Ο Μιχάλης Ρέππας είναι σίγουρα ένας από τους πιο λαοφιλείς Έλληνες καλλιτέχνες. Είτε σαν σκηνοθέτης, είτε σαν σεναριογράφος είτε σαν ηθοποιός έχει γράψει τη δική του ιστορία και μαζί με τον συνεργάτη του Θανάση Παπαθανασίου έχει βάλει στα σπίτια μας το γέλιο και την ατάκα. Και αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση από κανένα κριτικό. Ο Μιχάλης Ρέππας, λοιπόν, μίλησε με το δικό του ειλικρινές στιλ στον Θανάση Αναγνωστόπουλο και την εκπομπή JoinUs του ΣΚΑΙ. Δες τι είπε…
Για την εποχή της βιντεοκασέτας:
Μια εποχή γράψαμε σενάρια για βιντεοκασέτες, ήταν μια χαρά, δεν ήταν σκοτεινή περίοδος. Οτιδήποτε μας εξοικειώνει με τη δουλειά μας πρέπει να το κάνουμε. Ό,τι φέρει η ζωή και η ανάγκη. Πρέπει να είμαστε πάντοτε στις επάλξεις.
Για το πώς διαχειρίζεται το παρελθόν:
Δεν βλέπω τις ταινίες μας και δεν θέλω να τις βλέπω. Στα 20 χρόνια του mega έκαναν αφιέρωμα για τις «Τρεις Χάριτες». Όλοι λοιπόν μου έλεγαν, «δεν θα κάτσεις να δεις;» Είπα, «εντάξει». Βλέπω δεν με πείραζε αλλά μόλις εμφανίστηκα στην οθόνη είπα «κλείστε το». Μου φάνηκε ότι έχω μεγαλώσει πάρα πολύ και στεναχωριέμαι. Και γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν ανατρέχει στο παρελθόν. Για παράδειγμα, ποτέ δεν σκέφτηκα τι λεφτά έχω ξοδέψει στο παρελθόν. Μόνο τι θα πάρω στο μέλλον. Έτσι διαχειρίζομαι και τις αναμνήσεις μου. Σκέφτομαι ότι το καλύτερο έρχεται.
Για την απουσία του από την τηλεόραση:
Ο τρόπος με τον οποίο κάναμε τηλεόραση ο Θανάσης και εγώ ήταν σαν τα ΛΟΚ. Δουλεύαμε 7 μέρες την εβδομάδα τουλάχιστον 8 ώρες την ημέρα και δεν γινόταν να συνεχίσουμε έτσι. Αν χρειαστεί από μια εσωτερική μας ανάγκη ή εξωτερική πίεση θα το κάνουμε. Εννοείται μας προσέγγισαν, αλλά θα προτιμούσα ένα πιο περιορισμένο πακέτο. Δόξα τω θεώ έχω προσπαθήσει να ακούω τον εαυτό μου σε όλα τα επίπεδα. Στο κάπνισμα, στη διατροφή μου, στις επαγγελματικές μου επιλογές, στον έρωτα. Όταν έχω μια έντονη επιθυμία για κάτι ακολουθώ την παρόρμηση. Αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι έχασα κάτι επειδή δεν πήρα τα πακέτα εκείνης της εποχής.
Για την αυστηρή κριτική που δέχτηκε:
Υπάρχει μια σοβαρή αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτό που συνέβη στην καριέρα μας και στην κριτική. Όχι τόσο τη θεατρική. Στο θέατρο έχω διαβάσει κριτικές και κακοήθειες αλλά παράλληλα και πολύ θετικές κριτικές που θα ντρεπόμουν να επαναλάβω. Το μονομπλόκ ήταν ο κινηματογράφος. Οι 4 ταινίες μας αντιμετωπίστηκαν σχεδόν σαν κινηματογραφική χολέρα από το 90% των κριτικών. Τόσο σύσσωμα, σαν μια απειλή, σαν τον Έμπολα του κινηματογράφου. Και το κοινό όχι. Αυτή η αναντιστοιχία θα έπρεπε να προβληματίσει τους ίδιους. Εμένα δεν με προβληματίζει.
Για το «ημερολόγιό» του:
Βλέπω ειδήσεις, ειδησεογραφικές εκπομπές και πολύ σπάνια να δω μια ταινία στην τηλεόραση. Θέλω να βλέπω την ταινία στο σινεμά. Δεν μπορώ να κάθομαι στο σπίτι μου. Μου φαίνεται περίεργο να είμαι μόνος μέσα στο σπίτι μου, μου φαίνεται και σχεδόν θλιβερό. Δεν μπορώ να το κάνω, νομίζω ότι γέρασα και είμαι στο σπίτι μου και βλέπω ταινίες. Το μόνο ημερολόγιο που κράταγα ήταν για τις ταινίες που έβλεπα στον κινηματογράφο. Σημείωνα τον τίτλο, τον κινηματογράφο και την παρέα με την οποία ήμουν. Το έκανα πολλά χρόνια.
Για το αν είναι αστείος και γελάει εύκολα:
Οι άλλοι περιμένουν από εμένα να είμαι αστείος, να πω την έξυπνη ατάκα, δεν το ‘χουνε και τελικά απογοητεύονται. Όχι φυσικά οι κοντινοί αλλά κάποιες παρέες που δεν σε ξέρουν καλά που πρωτοέρχονται σε επαφή. Θεωρούν ότι επειδή είσαι άνθρωπος της κωμωδίας θα σπάσουν πλάκα. Και τελικά μπορεί να λένε «αυτός ανιαρός ήταν».
Γελάω εύκολα. Έχω ένα σακουλάκι με γέλιο. Ακόμα και στη χειρότερη μέρα, ακόμα και μια κηδεία, κάτι θα συμβεί και θα το καταναλώσω.
Για τους καλλιτέχνες-νάρκισσους:
Οι καλλιτέχνες είμαστε επαγγελματίες του ναρκισσισμού. Και όχι μόνο εμείς αλλά και οι άνθρωποι που βγαίνουν στο γυαλί. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαχειριστείς αυτό το πράγμα. Και βέβαια πάνω στην ένταση της δουλειάς επειδή ο καθένας θέλει να ξεχωρίσει, θα βγει και το ζαβό. Την γκρίνια της μαρκίζας την τρώει στη μάπα ο επιχειρηματίας. Βεβαίως και γκρινιάζουν και κάνουν καπρίτσια. Και πού δεν κάνουν; Μου σπάνε τα νεύρα πάρα πολύ συχνά αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε ψύχραιμα ποιος λέει ότι εγώ είμαι σωστός και ο άλλος είναι νούμερο; Γιατί εγώ να λέω το σωστό και ο άλλος το λάθος; Γιατί να μου σπάνε τα νεύρα; Γιατί πιθανότατα το δικό μου το αίτημα να μην εξυπηρετείται εκείνη την ώρα με τον τρόπο που θέλω εγώ, αλλά να μην καταλαβαίνω ότι είναι εγωιστικό. Δεν μπορώ να πω λοιπόν ότι με τυραννούν οι ηθοποιοί.