Είδαμε μια από τις πιο talk of the town παραστάσεις της χρονιάς και ξεχάσαμε ότι πήγαμε για θέατρο και νιώσαμε ότι βιώσαμε ένα εναλλακτικό μπουζούκι. Τα συμπεράσματα μας.
Από τον Πάνο Ζόγκα
1.Η ηλικία είναι μια κατάσταση του μυαλού και όχι του σώματος. Απόδειξη η Μαρία Ιωαννίδου που στα 70 επιδεικνύει μια αξιοθαύμαστη ευελιξία στο σώμα .
2.Ο Βοσκόπουλος έχει περάσει στο στάδιο του θρύλου. Όταν βγαίνει στη σκηνή αποθεώνεται χωρίς καν να αρχίζει να τραγουδάει .
3.Για κάποιο λόγο δεν ανέβηκε το Μαριχουάνα Στοπ στο θέατρο ποτέ από το 1970. Και είναι προφανής. Είναι πρόχειρο έργο, ασήμαντο με μοναδικό σκοπό να αβαντζάρει τους πρωταγωνιστές και τα τραγούδια .
4.Η Ντορέτα έχει όλα τα φόντα να γίνει πρωταγωνίστρια μεγάλων μιούζικαλ.
5. Η Ντορέτα δεν μιμείται την Λάσκαρη. Αλλά είναι πολύ similar ειδικά στο ντύσιμο.
6.Το να χρησιμοποιείται χώρος για μπουζούκια για να ανέβει παράσταση έχει πάντα τραγικά αποτελέσματα για τους θεατές. Άβολες καρέκλες μπουζουκιών και καμία θεατρική κλίση στην αίθουσα κάνουν βασανιστικό το να μην μπορείς να δεις το οτιδήποτε από την Πέμπτη σειρά. Το ίδιο συναίσθημα είχαμε νιώσει και πέρσι με το Grease στο Βοτανικό.
7. Η παράσταση λειτουργεί και σαν χάπενινγκ. Βοσκόπουλος, Κουλιανού, Ιωαννίδου, Ντορέτα δημιουργούν ένα ενδιαφέρον πολυσυλλεκτικό θίασο, κάτι που δείχνει ότι ο Γιώργος Βάλαρης έχει ανεπτυγμένο το ένστικτο του παραγωγού και γνωρίζει πως για να ανέβει ένα Τάσο ισχνό έργο πρέπει να ενισχυθεί από διαφημιστικά τρικ.
8. Το παλιό Ελληνικό Σινεμά δεν είναι πανάκεια για το ελληνικό θέατρο. Θέλει ενίσχυση, θέλει θέληση και αγάπη για το αντικείμενο.
9. Το κίνημα των χίπις στην Ελλάδα δεν κατέληξε σε Woodstock αλλά σε μπουζούκι με τον Τόλη . Γιατί στην Ελλάδα τα μηνύματα των χίπις δηλαδή της αγάπης για όλους , της υποστήριξη της διαφορετικότητας, και της ενότητας κατέληξαν σε ντέρτι καημό, πόνο και πίστα.
10. Η παράσταση λειτουργεί περισσότερο σαν θεατρικό happening και λιγότερο σαν θέατρο.
Plus.
Θα ανακαλύψεις ένα εντελώς διαφορετικό πρωτόγνωρο θεατρικό κοινό. Έναν κόσμο που δεν βλέπεις στα περιοδικά και στις τηλεοράσεις, που δεν βλέπεις σε κανονικές παραστάσεις. Έναν κόσμο σαν να βγαίνει από παλιά ελληνική ταινία στην κυριολεξία.