Σαν σήμερα το 1927, η μητέρα του σύγχρονου χορού, όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς, Isadora Duncan, στραγγαλίζεται στην Νίκαια, της Γαλλίας, όταν το τεράστιο μεταξωτό φουλάρι της, μπερδεύεται στις πίσω ρόδες του κάμπριο αυτοκινήτου της. Στο άκουσμα της είδησης αυτής, η φίλη της και λογοτέχνης, Gertrude Stein, θα σχολιάσει παρατηρώντας το διάσημο πλέον «Οι αδυναμίες μπορεί να είναι επικίνδυνες».
Η Duncan γεννήθηκε το 1877 στο San Francisco και μετακόμισε στην Ευρώπη στα 20 της για να γίνει χορεύτρια. Λάτρευε να χορεύει -στην εφηβεία της εργαζόταν ως δασκάλα χορού στο μουσικό σχολείο της μητέρας της αλλά δεν είχε λάβει ποτέ την κλασική σκληρή εκπαίδευση και πειθαρχεία που επιβάλλει και απαιτεί το μπαλέτο. Αντίθετα, ήταν ένα ελεύθερο μποέμ πνεύμα. Οι χοροί της ήταν αυτοσχεδιαστικοί και συναισθηματικοί. Όπως η ίδια έλεγε ήταν χορογραφημένοι ώστε «να ξαναβρεί τις όμορφες, ρυθμικές κινήσεις του ανθρώπινου σώματος».
Σε αντίθεση με τις μικρές φούστες τουτού και τις πουέντ, η Duncan χόρευε ξυπόλητη, τυλιγμένη σε χιτώνες και χλαμύδες που ανέμιζαν, καθώς και φουλάρια.
Το κοινό –και ειδικά το γυναικείο- την λάτρευε. Σε μια εποχή που το κλασικό μπαλέτο έπεφτε σε δυσμένεια από τους πνευματικούς ανθρώπους και ο όρος χορεύτρια έτεινε να είναι συνώνυμο με γυναίκες προκλητικά ντυμένες που σπονσοράρονταν από πλούσιους προστάτες, οι παραστάσεις της γιόρταζαν την ανεξαρτησία και την αυτοέκφραση.
Σημειωτέον εκείνην την εποχή το αντίπαλο δέος της ήταν η εξωτική χορεύτρια και κατάσκοπος Mata Hari -που αν κάτσεις να το σκεφτείς είχαν περισσότερα κοινά, από διαφορές!
Η Duncan έζησε μια συνειδητά μποέμ, εκκεντρική ζωή τόσο στη σκηνή όσο και στα παρασκήνια. Ήταν φεμινίστρια και δαρβινίστρια, υπέρμαχος του ελεύθερου έρωτα και κομμουνίστρια. (Γι αυτό, η αμερικανική υπηκοότητα της ανακλήθηκε στις αρχές του 1920).
Όμως, η ζωή της ήταν τραγική, ειδικά όσον αφορά τα αυτοκίνητα: Το 1913, τα δύο μικρά παιδιά της πνίγηκαν όταν το αυτοκίνητο που επέβαιναν βυθίστηκε πάνω από μια γέφυρα στον Σηκουάνα στο Παρίσι, ενώ η ίδια είχε τραυματιστεί σοβαρά σε τροχαία ατυχήματα το 1913 και το 1924.
Την ημέρα που πέθανε, η Duncan ήταν συνοδηγός σε ένα ολοκαίνουργιο κάμπριο σπορ αυτοκίνητο που μάθαινε να οδηγεί. Καθώς έγειρε πίσω στο κάθισμά της να απολαύσει τη θαλασσινή αύρα, το τεράστιο κόκκινο μαντήλι της -«το οποίο φορούσε από τότε που είχε υιοθετήσει τον κομμουνισμό» όπως μια εφημερίδα της εποχής ανέφερε - με κάποιο τρόπο ανέμισε στον πίσω τροχό από την πλευρά του συνοδηγού. Κατέληξε τυλιγμένο γύρω από τον άξονα και σφιγμένο γύρω από το λαιμό της Duncan, σέρνοντας την από το αυτοκίνητο πάνω στο πλακόστρωτο δρόμο. Ο αυχένας της σπάει και πεθαίνει ακαριαία.
Ο θάνατος της ήταν τόσο δραματικός όσο η ζωή της, γεμάτος ειρωνείες, ελευθερία κι ανατροπές. Λέγεται ότι καθώς το αυτοκίνητο έφευγε φώναξε στους φίλους της «Αντίο φίλοι μου, πάω προς τη δόξα!». Ελάχιστες στιγμές αργότερα, το περιστατικό με το σάλι έγινε ένα από τα πιο περιβόητα δυστυχήματα της αυτοκινητιστικής ιστορίας. Η Duncan όντως πήγε προς τη δόξα, πριν φθαρεί από τις πολιτικές ή ακόμα και φυσικές της αντοχές περνώντας στην ιστορία ως «όχι απλά η δέκατη μούσα, αλλά και οι εννέα σε ένα σώμα μέσα»!
Αφιέρωμα από τον διάσημο οίκο μόδας Vionnet για τον οποίο ήταν πηγή έμπνευσης:
Από την ταινία για τη ζωή της με τίτλο 'Isadora' του 1968 με πρωταγωνίστρια την Vanessa Redgrave:
Είναι να μην πιστεύεις στα ζώδια και το κάρμα; Πως γίνεται δυο διάσημες γυναίκες που έμειναν στην ιστορία να έφυγαν από τη ζωή την ίδια μέρα σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα; Η Duncan λάτρευε την ελεύθερία που της πρόσφερε το αμάξι, ενώ η Grace Kelly έγινε διάσημη οδηγώντας ένα κάμπριο στην ταινία toy 1955 To Catch a Thief για την οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ.
