Στην Τεχνόπολη θα εμφανιστεί σήμερα την Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου ο Κωνσταντίνος Βήτα. Με αφορμή τη μεγάλη του συναυλία θυμηθήκαμε τη συνέντευξη που είχε δώσει πριν από μερικούς μήνες στο περιοδικό DownTown.
Τι ανακάλυψες για τον εαυτό σου μέσα από την ηχογράφηση του 9ου άλμπουμ σου «Ομόνοια»;
Μάλλον ήρθα αντιμέτωπος με το πόσο δύσκολο εξακολουθεί να είναι ακόμα το θέμα της σύνθεσης. Κάθε φορά είναι μια περιπέτεια η ηχογράφηση ενός άλμπουμ. Η ενορχήστρωση είναι μια ακατάστατη υπόθεση. Ξεκίνησα να φτιάξω ένα υλικό από ορχηστρική μουσική και στην πορεία έγραψα κάποια τραγούδια και μετά κάποια άλλα και έτσι μου ήταν δύσκολο πώς να προχωρήσω. Βρήκα πολλές δυσκολίες και εμπόδια όμως νομίζω πως τα κατάφερα στο τέλος . Μέσα απ τη δουλειά μου προσπαθώ να μεταφέρω μια επίγνωση , ένα βίωμα και να το κρατήσω αληθινό μέσα στο περιβάλλον της μουσικής.
Έχεις πει ότι ο τίτλος του δίσκου «Ομόνοια» συμβολίζει τόσο την έννοια της ενότητας, ενώ παραπέμπει και στην πλατεία Ομονοίας. Ποιοι είναι οι συνειρμοί που έκανες και στις δύο περιπτώσεις;
Ναι, είναι πάνω κάτω και τα δύο αυτά. Τελευταία στιγμή αποφάσισα τον τίτλο, λίγο πριν πάει στο εργοστάσιο να τυπωθεί. Ηχογράφησα ολόκληρο το άλμπουμ κοντά στην Ομόνοια και πέρασα πολύ χρόνο μέσα σε αυτό το περιβάλλον, στους δρόμους του κέντρου και ίσως ήταν αυτό που με επηρέασε αλλά και κατά κάποιο τρόπο καθόρισε και την πορεία του άλμπουμ. Σε αρκετά κομμάτια νόμιζα πως έβλεπα τους δρόμους , τους ανθρώπους, βίωνα το συναίσθημα του κόσμου, στιγμιότυπα και αποσπάσματα που κάποιες φορές δημιούργησαν στίχους μέσα μου έγιναν η αφορμή για τον τίτλο αυτό. Στο εξώφυλλο του άλμπουμ προσπάθησα να δώσω μια άλλη διάσταση, βάζοντας δυο δίδυμους σε αντίθετη κατεύθυνση και ανάμεσα τους, δύο πυροβολισμούς.
Σε τι βαθμό σε αφορά η αποδοχή του κοινού; Είσαι από αυτούς που μετρούν τα like στα social media;
Νομίζω πως ο κόσμος δέχεται πολύ πληροφορία και ίσως αυτό κάνει δύσκολο να πείσεις το κοινό, στις ψηφιακές πλατφόρμες υπάρχει καχυποψία, δυσπιστία, αλλά και χαρά , εννοώ μαθαίνεις γρήγορα τι συμβαίνει γύρω σου, από την άλλη είναι και η οικονομική κρίση που μας έχει πραγματικά τσακίσει και κάνει τα πράγματα συνεχώς πιο ρευστά. Ζούμε σε δύσκολες εποχές. Δεν θέλω να είμαι πιεστικός στις ανακοινώσεις μου μέσα από κάποια πλατφόρμα, αισθάνομαι όμως πως πρέπει να είμαι πιο μετρημένος, πιο σαφής και ξεκάθαρος από κάθε άλλη φορά.
Γι’ αυτό δεν παίρνεις δημόσια θέση μέσα από τα social media για επίκαιρα ζητήματα;
Μου είναι δύσκολο να εκφράσω μια γνώμη για ένα γενικό ζήτημα γιατί ζούμε σε μια εποχή ανατροπών, κάτι που σήμερα φαίνεται άσπρο, αύριο μπορεί να είναι μαύρο ή κάποιο άλλο χρώμα γενικά. Θα έλεγα πως δεν έχω κάποια ιδιαίτερη μανία με τις ανακοινώσεις, αν δεν ήμουν μουσικός ίσως να μην ασχολιόμουν καθόλου με όλα αυτά. Είναι όμως αναμφισβήτητα κομμάτι της εποχής μας η ανακοίνωση και η άμεση φωτογραφία του γεγονότος σε κάθε περίπτωση.
Τι απαντάς σε όσους σε ρωτούν το πραγματικό σου επώνυμο;
Δεν μου κάνουν ποτέ την ερώτηση αυτή. Έχουν περάσει τόσα χρόνια που πια το Βήτα είναι σαν αληθινό όνομά μου. Το θεωρούν δεδομένο. Είναι απλά μια επωνυμία.
Έχεις τη φήμη ενός εσωστρεφούς και συνεσταλμένου ανθρώπου…
Λίγο εσωστρεφής πιο παλιά ναι, μπορεί, συνεσταλμένος δεν είμαι γιατί δεν θα είχα τολμήσει τίποτε.
Ισχύει ότι παλιότερα δεν έλεγες καν ότι ασχολείσαι με τη μουσική;
Παλιά μου φαινόταν αφόρητο να μιλώ για την μουσική , όταν έβγαινα και με ρωτούσαν με τι ασχολούμαι έλεγα ίσως κάτι άσχετο. Καμιά φορά ακόμα και τώρα το κάνω. Προτιμώ να μην μιλάω και να περνώ απαρατήρητος μέσα στην καθημερινότητα. Νομίζω πως το έχω ανάγκη ίσως γιατί ασχολούμαι πολλές ώρες με τη σύνθεση και όταν βρίσκομαι κάπου έξω μου αρέσει να περνώ ήσυχα. Κάπως έτσι.
Και πώς διαχειρίζεσαι την έκθεση πάνω στη σκηνή;
Είναι ένα μέρος σημαντικό της δουλειάς μου το να δίνω συναυλίες. Τα τελευταία χρόνια είμαι λίγο πιο ήρεμος με αυτό, έχω συνηθίσει. Έχω κάποιες φορές τρακ και αγωνία ίσως γιατί πολλά τραγούδια μου είναι μεγάλα και έχουν πολλά λόγια και ειδικά αυτά που είναι σαν πρόζες ραπ, φοβάμαι μήπως ξεχάσω τα λόγια, όμως το έχω ξεπεράσει κάπως και αυτό και όταν τα ξεχνώ το αφήνω σαν κάτι φυσιολογικό. Προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος κάθε φορά και να προσφέρω τον καλύτερο μου εαυτό.
Πώς είναι μια τυπική μέρα από την καθημερινότητά σου;
Δουλεύω καθημερινά, είναι μια δουλειά που δεν έχει συγκεκριμένο ωράριο, μπορεί να δουλεύω στο στούντιο ίσως και όλη την μέρα κάποιες φορές. Όταν έχω ελεύθερο χρόνο μου αρέσει να φτιάχνω το φαγητό που θα φάω, το βασικό μενού μου είναι κυρίως χορτοφαγικό, μου αρέσουν οι σαλάτες , τα φρούτα και πάρα πολύ το άσπρο λάχανο. Μια φορά στις δύο μέρες τρέχω, περπατώ, κάνω ποδήλατο τουλάχιστον για μιάμιση ώρα. Κάποιο απόγευμα αν έχω χρόνο μου αρέσει να πάω για καφέ. Τα βράδια μου αρέσει να διαβάζω πριν κοιμηθώ, το διάβασμα είναι η αγαπημένη μου συνήθεια όπως και κάποια παλιά παιχνίδια Atari. Μου αρέσει ο κινηματογράφος.
Και τι σε κάνει χαρούμενο μέσα στην ημέρα;
Με κάνουν χαρούμενο απλά πράγματα, ένα χαμόγελο, μια πράξη που περιέχει αγάπη, ανιδιοτέλεια.
Το «Τυχερό Αστέρι» εξακολουθεί σήμερα να έχει την ίδια δυναμική με την εποχή που κυκλοφόρησε. Μετά από τόσα repeat, στα αυτιά σου ακούγεται το ίδιο ευχάριστα;
Το συγκεκριμένο τραγούδι το έγραψα για μια παράσταση θεατρική το 1999 στο θέατρο Μουσούρη. Θυμάμαι ο σκηνοθέτης μου είπε, πρέπει να έχουμε άμεσα ένα τραγούδι για την τάδε σκηνή. Φεύγοντας για το σπίτι πήρα ένα ταξί στην Πανεπιστημίου και θυμάμαι είχε τρομακτική κίνηση, μέχρι να φτάσουμε στην Ομόνοια, είχα γράψει τους στίχους σε ένα πακέτο από τσιγάρα. Το βράδυ είχα τελειώσει και την μουσική. Τις επόμενες μέρες είχα μιλήσει με τον Γιάννη Παλαμίδα που το τραγούδησε μοναδικά. Θεωρούσα πάντα πως είναι το τραγούδι του Γιάννη και ποτέ δεν το τραγούδησα και ούτε το τραγουδώ στις συναυλίες. Μου αρέσει όταν το ακούω από νέους ανθρώπους που έχουν ωραίες φωνές.
Αλήθεια, το τραγούδι «Μιράντα» αναφέρεται σε πραγματικό πρόσωπο;
Ναι η Μιράντα ήταν ένα αληθινό πρόσωπο, ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο , ένας φίλος από την εφηβεία που χάθηκε ξαφνικά πολύ νέος. Ήταν στην κυριολεξία αυτό που λέμε «Ο άνθρωπος που έπεσε στη γη», όπως η ταινία του Nicolas Roeg.
Φαίνεσαι άνθρωπος που δεν τον αγγίζει ο χρόνος, σαν ένας αιώνιος έφηβος. Βλέπεις πάνω σου τα σημάδια του χρόνου;
Είμαι απόλυτα συμβιβασμένος με τον χρόνο, ίσως γιατί από νεαρή ηλικία μπήκα σε αυτό που λέμε «τα βάσανα της ζωής», δεκαέξι χρονών δούλευα σε εργοστάσιο στην πρέσα και παράλληλα με τις σπουδές μου δούλευα ασταμάτητα, έχω κάνει όλες τις δουλειές που μπορείς να φανταστείς, 28 χρονών φαινόμουν ήδη μεγάλος και είχα ρυτίδες στο μέτωπο. Δεν σκέφτομαι τον χρόνο, απλά δουλεύω και κάνω αυτό που με εκφράζει. Πιστεύω πως είμαστε περαστικοί από αυτό τον κόσμο και έχουμε έρθει για να αγαπήσουμε και να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλον.
Ένα από τα «μυστήρια» της εγχώριας μουσικής σκηνής είναι αυτό της διάλυσης των Στέρεο Νόβα...
Όλα τελειώνουν , όταν διαλυθήκαμε ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει , δεν πιστεύω στη τύχη. Νομίζω πως όλα έγιναν σωστά. Με τα παιδιά περάσαμε μια φάση δύσκολη όμως είμαστε αγαπημένοι ακόμα και τώρα κι ας μην βλεπόμαστε συχνά. Τίποτα δεν σβήνεται πρέπει να αποδεχτούμε αυτό που ήμασταν και με τα λάθη μας. Αυτό θα μας κάνει καλύτερους και πιο ώριμους ανθρώπους. Οι στέρεο νόβα ήταν η μουσική και τα τραγούδια τους δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Πώς θα ένιωθες αν μια μέρα έβλεπες το όνομά σου σε gossip στήλες; Θα ήταν ένα εφιαλτικό σενάριο;
Είναι τέτοιο το είδος της μουσικής μου που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τις στήλες αυτές , όπως επίσης και εγώ ο ίδιος . Είμαι στην άλλη άκρη της εναλλακτικής μουσικής , σε μια ακτή με ίσως άλλους τρείς ακόμα. Είναι πολύ περιθώριο, η τηλεόραση δεν θα φτάσει καμία εποχή σ αυτό το σημείο που βρισκόμαστε.
Και μιας και μιλάμε για υποθέσεις έχεις σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σου σήμερα αν είχες μεγαλώσει στη Μελβούρνη της Αυστραλίας όπου και γεννήθηκες;
Περίεργη ερώτηση, δεν το έχω σκεφτεί. Αν είχα ασχοληθεί με την μουσική εκεί πιστεύω θα είχα κάνει μια καλή καριέρα, πολύ παλιά που σπούδαζα είχα γνωριμία με πολλές μπάντες στη Μελβούρνη και παιδιά που έπαιζαν μουσική ηλεκτρονική. Πιστεύω θα τα είχα πάει αρκετά καλά. Μπορεί να ήμουν σε μια πολύ καλή μπάντα ή να ασχολιόμουν με την ζωγραφική . Δεν ξέρω αλήθεια τι μπορεί να είχε συμβεί, μπορεί να με είχε πατήσει ένα αυτοκίνητο και να κοίταζα τον ουρανό πεταμένος σε ένα κράσπεδο κάποιου πάρκου ή μιας λεωφόρου. Από τότε που γύρισα στην Αθήνα , ήθελα πολύ να μείνω εδώ και να δημιουργήσω σ αυτή την πόλη. Ανήκω εδώ.
Είσαι από τους καλλιτέχνες που έχουν καταφέρει να βιοπορίζονται από τη μουσική; Ή τα πράγματα είναι δύσκολα;
Πολύ δύσκολη η ζωή του μουσικού και μάλιστα αυτών που βρίσκονται έξω από την εμπορική βιομηχανία. Η κατάσταση με τα πνευματικά μας δικαιώματα είναι απελπιστική. Από τις συναυλίες παίρνουμε ελάχιστα χρήματα και όλο αυτό που συμβαίνει στην μουσική είναι ένα ζήτημα πολύ ευαίσθητο και λεπτό. Εύχομαι να πάνε καλύτερα τα πράγματα στο μέλλον.
Έχεις καλλιτεχνικά απωθημένα;
Όχι, ποτέ δεν είχα καλλιτεχνικά απωθημένα. Μου ήταν αρκετό να παίζω συνθεσάιζερ, να χτυπάω τα πλήκτρα των beatbox και να γράφω μονότονα τραγούδια. Ακόμα μου αρέσει πολύ, περνάω όμορφα κάνοντας τη δική μου μουσική. Θα ήθελα να κάνω ένα δίσκο με την Βίκυ Μοσχολιού και την Τζένη Βάνου όταν ήταν νέες αλλά….
Συνέντευξη: Νάνσυ Φαφούτη