Στο περιοδικό DownTown μίλησε ο Δημήτρης Δημήτρης. Ο διάσημος ηθοποιός και ροκάς εξήγησε γιατί κατηγορήθηκε για το θάνατο της δεύτερης γυναίκας του και αποκάλυψε ότι θα προτιμούσε να ακούσει Θώδη παρά να πάει «στους έντεχνους που σερβίρουν τη δηθενιά τους».
Διάβασε παρακάτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της συνέντευξής του στη Φανή Πλατσατούρα:
Πώς κατηγορήθηκες για τον θάνατο της δεύτερής σου γυναίκας;
Μεσολάβησαν πολλά τότε. Τώρα πια, τα βλέπω λίγο σαν ταινία. Με κατηγόρησαν για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως. Ουσιαστικά η Λίλυ πέθανε στην Ολλανδία από αναρρόφηση στον ύπνο της την ώρα που εγώ ήμουν στην Ελλάδα. Οι γονείς της κατηγόρησαν εμένα και την πλήρωσαν τελικά όλοι όσοι έκαναν παρέα τότε μαζί της. Είχαν στήσει ολόκληρη ιστορία και με παρουσίαζαν ως εγκέφαλο της σπείρας. Για αυτή την ιστορία έκατσα έξι μήνες στις φυλακές Κορυδαλλού και τραβιόμουν συνολικά δέκα χρόνια. Όταν βγήκε το τελικό απαλλακτικό βούλευμα και έκλεισε η υπόθεση, την άλλη μέρα μπήκε στη διδακτέα ύλη της Νομικής.
Πώς ήταν η ζωή σου στη φυλακή;
Έχω κάνει δύο φορές φυλακή στη ζωή μου. Μια στον Κορυδαλλό και την πρώτη φορά στις φυλακές Αβέρωφ γιατί μαζί με μια παρέα είχαμε φέρει, το 1967, 250.000 δόσεις LSD στην Ελλάδα. Προς ιδίαν χρήση πάντα. (γέλια) Στη φυλακή κλείνει μια πόρτα πίσω σου που δεν έχει χερούλι. Η πραγματική τιμωρία είναι ότι σε καταδικάζουν σε χρόνο. Είναι μέσα χιλιάδες άνθρωποι που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο και δεν έχουν τι να τον κάνουν. Η φυλακή δεν είναι ησυχία. Η φυλακή είναι ένα μελίσσι, το οποίο σβουρίζει στο κεφάλι σου 24 ώρες το 24ωρο, από ανθρώπινες φωνές, κραυγές, βρισιές, κλάματα, κουδούνια που χτυπάνε, κλειδιά που γυρίζουν, κρότους που ακούγονται. Σκέψου ότι βρίσκεσαι μέσα σε ένα κελί 2x3 με άλλους ανθρώπους και με μια χέστρα στη μέση. Η φυλακή δεν έχει να σου δώσει τίποτα το ανακουφιστικό, μόνο φρίκη. Θέλει φιλοσοφημένους ανθρώπους για να αντέξουν και εσωτερικότητα. Εμένα με κράτησε το θηριώδες του χαρακτήρα μου. (γέλια) Κρατούμενοι και υπάλληλοι είναι όλοι τα ίδια αγρίμια. Γνώρισα όμως και αξιοθαύμαστους ανθρώπους εκεί μέσα. Όπως γράφει και ο Ηλίας Πετρόπουλος «στη φυλακή απελευθερώθηκε η ψυχή μου. Στη φυλακή γνώρισα τι σημαίνει ελευθερία». Μήπως και έξω όταν βγήκα πάλι μέσα σε μια φυλακή δεν ήμουν;
Έχεις καθαρίσει πλέον από τα ναρκωτικά;
Εγώ είμαι καθαρός πολλά χρόνια τώρα. Το 2008 μπήκα στον ΟΚΑΝΑ για απεξάρτηση. Έχω κάνει και μόνος μου off, αλλά μετά από επτά-οκτώ μήνες ξανακύλησα. Δεν είμαι από αυτούς που πάνε σαν σχολιαρούδια και λένε στην ψυχολόγο «κυρία, κυρία, έκανα μια αταξία». Πάντως, από το 2008 είμαι τελείως καθαρός από ναρκωτικά.
Υπάρχει κάποιο είδος μουσικής που δεν αντέχεις να ακούσεις;
Και σε μπουζούκια έχω πάει και σε σκυλάδικα. Το μόνο είδος που δεν το αντέχω καθόλου είναι η κλαψομουνίαση του έντεχνου. Όλα τα άλλα έχουν έως και πλάκα. Αλλά την κλάψα δεν την μπορώ. Προτιμώ να ακούσω τη Θώδη ή τον Βαζαίο σε κάποιο πανηγύρι παρά να πάω στους έντεχνους να μου σερβίρουν τη δηθενιά τους. Το παίζουν δήθεν σοβαροφανείς. Και η μουσική τους είναι μια πολιτισμένη κρεβατομουρμούρα.
Περισσότερα στο DownTown που κυκλοφορεί.