Ο Μεσαίωνας του Αρναούτογλου και η Αναγέννηση του Καπουτζίδη

Δύο εκπομπές: Στη μία υπάρχει ελπίδα και στην άλλη ο Άνθιμος
Ο Μεσαίωνας του Αρναούτογλου και η Αναγέννηση του Καπουτζίδη



Το έχουμε καταλάβει εδώ και καιρό ότι ζούμε σε μια χώρα με τρομερές αντιθέσεις, αλλά η τηλεόραση συνεχίζει και μας το υπενθυμίζει.

Την Τρίτη βράδυ ήταν στο αέρα -σχεδόν ταυτόχρονα- δύο εκπομπές, δύο διαφορετικές εικόνες της σύγχρονης Ελλάδας.

Από τη μία πλευρά η τηλεοπτική σειρά του Καπουτζίδη, “Εθνική Ελλάδος” που αν και μυθοπλασία και μάλιστα με την αγωνία να φέρει νούμερα τηλεθέασης στο κανάλι, κατόρθωσε με επιτυχία να ασχοληθεί με “επικίνδυνα” θέματα και κατάφερε να θίξει δύσκολα κοινωνικά ζητήματα που είναι γύρω μας και δεν εξαφανίζονται όταν εμείς κλείσουμε τα μάτια μας και προσποιούμαστε πώς δεν υπάρχουν. Γιατί υπάρχουν γύρω μας κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά νταήδες και ρατσιστές και κάφροι και καθάρματα και κοινωνική ανισότητα και αγωνία και πόνος, αλλά και άνθρωποι που το σύμπαν τους φέρθηκε σκατά, όμως εκείνοι συνεχίζουν να είναι δίκαιοι και θετικοί.

Εντάξει μια τηλεοπτική σειρά είναι, όμως ο Γιώργος μας έδειξε έναν κόσμο που όλοι μας γνωρίζουμε και ας κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε, έναν κόσμο που ακόμη και μέσα στην σκοτεινιά βλέπει μια χαραμάδα αισιοδοξίας και ελπίδας.

Την ίδια ώρα στο απέναντι κανάλι στην εκπομπή Καραντάσιαν του Αντ1 επικρατούσε ο σκοταδισμός.

Η συνέντευξη του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου μας πήγε πίσω, στο μεσαίωνα.  Από το στόμα ενός άνθρωπου που θα έπρεπε να μιλάει μόνο για αγάπη και συγχώρεση, βγήκε τόσο μίσος και χολή που μας πλάκωσε σαν βαρίδι. 

(Άλλωστε ποιος θα ξεχάσει ότι το κεντρικό μότο της Χρυσής Αυγής «H Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ανήκει πρωτίστως στον Άνθιμο. Εγώ τουλάχιστον από εκείνον το άκουσα πρώτα και μετά το είδα τυπωμένο σε βέιγ βολάν της Χρυσής Αυγής).

Δεν θα ήθελε να ασχοληθώ τόσο σύντομα με το Γρηγόρη Αρναούτογλου, το λέω με ειλικρίνεια γιατί στο τέλος θα με πουν και εμμονικό, αλλά δεν γίνεται να κλείσω και μάτια μου σε αυτή την τηλεοπτική αθλιότητα.

Αλήθεια για ποιο λόγο πρέπει κάποιος να βγάλει τον Άνθιμο στην τηλεόραση; Δεν θα λέγαμε ότι δεν έχει βήμα να μιλήσει! Απεναντίας από ότι μαθαίνω κάθε Κυριακή κάνει το γνωστό κήρυγμα μίσους από τον άμβωνα της ενορίας του.

Τόσα χρόνια τα ίδια: Ξενοφοβία, θρησκευτική μισαλλοδοξία, ρατσισμός, φανατισμός, εθνικισμός. Φταίνε οι ξένοι, οι τούρκοι, οι gay, ο Μπουτάρης, ο Τσίπρας –πρόσφατα- και όποιος τολμήσει να έχει αντίθεση άποψη. Ταυτόχρονα σύμφωνα με τον Άνθιμο ο Εφραίμ είναι το εξιλαστήριο θύμα, ενώ για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου μασάει τα λόγια του! Πόσο υποκριτής!

Επομένως έχει βήμα να μιλήσει ο Άνθιμος και να πει τις μεσαιωνικές του απόψεις. Δεν του χρειαζόταν κι άλλο, τηλεοπτικό αυτή τη φορά. Οι απόψεις του είναι γνωστές τόσα χρόνια, οπότε το να τον καλείς στην εκπομπή σου, να τον ακούς άλλα να μην παρεμβαίνεις, να μην διαφωνείς δημοσιογραφικά –έστω για τα προσχήματα- τότε όλο το show γίνεται μόνο και μόνο για να τσιμπήσουμε κανέναν νουμεράκι στην AGB και για κανένα τίτλο την επόμενη μέρα. Και όντως έκανε τίτλους ο Άνθιμος. Τα γνωστά:  «Η ομοφυλοφιλία είναι αμάρτημα» έγραψαν όλα τα site

«Είναι γραμμένο στην Αγία Γραφή, δεν χωράει κουβέντα » μας είπε.
θα κάνω μια τεράστια παρένθεση  για να τελειώνει αυτή η γελοία κουβέντα. Γιατί δεν τον ρωτάει κάποιος τι γνώμη έχει για τα υπόλοιπα που γράφει η Άγια Γραφή;

Η Βίβλος γράφει ότι είναι  επαίσχυντο για μια γυναίκα να μιλάει σε μια εκκλησία (Α Κορινθίους 14: 34-36) απαγορεύεται και εάν τυχόν έχει οποιαδήποτε απορία, πρέπει να περιμένει να φτάσει σπίτι για να ρωτήσει το σύζυγό της.  

Περιμένετε έχει κι άλλη μεγάλη αμαρτία, γιατί  η ποινή/τιμωρία για όσους δουλεύουν την Κυριακή είναι ο Θάνατος (Έξοδος 35: 1-3). Ναι, ναι θάνατος, το λέει ξεκάθαρα στη Βίβλο. Επίσης  ο άνθρωπος που βιάζει μια παρθένα πρέπει να την αγοράσει από τον πατέρα της (Δευτερονόμιο 22: 28-29) και να την παντρευτεί.

Καταλάβατε τώρα γιατί μιλάμε έτσι; Τι  ακούσαμε και τι επιλεκτικά μαθαίνουμε απ’ τους παπάδες. Μέσα σ’ όλα φυσικά είχαμε και τον Αρναούτογλου να τον αποκαλεί Σεβασμιότατε ή Παναγιώτατε δεν θυμάμαι τις προσφωνήσεις των κληρικών.

Λοιπον… από αυτές τις δυο εικόνες της τηλεόρασης εγώ διαλέγω αυτή του Καπουτζίδη που έστω και ψεύτικη μου δίνει μια ελπίδα. Μου θυμίζει ότι  υπάρχουν -έστω και ελάχιστοι- άνθρωποι στους οποίους θέλω να μοιάσω!