Ο Σεπτέμβρης στο Παρίσι δεν αντέχεται χωρίς ζεστές ζακέτες και ψηλές μπότες. 13 βαθμοί Κελσίου, υγρασία, μουντός καιρός και άρωμα καυτής σολοκάτας σε κάθε στενάκι της ούτως ή άλλως μελαγχολικής πρωτεύουσας σε βάζει σε εκείνο το περίεργο προ-χειμωνιάτικο mood με τις σκοτεινές σκέψεις. Μπορεί να φταίει η στεναχώρια για ένα ακόμα καλοκαίρι που έφυγε πριν να το χορτάσεις, μπορεί να είναι οι μικρές τσιμπιές του κρύου στην καρδιά σου ή και κάτι άλλο... μα σίγουρα το νιώθεις: Κάτι κακό θα συμβεί. Κάτι παγερό θα γίνει. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι συνέβη κάτι πολύ κακό. Η Μαρία Κάλλας ξεψύχησε. Ήταν σχεδόν 54 ετών.
Σήμερα, 39 χρόνια μετά, κανείς δεν ξέρει επίσης. Το μόνο που ο καθένας μπορεί να υποθέσει με σιγουριά είναι ότι πέθανε δυστυχισμένη. Είχε χάσει το βιμπράτο της θεόσταλτης φωνής της, είχε χάσει και τον έρωτα της ζωής της. Τον Ιούλιο του 1965, μετά την τελευταία Τόσκα στο Κόβεντ Γκάρντεν περίμενε πρόταση γάμου από τον Αριστέλη Ωνάση – δυο χρόνια αργότερα εκείνος παντρεύεται την χήρα του Αμερικανού Προέδρου Κένεντι, Τζάκι, και εκείνη βυθίζεται σε κατάθλιψη.
Αυτές οι δύο κατάρες ήταν ενδεχομένως ο λόγος για τον οποίο ο κόσμος πίστεψε πως η πιο εκφραστική σοπράνο στον κόσμο πέθανε από υψηλή δόση βαρβιτουρικών. Αληθοφανές αλλά μήπως όχι και απολύτως αληθινό;
Το 2010 ήρθε στο φως μια έρευνα τον Ιταλών Φράνκο Φούσι και Νίκο Παολίλο που ανέτρεψε τα πάντα. Η Μαρία Σοφία Άννα Καικιλία Καλογεροπούλου, όπως ήταν το πλήρες ελληνικό όνομά της, δεν αυτοκτόνησε από την πίκρα της για την απόρριψη ή την απόγνωση για τη φωνή της που χανόταν. Έπασχε χρόνια από δερματομυοσίτιδα, μια ύπουλη εκφυλιστική νόσο που φθείρει τους μυς, τους ιστούς και τον λάρυγγα. Η πολύχρονη θεραπεία με κορτιζονούχα και ανοσοκατασταλτικά σκευάσματα είναι πιθανό να επιφέρει καρδιακή ανεπάρκεια. Ανακοπή καρδιάς!
Οι Ιταλοί φωνίατροι Φράνκο Φούσι και Νίκο Παολίλο στην παρουσίαση της έρευνάς τους στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια φάνηκαν απολύτως βέβαιοι πως η Μαρία Κάλλας γνώριζε την κατάσταση της υγείας της από το 1958. Όταν το 1974 κλείστηκε στο σπίτι της στο Παρίσι και στον εαυτό της ήξερε πως η φθορά ήταν ολική και μη αναστέψιμη. Δεν θα ερμήνευε ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο.
Γιατί δεν μίλησε ποτέ η ίδια για όσα της συνέβαιναν; Γιατί ζήτησε από τον γιατρό της να κρατήσει το μυστικό (όλοι νόμιζαν πως ήταν απλώς υποτασική και για αυτό κοιμόταν μέχρι το μεσημέρι κι έπινε τη μία κούπα καφέ μετά την άλλη);
Γιατί άφησε τον κόσμο να πιστεύει πως ήταν μια αδύναμη γυναίκα που κατέρρεε από την ερωτική προδοσία;
Γιατί επέτρεψε να πιστέψουμε πως η ίδια κατέστρεφε η φωνή της με τις εξαντλητικές δίαιτες διαρκείας και τους ερμηνευτικούς ακροβατισμούς; Γιατί δεν είπε κάτι όταν στις 2 Ιανουαρίου 1958, κατά την πρεμιέρα της Norma στην Όπερα της Ρώμης, έπειτα από μιας ολόκληρης ώρας αναμονής το κοινού αποφάσισε να μην ολοκληρώσει την πρώτη πράξη του έργου και να κατέβει από τη σκηνή; Γιατί άφησε το κοινό της, ανάμεσά του και τον πρόεδρο της Ιταλίας, Γρόνκι, να πιστεύει πως έκανε καμώματα; Γιατί προτίμησε να ενισχύσει τον μύθο της δύστροπης ντίβας από το πει την αλήθεια; Το Υπουργείο Εσωτερικών, μίλησε για προσβολή και απαγόρευσε στις σκηνές της Ρώμης να δέχονται την Κάλλας. Κι εκείνη δεν είπε τίποτα, όχι δημοσίως τουλάχιστον. Γιατί;
Δεν θα έβρισκα ποτέ λέξεις να το περιγράψω αλλά για μια στιγμή, να αυτή τη στιγμή που τα φύλλα στροφιλίζονται έξω από το παράθυρό μου ακολουθώντας την σπαραχτική της ερμηνεία στη Norma, σαν να καταλαβαίνω το γιατί...
Το σώμα της Μαρίας Κάλλας αποτεφρώθηκε όπως η ίδια επιθυμούσεν και μια υπέροχη καλοκαιρινή μέρα του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο. Μακριά από την μουντάδα του Παρισιού και τα γιατί που την κυνηγούσαν...
Αν θες να κάνεις ένα ταξίδι πίσω σε εκείνη την εποχή, δες ΕΔΩ το στιλ της Jackie Kennedy Onassis
Διάβασε ΕΔΩ την ιστορία του Έλληνα που άλλαξε τον κόσμο, του Αριστοτέλη Ωνάση
