Ο Δημήτρης Μοθωναίος είναι o so hot right now ηθοποιός που αρχίζει να αποκτά τους πρώτους φανατικούς θαυμαστές. Είναι επίσης ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ξαναδημιουργήσει τον εαυτό του. Από φλώρος, άσχημος, κλειστός χαρακτήρας μέχρι την εξωστρεφή και πολύ ενδιαφέρουσα τωρινή του περσόνα, πολλά έγιναν και έχουν όλα ενδιαφέρον.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΖΟΓΚΑ
Είναι υπερκινητικός, γρήγορος, εύστροφος, αυτοσαρκαστικός και αρκετά έξυπνος. Γενικά σου δίνει την εντύπωση ότι συναισθηματικά είναι ένα πολύ υγιές άτομο, με μια εξευγενισμένη μορφή εξυπνάδας. «Είμαι καλός στο να καταλαβαίνω τις διαθέσεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων» θα μου πει τρώγοντας πίτσα. Είναι πολύ λεπτός και τρομερά επικοινωνιακός. Παίζει στη Μεγάλη Χίμαιρα και ήδη βρίσκεται στο στάδιο που από γνωστός ηθοποιός μόνο στους θεατρικούς κύκλους, αποκτάει τους πρώτους θαυμαστές και θαυμάστριες. Ήδη τα κορίτσια στο γραφείο συζητούν γι’ αυτόν και η περσόνα του στο instagram με τον χαρακτήρα «αγκαπημένο» αποκτάει καθημερινά όλο και νέους fans. Μέχρι σήμερα όμως στη ζωή του πολλά άλλαξαν, πολλά χάθηκαν και άλλα αναγεννήθηκαν.
Οι μέρες του ως nerd
Μεγάλωσε στην Κηφισιά, έχοντας πάνω του όλα τα καλά και τα κακά κλισέ του παιδιού βορείων προαστίων, και πήγαινε σχολείο στα Εκπαιδευτήρια Δούκα. «Ήμουν ένας πολύ καλός μαθητής. Πολύ πειθαρχημένος, καθόλου κοινωνικός όμως, κλειστός χαρακτήρας και από το νηπιαγωγείο ήμουν σε αυστηρό σύστημα εκπαίδευσης. Έκανα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ήμουν πολύ καλός με τις γλώσσες. Ως χαρακτήρας ήμουν ο ορισμός του φλώρου. Και για την εικόνα, είχα γυαλάκια, φορούσα σιδεράκια, όλα όσα είχε ένας φλώρος τα είχα εγώ στο δεκαπλάσιο. Ήμουν τέρας ασχήμιας, ήμουν σε τραγική κατάσταση. Ούτε πολύ αθλητικός ήμουν, ούτε πολύ δημοφιλής στα παιδιά, ούτε όμορφος. Και μετά, στο λύκειο, έκανα τη μετάλλαξη. Μεταμορφώθηκα κατά κάποιον τρόπο. Πήγα με αυτούς που ήταν οι μάγκες, οι χαλαροί, έγινα πρόεδρος του 15μελούς και μέσα σε τρία χρόνια έκανα μεγάλη στροφή. Από φυτό, έγινα το πιο δημοφιλές παιδί. Το μόνο που παρέμεινε ήταν ότι ήμουν πάντα πολύ καλός μαθητής». Μοναχοπαίδι, με γονείς ευκατάστατους, ο πατέρας του καθηγητής πανεπιστημίου, η μητέρα του ξεναγός, και αριστεροί, είχε από νωρίς μια διαφορετική θεώρηση του κόσμου. Και κυρίως αντίληψη τού πόσο αντιφατική μπορεί να είναι η ζωή.
I want to believe
«Ο πατέρας μου ανήκε στην ίδια γενιά με τον Πάγκαλο με τον οποίον ήταν φίλοι. Ασχολήθηκε κι αυτός με την πολιτική, ήταν καθοδηγητής στην Παπαρήγα. Γεννήθηκα σε σπίτι αριστερών με ματαιωμένες πάρα πολλές ιδέες από νωρίς. Η θρησκεία δεν υπήρχε, η πολιτική είχε απομυθοποιηθεί και η πατρίδα ήταν κατεστραμμένη. Οπότε και οι τρεις μεγάλες ιδέες, το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, ήταν υπό αμφισβήτηση. Δεν είχα κάπου να πιστέψω». Του λέω ότι ακούγεται αρκετά απελευθερωτικό. Ανάβει τσιγάρο, τη μόνη κακή συνήθεια που έχει, και μου εξηγεί πως πάντα υπήρχε η ανάγκη του να πιστέψει κάπου. «Απλώς δεν είχα κάτι έξω από εμένα και από το οικογενειακό σύστημα στο οποίο θα μπορούσα να ακουμπήσω. Και αυτό αδιέξοδο είναι. Μέχρι που αποφάσισα να πιστέψω σε μια ανώτερη δύναμη που ανακάλυψα μέσω της διαδρομής και της τέχνης». Αναρωτιέμαι τι είναι για κείνον μια ανώτερη δύναμη. «Κάτι που είναι πέρα από μένα, κάτι μεγαλύτερο, και το γεγονός ότι λείπει από τη θεώρηση και τη ζωή πολλών ανθρώπων είναι που τους οδηγεί στο δικό τους σκοτάδι, στην απελπισία και στο αδιέξοδο». Τι άλλο ήταν ως παιδί; «Είχα μια έφεση στο δράμα. Πολύ παραμύθι. Επιζητούσα το δράμα, την ταλαιπωρία και την περιπέτεια. Επειδή μου πήγαιναν όλα φυσιολογικά, ήμουν και λίγο drama queen, γιατί βαριόμουν και δημιουργούσα καταστάσεις για να μου εξιτάρουν το μυαλό. Δεν είμαι πλέον σε αυτή τη φάση». Πώς το κατάλαβες; «Παρατηρώντας την πατέντα και βλέποντας ότι δεν οδηγούσε κάπου. Είδα ότι αυτό ήταν κύκλος επαναλαμβανόμενος, ήμουν σαν ποντίκι μέσα στη ρόδα και αποφάσισα να ανοίξω μια άλλη πόρτα. Δεν ξεκίνησα μια μέρα και είπα θα αλλάξω τη ζωή μου. Άλλαξα σιγά σιγα και σταδιακά την καθημερινότητά μου. Παίρνοντας απόσταση, απέχοντας από την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά και βλέποντας το αδιέξοδο του παρελθόντος, ξεμπλόκαρα». Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος του ως παιδί; «Ο θάνατος. Τον φοβόμουν από πολύ μικρός. Ξυπνούσα με σχεδόν κομμένη την ανάσα και έλεγα για ποιον λόγο κάθομαι και διαβάζω τόσο πολύ, τι θα τις κάνω όλες αυτές τις γνώσεις που αποκτώ αφού θα πεθάνω; Ένιωθα ότι όλα αυτά τζάμπα τα μάθαινα, τζάμπα διάβαζα, γιατί θα πεθάνω σύντομα».
Μια μέρα τη φορά
Στα 19 κάνει αλητείες με μέτρο, κάνει παρέα με μεγαλύτερα παιδιά, κοιμάται στα σπίτια τους στο κέντρο και περνάει στη Νομική. «Έχω διασκεδάσει πολύ, έχω ξενυχτήσει πολύ, τα έχω κάνει όλα τη σωστή στιγμή που έπρεπε να γίνουν. Δεν έχω απωθημένα από την εφηβεία. Τώρα δεν βγαίνω καν. Έχω παίξει πολύ στα άκρα και τώρα ψάχνω να βρω τη μέση και την ισορροπία. Και νομίζω ότι αυτό είναι το ζητούμενο για όλους μας. Τώρα μου αποκαλύπτονται άλλες ποιότητες και μου επιβάλλεται να διορθώσω κάποιες συμπεριφορές μου για να είμαι εγώ καλύτερα. Όπως το ότι δεν είμαι πολύ υπομονετικός, περίμενα πάντα ψυχαναγκαστικά να τελειώσω γρήγορα τις δουλειές της μέρας μου. Και δεν απολάμβανα τη διαδικασία. Τώρα την απολαμβάνω. Δουλεύω την καθημερινότητά μου με το motto “Μια μέρα τη φορά”, γεγονός τρομερά απελευθερωτικό, που μου επιτρέπει να απολαμβάνω τη διαδικασία. Είμαι πολύ αγχώδης, δεν ξέρω τι εικόνα δείχνω, αλλά μπαίνω εύκολα σε πανικό. Τώρα το μαζεύω. Βρήκα τρόπο να καταπολεμήσω τη μικρή αγωνία της μέρας, που είναι η μεγάλη αγωνία του θανάτου και της ύπαρξης η οποία προφανώς με απασχολεί σε μεγάλο βαθμό». Στα 19 μπαίνει στη Νομική και στα 22 παρατάει τις σπουδές του για να ασχοληθεί με την υποκριτική. Από τους γονείς του είχε πάντα τρομερή υποστήριξη στο οτιδήποτε. «Στα 22 ξεκίνησα κατευθείαν να δουλεύω στο θέατρο. Δεν μπορούσα να εκτιμήσω τότε τι ακριβώς είχε συμβεί. Ευτυχώς οι γονείς μου δεν είχαν κάποιο άγχος να σπουδάσω. Ήταν πάντα υπέρ τού να ανακαλύψω εγώ την ευτυχία μου, την αληθινή μου φύση και κλίση. Πάντα είχαν την άποψη ότι θα έπρεπε να κάνω ό,τι θα έκανε εμένα ευτυχισμένο και όχι αυτούς. Τώρα στα 33 μου εκτιμώ αυτή τη στάση των γονιών μου».
Όσο λιγότερα μυστικά κουβαλάς τόσο καλύτερα
Κάθε μέρα ανεβάζει την καθημερινότητά του φιλτραρισμένη σε βιντεάκια στο instagram. Από πάρτι, εκθέσεις, επιδείξεις μόδας, με τις φίλες του Μαίρη Συνατσάκη, Δωροθέα Μερκούρη, Ελένη Παπαληγούρα, μόνος του σε κοσμικές περιπλανήσεις, στους δρόμους της Αθήνας, στο θέατρο. Και αυτή η εξωστρέφεια είναι κάτι που ανακάλυψε τελευταία. «Ήμουν ένας αρκετά κλειστός άνθρωπος. Δεν είχα ούτε social media ούτε τίποτα, πήγαινα στο θέατρο, έκανα τη δουλειά μου και δεν ενοχλούσα κανέναν. Ήταν όλα στο αθόρυβο. Και είπα να κάνω μια πλάκα, ε, αυτή η πλάκα άρεσε και όλα καλά. Και έμαθα πολλά μέσα από αυτό. Όπως πως όταν ένας άνθρωπος έχει τη διαθέσει να εκτεθεί, να τρολάρει τον εαυτό του όπως κάνω εγώ, μόνο για καλό μπορεί να είναι. Η έκθεση είναι απελευθερωτική. Βγάζεις τα μυστικά σου στο φως και αυτά καίγονται. Βέβαια με τα βίντεο μειώθηκαν οι έξοδοί μου. Ό,τι έχω να πω το λέω εκεί και μετά ησυχάζω». Μιλάει με ένταση, πάθος, λαμπερά μάτια. Και πάντα επαναλαμβάνονται οι λέξεις «αλλαγή», «μεταμόρφωση», «ευλογία». «Αισθάνομαι τρομερά ευλογημένος και τυχερός στη ζωή. Έχω τρακάρει πολλές φορές, με έχει πατήσει αυτοκίνητο, έχω μείνει ακινητοποιημένος στο νοσοκομείο για ενάμιση μήνα, έσπασα το πόδι, τη μούρη μου, όλα το 2010. Έχω περάσει διάφορα οριακά γεγονότα που με ξυπνήσανε. Και κάπου εκεί αντιλήφθηκα ότι θα πρέπει να εκτιμήσω περισσότερο το δώρο της ζωής, γιατί πριν δεν το εκτιμούσα. Τώρα νιώθω ευγνωμοσύνη. Γιατί; Γιατί το να σκέφτεσαι συνεχώς και να παραπονιέσαι ότι θέλεις και άλλα, δεν βγάζει πουθενά. Εγώ χαίρομαι για όσα ήδη έχω».
H ζωή του δεν είναι προορισμός, είναι ένα πρόγραμμα εξέλιξης. Μια διαδικασία που δεν σταματάει ποτέ. Ακόμη και η υπερέκθεση από ανάγκη προέκυψε. «Είχα μεγάλη αγωνία να είμαι καλός, να είμαι αποδεκτός από όλους. Και αυτό ήταν μεγάλο φόρτωμα. Το κουβαλούσα σαν βάρος. Συμπεριφερόμουν με μόνο γνώμονα να ικανοποιήσω τους άλλους και ξέχασα το τι ήθελα εγώ, ποιες ήταν οι δικές μου επιθυμίες. Νόμιζα ότι τους είχα όλους ικανοποιημένους, φυσικά δεν ήταν, και στο τέλος ένιωθα πολύ άσχημα. Παράδειγμα; Από το πολύ απλό που μπορεί να με έπαιρνε ένας φίλος μου τηλέφωνο και να μου έλεγε να πάμε για φαγητό, εγώ θεωρούσα ότι για να μην τον στενοχωρήσω θα έπρεπε να του πω ναι, πηγαίναμε και οι δύο με βαριά καρδιά και τελικά περνούσαμε χάλια. Πιεζόμουν, δεν έλεγα εύκολα όχι. Εγώ ξεκίνησα να λέω όχι από τις πιο ανώδυνες περιπτώσεις. Π.χ. άρχισα να λέω όχι σε αυτή που μου έφερνε τα κοινόχρηστα -ήταν βέβαια και αυτή που δεν θα χτυπήσει στο 500% του συναισθήματος-, το εξάσκησα από τα ανώδυνα μέχρι που κάποια στιγμή κατέληξα στους γονείς μου. Το instagram ήταν ένας τρόπος να πω «αυτός είμαι, αυτό κάνω, με δέχεσαι ή με απορρίπτεις δεν έχει καμία σημασία. Και πάλι φίλοι». Με απελευθέρωσε, με ηρέμησε και έτσι αποστασιοποιήθηκα». Πώς νιώθεις όταν σε απορρίπτουν; «Το ξεχνάω. Έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι ότι δεν φταίω εγώ αν με απορρίπτει κάποιος, απλώς δεν κάνω γι’ αυτό που θέλει. Μπορεί να είναι ερωτική σχέση, μπορεί να είναι ρόλος, μπορεί οτιδήποτε. Έχω εξασκηθεί να ζω με την απόρριψη.
More info please:
Στα videos που ανεβάζει έχει βάλει πρωταγωνιστές και τον πατέρα του και τη μητέρα του. «Πλήρης έκθεση, τα δείχνω όλα». Τι δεν θα έδειχνε ποτέ; «Δεν εκθέτω ποτέ τις γυναίκες μου γιατί έχω μια αγωγή. Όλα τα άλλα μπορώ να τα εκθέσω». Μένει σε ένα σπίτι 90 τ.μ. στο κέντρο μόνος του. «Στην αρχή έτρεμα, φοβόμουν τη μοναξιά. Τώρα τη συνηθίζω. Εγώ για 13 συνεχόμενα χρόνια ήμουν συνεχώς με σχέσεις και είμαι 33 χρονών. Είμαι από τον Αύγουστο μόνος μου, κάτι που για μένα είναι πρωτοφανές, πρωτόγνωρο». Είναι τυπικός εργένης στα τριαντακάτι του. «Δεν μαγειρεύω καθόλου, παραγγέλνω ή τρώω έξω. Δεν κάνω τις δουλειές του σπιτιού, έρχεται μια κοπέλα μια φορά τη βδομάδα και καθαρίζει, και τις άλλες μέρες το σπίτι μένει βρόμικο. Δεν έχω πλυντήριο, είμαι ο κλασικός Έλληνας, πάω στη μάνα μου με σακούλα μπλε IKEA κάθε δέκα μέρες και είναι και μια καλή ευκαιρία να τη βλέπω». Ο Δημήτρης έχει μόνο έναν στόχο: Να αλλάζει. Από φλώρος, επαναστάτης, από τη Νομική, στο θέατρο, από την εσωστρέφεια, στην εξωστρέφεια, από το ποιοτικό προφίλ στο θέατρο, στο μαζικό στο instagram, από άσχημο παπί, σε γοητευτικό τριαντάρη. Πολλά. Όντως, ο Δημήτρης δεν είναι μια ακόμη συνηθισμένη περίπτωση. Είναι πρόγραμμα σε εξέλιξη.