H Audrey Hepburn γοήτευσε τον κόσμο με τις καθηλωτικές εμφανίσεις της, τη διεθνή φιλανθρωπική της δράση και τη μοναδική ομορφιά της. Έγινε ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα στιλ, πέρασε από το Broadway, μάγεψε το Hollywood, έγινε μια από τις ελάχιστες ηθοποιούς που κέρδισε βραβείο Emmy, Grammy, Tony και Oscar μαζί, έζησε θυελλώδη πάθη. Όμως, ποτέ δεν κατάφερε να ξεφύγει από το φάντασμα της ναζιστικής κατοχής που έζησε στην παιδική της ηλικία.
Η ζωή της ξεκίνησε με τις καλύτερες των προδιαγραφών. Γεννημένη το 1929 στο Βέλγιο, ήταν η μοναχοκόρη ενός Ιρλανδού τραπεζίτη, ενώ η μητέρα της ήταν μια Ολλανδέζα αριστοκρατικής καταγωγής. Φοίτησε σε ιδιωτικές ακαδημίες, κι έκανε μαθήματα γαλλικών, μπαλέτου και πιάνο όπως όλες οι κόρες των καλών οικογενειών.
Όλα αυτά, όμως, ανατράπηκαν όταν η Ολλανδία όπου έμενε τότε με τους γονείς της γνώρισε την ναζιστική κατοχή. Οι Γερμανοί κατακτητές οδήγησαν στο θάνατο από λιμό πάνω από τέσσερα εκατομμύρια άτομα και η Audrey αν και βρέθηκε σχεδόν ετοιμοθάνατη έχασε όλα όσα είχαν σημασία για ένα μικρό παιδί: το σπίτι της, τον πατέρα της, τους συγγενείς που τουφεκίστηκαν ή απελάθηκαν, καθώς και τη ψυχοσωματική της ακεραιότητα από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων.
Ήταν σχεδόν αποστεωμένη, εξαντλημένη από τις κακουχίες και με έντονα σημάδια μετατραυματικού στρες, όπως θα διέγνωζαν οι σημερινοί ειδικοί ψυχικής υγείας.
Ζύγιζε μόλις 39 κιλά, υπέφερε από ίκτερο, άσθμα, οξεία αναιμίακαι μια σοβαρή μορφή οιδήματος, επέζησε τρώγοντας βραστό γρασίδι και βολβούς τουλίπας, ενώ το όνειρό της να γίνει μπαλαρίνα διαλύεται. Όπως η ίδια είχε πει «Τρώγαμε τσουκνίδες και όλοι προσπαθούσαν να βράσουν το γρασίδι- εκτός από τις τουλίπες - αλλά πραγματικά εγώ δεν μπορούσα να το αντέξω». Η διατροφή της αποτελείται κυρίως από αντίδια, βολβούς τουλίπας που έσκαβε για να τους βρει και αρκετό νερό για να αισθάνεται χορτάτη.
«Η μαμά κουβαλούσε τον πόλεμο μαζί της για όλη της τη ζωή» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο γιος της, Luca Dotti, στο στοργικό φόρο τιμής που αποτίει στη μητέρα του στη βιογραφία “Audrey at Home, Memories of My Mother’s Kitchen” στην οποία περιλαμβάνει τις συνταγές από τα αγαπημένα της πιάτα.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος εμποδίζει τη λεπτοκαμωμένη Audrey να ολοκληρώσει τις σπουδές της στο μπαλέτο στο Λονδίνο και το όνειρο της να γίνει μια μπαλαρίνα του κλασικού χορού γίνεται συντρίμμια. Απογοητευμένη που δεν θα βρίσκεται πάνω στη σκηνή ως χορεύτρια, εφάρμοσε ό,τι είχε μάθει από την αυστηρή της εκπαίδευση στο χορό για να χτίσει την καριέρα της ως ηθοποιός.
Εντούτοις, πίσω από την μάσκα της σταρ του σινεμά ήταν μια γυναίκα που εργάστηκε σκληρά για να καταφέρει να πάρει πίσω ό,τι είχε χάσει: το σπίτι, την οικογένεια και την ασφάλεια ενός πιάτου φαγητού. Ο αντίκτυπος που είχαν αυτά τα δύσκολα χρόνια στη ζωή της ήταν το πάθος της για το καλό φαγητό, την οικογένεια, το σπίτι και τον κήπο, καθώς και μια επιβαρυμένη –σχεδόν ασθενική- κατάσταση υγείας.
Η αναιμία άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στο πρόσωπο της Audrey, δημιουργώντας της ένα από τα πολλά της κόμπλεξ: τους μαύρους κύλους. Τα άλλα της κόμπλεξ ήταν ότι θεωρούσε τα πόδια της υπερβολικά μακριά, ενώ τα αυτιά και τη μύτη της υπερβολικά μεγάλα.
Για να ανακτήσει τις δυνάμεις της μετέπειτα κατανάλωνε πολύ σπανάκι, μούσλι, συκώτι και φυσικά σοκολάτα. Ο πόλεμος την αφήνει, επίσης, με διάφορους εθισμούς σε φαγητά.
Τρελαινόταν για τη σοκολάτα, αφού πίστευε ότι τη βοηθάει να εξορίσει τη θλίψη! Ειδικά όσο ήταν νέα όταν της έδιναν ένα κουτί σοκολατάκια συνήθιζε να τα τρώει όλα χωρίς διακοπή, σχεδόν βουλιμικά, μέχρι να μην μείνει ούτε ένα, όπως είχε ομολογήσει σε συνέντευξη της. Ακόμα όταν άκουγε τους γονείς της να τσακώνονται, το φαγητό ήταν το αποκούμπι της είτε επρόκειτο να φάει ψωμί είτε σοκολάτα ή απλά τα νύχια της.
Στο τέλος της γερμανικής κατοχής, ένας Ολλανδός στρατιώτης της έδωσε 7 σοκολάτες, και θεωρούσε ότι αυτές την βοήθησαν να κρατηθεί στη ζωή τις τελευταίες ημέρες του λιμού. Η σοκολάτα ήταν πάντοτε σε ελάχιστη απόσταση μακριά σε μια συρταριέρα στο σαλόνι, ενώ μια μικρή σοκολάτα το βράδυ έγινε συνήθεια καθ' όλη τη διάρκεια της ζωή της, μαζί με το κέικ σοκολάτας με σαντιγί που έψηνε για τον εαυτό της.
Τα ζυμαρικά ήταν ένας ακόμα σοβαρός διατροφικός εθισμός της. Δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς ζυμαρικά γράφει ο Luca. Όσο κι αν έτρωγε, ποτέ δεν έπαιρνε γραμμάριο. Δεν έθετε περιορισμό στις ποσότητες και πάντα θα συμπλήρωνε και δεύτερο πιάτο ζυμαρικών. Γι αυτήν τα ζυμαρικά ήταν σαν το επιδόρπιο της. Χαρακτηριστικά, όταν επέστρεφε σπίτι από ταξίδια ένα πιάτο μακαρόνια με σάλτσα ντομάτας την καλωσόριζε ζεστό κι αχνιστό. Ενίοτε, στα ταξίδια της έπαιρνε μαζί ζυμαρικά, ελαιόλαδο και παρμεζάνα στη βαλίτσα της.
Εκτός της λατρεία για τα ζυμαρικά και τη σοκολάτα, είχε υπερβολικό πάθος για το παγωτό, το οποίο κατανάλωνε σαν άπληστο παιδί. Η αγαπημένη γεύση το παγωτό βανίλια, κι αγαπημένη συνήθεια οι αμέτρητες γαρνιτούρες. Επίσης, το κρασί και το ουίσκι ήταν μέσα στη λίστα των εθισμών της. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το κάπνισμα από αυτούς-κάπνιζε από μικρό κορίτσι συνεχίζοντας μέχρι το τέλος.
Η μυρωδιά του τσιγάρου εκπροσωπούσε για εκείνη την ελευθερία που είχε ζήσει κατά την απελευθέρωση των συμμαχικών στρατευμάτων, μαζί με τις αναθυμιάσεις της βενζίνης που έβγαιναν από τα βρετανικά οχήματα, κι ήταν κυρίαρχες στον αέρα τότε. Έτσι, τα βρετανικά τσιγάρα έγιναν η πρώτη της επιλογής για πάντα.
Οι εθισμοί της Hepburn ήταν γι αυτήν το σεροτονινικό της υποκατάστατο. Ένιωθε ευτυχισμένη μόνο όταν τους ζούσε. Είτε επρόκειτο για φαγητό, αλκοόλ, τσιγάρα είτε για έρωτες ή ακόμα και τα παιδιά της.
Η ίδια θα το παραδεχτεί σε συνέντευξη της στον Larry King το 1991 «Ο παράδεισος για μένα είναι ο Robert (ο τότε άντρας της) και να έχω τους δύο γιους μου στο σπίτι -μισώ τους αποχωρισμούς- τα σκυλιά μου, μια καλή ταινία, ένα υπέροχο γεύμα και μια μεγάλη τηλεόραση. Είμαι πραγματικά ευτυχισμένη όταν αυτό συμβαίνει. Στόχος μου δεν ήταν να έχω τεράστιες πολυτέλειες. Σαν παιδί, ήθελα ένα σπίτι με κήπο, που έχω σήμερα. Αυτό είναι ό, τι έχω ονειρευτεί».
Η στενή της φίλη Doris Brynner λέει «Ήταν πιο ευτυχισμένη όταν δεν φορούσε μακιγιάζ και βρισκόταν στο σπίτι με τα σκυλιά, τα λουλούδια και τα χαχανητά της οικογένειας ή όταν πήγαινε σινεμά. Καθόλου σταρ όπως ήταν για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο».
Η Hepburn πέρασε το τελευταίο τρίτο της ζωής της ως Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της UNICEF ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο σε ανθρωπιστικές αποστολές. Της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον George Bush το Δεκέμβριο του 1992.
Τρεις μήνες νωρίτερα, το Σεπτέμβριο του 1992, υπέφερε από πόνους στην κοιλιά. Εισάγεται σε ιδιωτική κλινική στο Los Angeles και η λαπαροσκόπηση αποκαλύπτει μεταστάσεις στην κοιλιακή χώρα από καρκίνο του παχέος εντέρου.
Υποβάλλεται σε δύο χειρουργικές επεμβάσεις που όμως δεν μπορούν να τον αφαιρέσουν. Έτσι, επιστρέφει στο σαλέ της στην Ελβετία για να περάσει τα τελευταία της Χριστούγεννα. Φεύγει ήσυχα στον ύπνο της σε ηλικία 63 ετών, στις 20 Ιανουαρίου του 1993, από σπάνια μορφή καρκίνου.
Οι τελευταίες ημέρες της ζωής της στο La Paisible στην Ελβετία -ένα σπίτι στην εξοχή με κήπο και οπωροφόρα δέντρα, που πάντα ονειρευόταν να έχει- ήταν ο δικός της παράδεισος κι επίλογος σε μια ιστορία ζωής συγκλονιστική, από αυτές που συμβαίνουν μια στο εκατομμύριο, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι του πεπρωμένου φυγείν αδύνατον!
