν βοηθάει στο ενδιαφέρον των τηλεθεατών.
Ποιος είναι ο λόγος που πιστεύω ότι χθες βράδυ καθίσαμε να δούμε Eurovision; Ποιος είναι ο λόγος που κάθισα εγώ τουλάχιστον; Για να υποκριθώ ότι όλα είναι κανονικά. Ότι τάχα δεν έχει αλλάξει η ζωή μας, δεν έχει μειωθεί ή χαθεί εντελώς ο μισθός μου, ότι δεν αγωνιώ για το συλλογικό μας μέλλον, ότι δεν κοιμάμαι τα βράδια με το φόβο πως το επόμενο πρωί μπορεί να ξυπνήσω σε μια άλλη χώρα. Ότι τάχα δεν ζω ήδη σε μια άλλη χώρα και δεν αναγνωρίζω πια ούτε ανθρώπους που ξέρω χρόνια;
Ποιος από μας είναι ίδιος με τον εαυτό του 10 χρόνια πριν όταν κέρδιζε η Παπαρίζου την Eurovision; Θυμήσου που ήσουν εκείνο το βράδυ Σαββάτου, τι σκεφτόσουν για το μέλλον σου όταν ακόμα πίστευες ότι ζεις σε μια χώρα λίγο τρελούτσικη αλλά πάντως ισχυρή που κερδίζει στο ποδόσφαιρο, που κάνει Ολυμπιακούς Αγώνες και άμα λάχει έχει και την Παπαρίζου.
Η χθεσινή βραδιά ήταν μια καλή ευκαιρία για να προσπαθήσουμε να νιώσουμε ότι τίποτε απ' όλα αυτά τα δυσάρεστα δεν συνέβη, ότι όλα αυτά που συνέβαιναν μπροστά μας στην οθόνη της τηλεόρασης μας ενδιαφέρουν πραγματικά έστω και ως ψυχαγωγία, ότι έχει σημασία ποιος θα πάει στη Eurovision για την Ελλάδα λες και δεν ξενυχτούσαμε μια εβδομάδα πριν περιμένοντας το έκτακτο δελτίο ειδήσεων για τα αποτελέσματα του Eurogroup. Θα μου πεις άλλο το ένα και άλλο το άλλο κι εμείς αγαπάμε τη Eurovision.
Βεβαίως, δεν αντιλέγω. Νιώθω όμως και εγώ που την είδα ότι το χθεσινό βράδυ ήταν άκυρο. Άσχετο. Ότι συνέβη κάποτε, παλιά. Πάντως όχι τώρα. Σαν να παίζαμε όλοι σε ένα έργο και είχαμε συνεννοηθεί να υποκριθούμε οτι ζούμε στο 2006 ας πούμε. Αμηχανία. Αυτή είναι η σωστή λέξη και νομίζω ότι την ένιωθαν ακόμη και τα κορίτσια που παρουσίαζαν το χθεσινό σόου.
Όχι γιατί είχαν τρακ ή γιατί δεν ήξεραν ποια ήταν η επόμενη προγραμματισμένη ατάκα αλλά γιατί -νομίζω- ένιωθαν κι αυτές οτι αυτό που συνέβαινε έξω από την αίθουσα του Έναστρον, σε όλη την υπόλοιπη χώρα δηλαδή- δεν είχε καμία σχέση με αυτό που προσπαθούσαν εκείνες να μας πουν ότι συνέβαινε μέσα. Μια χαρά για κάτι που έχει τελειώσει προ πολλού.
Την αγαπούσα κι εγώ τη Eurovision αλλά νομίζω οτι τώρα δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε μεταξύ μας. Σαν την κολλητή σου από το δημοτικό που ήσασταν αχώριστες, βγήκατε για ποτό και καταλάβατε ότι δεν έχετε τίποτα κοινό πια για να συζητήσετε. Κάπως έτσι. Γι αυτό και όταν έκλεισα την τηλεόραση μετά τη νίκη της κοπέλας που θα μας εκπροσωπήσει δεν είχα τίποτα να πω. Εγώ που κάποτε θα είχα σπάσει τα τηλέφωνα με όλους μου τους φίλους...