Συνέντευξη στο περιοδικό DownTown και τον δημοσιογράφο Γιάννη Τριανταφύλλου παραχώρησε ο Θοδωρής Ρουσόπουλος. Δες παρακάτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
Οι εσωκομματικές εκλογές στη Νέα Δημοκρατία ορίστηκαν για τις 20 Δεκεμβρίου, τελικά. Ποιος πιστεύετε ότι θα είναι ο νέος αρχηγός του κόμματος;
Αν δεχτούμε τις δημοσκοπήσεις, μεγαλύτερες πιθανότητες φαίνεται να έχουν ο Ευάγγ. Μεϊμαράκης με τον Απ. Τζιτζικώστα, αλλά αυτό πριν από όσα συνέβησαν την περίφημη Κυριακή, οπότε βγήκε μια εικόνα που δεν κάνει περήφανο κανέναν ψηφοφόρο της Ν.Δ. Όπως είπα τότε, αυτό θα οδηγήσει σε πτώση της αξιοπιστίας της, θα της κοστίσει πολύ. Ήταν μια άτυχη στιγμή που μεταβλήθηκε σε χαίνουσα πληγή. Σε άρθρο μου στην Εφημερίδα των Συντακτών πρότεινα έναν απλό τρόπο να ξεπεράσουμε το πρόβλημα. Αν και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μου είχε πει κάποτε: «Στην Ελλάδα, αγαπητέ Θεόδωρε, ο κοινός νους δεν είναι τόσο κοινός όσο νομίζετε».
Υπάρχει κάποιος υποψήφιος που θα προτιμούσατε;
Όχι, παρότι και οι τέσσερις ζήτησαν να με συναντήσουν και να μιλήσουν μαζί μου. Θεωρώ ότι ήταν μια ηθική δικαίωση και η δικαίωσή σου έρχεται στον χώρο που αδικήθηκες. Εκτιμώ λοιπόν ότι αυτά που συνέβησαν με μένα αποδείχθηκε ότι ήταν μια φούσκα. Αλλά στη συνείδηση του κόσμου υπάρχουν μελανές στιγμές που είναι ασαφείς.
Δεν σας έλειψε η πολιτική τόσα χρόνια εκτός;
Από το 2009 υπέβαλα τα χαρτιά μου για ένα διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Αυτό ολοκληρώθηκε και από το 2014 και μετά δίνω διαλέξεις στο Πανεπιστήμιο Πέπερνταϊν, κυρίως μέσω skype. Συνεργάζομαι με τον εκδοτικό οίκο Έναστρον, παιδικών φίλων μου από την Καισαριανή, αρθρογραφώ στην εφημερίδα Αγορά και εδώ και λίγους μήνες συνεργάζομαι με το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο στην Κύπρο, διδάσκοντας Πολιτική Επικοινωνία. Η πολιτική μου άρεσε και μου αρέσει. Δεν το μετάνιωσα, παρά τα όσα τράβηξα και τις επιθέσεις που δέχτηκα. Με ενδιαφέρει η επιστροφή, αλλά δεν βιάζομαι. Και να μη συμβεί ποτέ, δεν θα μου μείνει καμία μαύρη τρύπα στην ψυχή μου. Έζησα, στα σχετικά λίγα χρόνια που ήμουν στην πολιτική, περισσότερα απ’ όσα έζησαν άλλοι σε 20 και 30 χρόνια.
Από όλες αυτές τις στιγμές, ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη;
Το 2006 αποφάσισα να ξεκινήσουμε την ψηφιακή τηλεόραση στην Ελλάδα. Ένα από τα τρία κανάλια της ΕΡΤ ήταν το Πρίσμα, για να έχουν πρόσβαση άτομα με αναπηρία. Παράλληλα, ξεκίνησα, κάθε χρόνο, τη διοργάνωση ενός διεθνούς συνεδρίου για την πρόσβαση στα ΜΜΕ των ίδιων ατόμων και ένα φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Στο φεστιβάλ, την πρώτη χρονιά, συγκεντρώθηκαν εκπρόσωποι από 200 χώρες. Ήρθε ο εκπρόσωπος της Αυστραλίας και μου είπε ότι πρέπει να είμαι ο πιο ευτυχής άνθρωπος στον κόσμο. Τον ρώτησα «γιατί;» και μου απάντησε ότι όταν το έκανε αυτός είχε συμμετοχές από πέντε χώρες. Πολύ όμορφη αίσθηση, όπως και πολύ άσχημη στη συνέχεια, όταν αυτά τα σταμάτησε η επόμενη κυβέρνηση. Δυστυχείς στιγμές δεν ήταν μόνον οι επιθέσεις. Λένε στην Κρήτη μια παροιμία που τη λέει ο φίλος μου ο Λουδοβίκος των Ανωγείων: «Όποιος δεν θέλει χτύπους, στο χαλκιδιό δεν πάει». Δηλαδή, αν δεν θες θόρυβο και χτυπήματα, μην πας στον σιδερά. Υπάρχουν τα πάντα στην πολιτική και όλα είναι στα άκρα. Τα συναισθήματα, οι σχέσεις των ανθρώπων, η δουλειά. Ξεκινούσα την ημέρα μου στις πέντε το πρωί, έξι η ώρα είχαμε σύσκεψη, και τελειώναμε στις 10 με 11 τη νύχτα. Σε μια μέρα μπορεί να πήγαινες σε τρεις χώρες ή σε πέντε ελληνικές πόλεις. Όταν ο Καραμανλής μου είχε κάνει την πρόταση, μου είχε πει: «Να ξέρεις, στην πολιτική το 98% είναι δυσάρεστα και υπάρχει κι ένα 2% από ευχάριστα». Τον άκουσα, τον ευχαρίστησα, ήθελα να μπω, αλλά δεν φανταζόμουν όλα όσα θα συνέβαιναν.
Άρα μάλλον, παρότι το κόμμα της Ν.Δ. το εκπροσωπήσατε καλά, τον εαυτό σας όχι και τόσο...
Δεν έκανα τίποτε για τον εαυτό μου, αν και, πιστέψτε με, εκ της θέσεώς μου θα μπορούσα. Δεν επεδίωξα να έρθω σε επαφή με κάποιους που έγραψαν διάφορα για μένα, για «να τα βρούμε». Ορισμένοι εξ αυτών μου έκαναν μόνοι τους προτάσεις. Πάλι δεν το έκανα. Θα μπορούσα να είμαι πιο ευέλικτος σε κάποια πράγματα. Δεν το έκανα. Κάποιοι έλεγαν ότι ο Ρουσόπουλος είναι επηρμένος. Αλλά εγώ ένιωθα το βάρος που είχα στην πλάτη μου για μια ολόκληρη κυβέρνηση κι έναν πρωθυπουργό. Στην τηλεόραση έλεγαν ότι ως δημοσιογράφος ήμουν χαλαρός, χαμογελούσα κ.λπ., αλλά στο press room έκοψα το χαμόγελό μου. Στις επιθέσεις που δέχθηκα, έβγαλα και έδειξα καθαρά τα περιουσιακά μου στοιχεία. Δεν ένιωθα καμία ανάγκη να κρύψω τίποτε. Όμως αυτό το κομμάτι της υποκρισίας που ευτυχώς μου λείπει είναι κι εκείνο στο οποίο μπορούσαν να χτυπήσουν άνετα κάποιοι. Αν δεν είσαι του ιδίου φυράματος, το πιθανότερο είναι ότι θα χάσεις. Αν κατέβεις επίπεδο για να παλέψεις στη λάσπη, το πιθανότερο είναι ότι θα λασπωθείς.
Θεωρείτε αριστερή τη σημερινή κυβέρνηση της χώρας μας;
Κατ’ όνομα, ναι. Στην ουσία όμως δεν είναι αριστερή, όχι. Πάντως συμβαίνει τώρα κάτι πολύ καλό. Ξεκαθαρίζονται πολλά στο μυαλό του Έλληνα πολίτη. Ζήσαμε μύθους επί δεκαετίες. Υπήρξε μια ιδεολογική επικράτηση της αριστεράς, η οποία οδήγησε σε σχήματα όπως «αριστερός σημαίνει ηθικός», ενώ «δεξιός μπορεί να σημαίνει και ηθικός και ανήθικος». Αριστερός σημαίνει «αυτός που ενδιαφέρεται για τον συμπολίτη του, που νοιάζεται για το κοινωνικό κράτος». Υιοθέτησε δηλαδή η αριστερά μια σειρά ιδεών της αρχαίας Ελλάδας και του Διαφωτισμού σαν να ήταν ιδέες που γεννήθηκαν τον 20ό αιώνα και τις έκανε καθημερινότητα για τον πολίτη. Οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες το πίστεψαν αυτό. Και βλέπουμε τώρα μια αριστερά που δήλωνε ότι θα σκίσει τα μνημόνια και φέρνει ένα μνημόνιο πιο σκληρό από τα προηγούμενα. Και γιατί, θα ρωτούσε κάποιος, δεν βλέπουμε άνοδο της δεξιάς, αλλά τον Τσίπρα να κερδίζει δυο-τρεις αναμετρήσεις τον τελευταίο χρόνο; Η απάντηση είναι στα πολλά δύσκολα που βίωσε ο Έλληνας πολίτης τα τελευταία έξι-επτά χρόνια. Δεν εμπιστεύεται τη Ν.Δ. Δεν κατάφερε να ανανεώσει τις ιδέες της, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του πολίτη. Φτάσαμε να περιμένουμε τον μεσσία που θα μας σώσει. Αυτό περιμένει η Ν.Δ. σήμερα. Ε, δεν θα γίνει. Δεν υπάρχουν μεσσίες.
Στα παιδιά σας έκανε εντύπωση η θέση σας την περίοδο της ενεργούς συμμετοχής σας στην πολιτική;
Κάποια στιγμή με είχε ρωτήσει η κόρη μου, βλέποντας τους αστυνομικούς να με περιμένουν: «Μπαμπά, τι δουλειά κάνεις;». Της είπα ότι «είμαι υπουργός, αλλά δεν το λέμε πουθενά». Αν κι εγώ δεν θεωρώ καμιά δουλειά ντροπή...
Διάβασε περισσότερα στο DownTown που κυκλοφορεί.
Φωτογραφίες: Κοσμάς Κουμιανός
Δες ΕΔΩ την αποκαλυπτική συνέντευξη της Σμαράγδας Καρύδη στο DownTown.