Το δεύτερο τεύχος του μηνιαίου DownTown κυκλοφόρησε. Αυτή τη φορά στο cover story του, είναι η παρέα του Λόγω Τιμής, 23 χρόνια μετά την πρώτη προβολή σειράς. Τι άλλαξε σε αυτά τα 23 χρόνια; Γιατί 23 χρόνια μετά; Τι σήμαινε για εκείνους το Λόγω Τιμής τότε; Σε αυτά και άλλα τόσα ερωτήματα απάντησαν οι πρωταγωνιστές της σειράς στο DownTown.
Τo 1996 βγήκε στον αέρα μια σειρά που έγινε θρύλος, σύνθημα, εμμονή και στιγμάτισε για πάντα την τηλεοπτική πραγματικότητα. Μια σειρά που χαρακτηρίστηκε προπομπός των σειρών του Παπακαλιάτη και το δικό μας Friends. Και αυτή η σειρά ήταν το Λόγω Τιμής, σε σενάριο Μιρέλλας Παπαοικονόμου και σκηνοθεσία Λάμπη Ζαρουτιάδη. Όλα ξεκίνησαν από την ανάγκη να δημιουργηθεί μια νεανική σειρά που θα βασιζόταν σε νέους, άκαυτους τηλεοπτικά ηθοποιούς, γύρω στα 25. Η ιδιωτική τηλεόραση, που πριν από λίγα χρόνια είχε γεννηθεί, βρισκόταν στο μεσουράνημά της και κοινό και κανάλια χρειάζονταν επειγόντως νέο αίμα, με λίγα λόγια, νέους πρωταγωνιστές. Οι τηλεθεάσεις τη Δευτέρα το βράδυ που παιζόταν έφταναν μέχρι και το 43%. Η σειρά γίνεται η θριαμβευτική αφετηρία για την καλλιτεχνική πορεία των Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, Δημήτρη Αλεξανδρή, Γιώργου Πυρπασόπουλου, Χριστίνας Αλεξανιάν, Αγγελικής Δημητρακοπούλου και Βίκυς Βολιώτη. Ο μόνος που ήταν γνωστός τηλεοπτικά ήταν ο Άλκις Κούρκουλος, που είχε ήδη εμφανιστεί στην Αναστασία. Οι υπόλοιποι ήταν γνωστοί στον χώρο του θεάτρου, ενώ κάποιοι είχαν παίξει στον κινηματογράφο. Αυτό που τους έλειπε ήταν μια καλή ευκαιρία για να κάνουν ένα μαζικό hit. Να περάσουν στο μεγάλο τηλεοπτικό κοινό, να γίνουν mainstream. Και αυτή η ευκαιρία τους δόθηκε με αυτή τη σειρά. Οι πρωταγωνιστές του Λόγω Τιμής ήταν οι πρωτεργάτες του νέου ελληνικού star system. Απόκτησαν κοινό, θαυμαστές και κύρος. Είκοσι τρία χρόνια μετά, έχουν όλοι αντέξει στον χρόνο. Αξίζει να σημειωθεί πως η επιτυχία της σειράς συνεχίστηκε μέχρι και πρόσφατα -λίγο πριν πέσει μαύρο στο Mega- καθώς οι επαναλήψεις της έκαναν υψηλότερα νούμερα από τις σύγχρονες φιλόδοξες παραγωγές. Στο μεταξύ, οι fans της σειράς ζητούσαν με μανία το sequel μέσω των social media, μέχρι που πριν από τέσσερα χρόνια η ιδέα έπεσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που οδήγησε στο trailer του reunion, την περασμένη χρονιά.
Γιατί 23 χρόνια μετά;
Καταρχάς, όλοι οι πρωταγωνιστές της σειράς μεγάλωσαν καλά και η εικόνα τους δεν έχει αλλοιωθεί από τον χρόνο. Και αυτό βοηθάει πολύ. Η ιδέα της σεναριογράφου; 23 χρόνια μετά, με αφορμή ένα περιστατικό, όλοι οι φίλοι συναντιούνται ξανά. Οι ζωές τους έχουν αλλάξει, αλλά ο τηλεθεατής θα έχει τη δυνατότητα να δει σε flashback τα χρόνια της αθωότητας και τη διαδρομή τους αυτές τις δύο κρίσιμες δεκαετίες στην Ελλάδα της ακμής και της πτώσης. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, όταν είδε την καθολική αποδοχή στο πρώτο trailer, αγχώθηκε, γιατί όπως μας εξήγησε: «Ένιωσα ότι η προσδοκία του κοινού δεν είχε να κάνει με το αν θα είναι καλό το Λόγω Τιμής 2, αλλά κάτι πολύ παραπάνω. Ήταν η προσδοκία να τους επιστρέψουμε τη νεότητά τους. Υποσυνείδητα λειτουργεί πως αν βγει θα επιστρέψεις ως θεατής 23 χρόνια πίσω. Και αυτό είναι κάτι που σίγουρα δεν μπορούμε να κάνουμε. Αυτό με τρόμαξε λίγο, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Τη δουλειά μας όσο καλύτερα μπορούμε και να είμαστε όσο ειλικρινείς και τίμιοι με αυτό που θέλουμε να πούμε με την ιστορία».
Αγγελική Δημητρακοπούλου
«Δεν ήξερα τι σημαίνει το 50άρι της τηλεθέασης»
Aν με ρωτήσεις αν προτιμώ την Αγγελική των 90s σε σχέση με την Αγγελική του 2019, θα σου έλεγα ότι είμαι πολύ καλά με τον εαυτό μου τώρα. Τότε είχα ανασφάλειες, τα είχα όλα σε υπερθετικό βαθμό, όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι».
• «Δεν είχα αίσθηση τι σήμαινε το Λόγω Τιμής για τον κόσμο. Γνώριζα ότι έκανε επιτυχία, θυμάμαι δηλαδή να λένε ότι πιάσαμε 50άρια, αλλά δεν είχα επίγνωση ότι παίζω στο No1 hit σίριαλ της τηλεόρασης. Ήμουν ένα παιδί 22 χρονών και δεν ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει να κάνεις 50άρι σε τηλεθέαση».
• «Δεν έβγαινα τότε πολύ με την υπόλοιπη παρέα, χωρίς όμως να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Για να είμαι ειλικρινής, τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να με είχε παρασύρει και ο ρόλος μου, καθώς η Αθηνά ήταν λίγο απομονωμένη».
Χριστίνα Αλεξανιάν
«Μου άρεσε η αγαρμπίλα στο παίξιμό μας»
Πώς ήρθε το Λόγω Τιμής στη ζωή μου; Ήμουν στην Ύδρα διακοπές, έπαιρνα τα μηνύματά μου με μπίπερ και ακούω τη Μιρέλλα με την οποία είχαμε συνεργαστεί ξανά αρκετές φορές. “Πού είσαι, ρε Χριστίνα; Ψάχνω μια κοπέλα που να είναι σαν εσένα, αλλά δεν έχω βρει μια που να είναι σαν κι εσένα και να μην είσαι εσύ. Γύρνα πίσω, ξεκινάμε γύρισμα”».
• «Το 1996, αφήσαμε την Ελλάδα σε ένα σύννεφο και τη βρίσκουμε σε μια οικονομική και πολιτισμική κρίση. Αυτή η κρίση δεν άφησε ανέγγιχτους ούτε τους ήρωες, οπότε αυτό είναι το σπουδαίο κομμάτι που κατέγραψε η Μιρέλλα στο νέο σενάριό της».
• «Μία φορά μόνο έχω δει επανάληψη του Λόγω Τιμής. Μιλούσα με τον Άλκι στο τηλέφωνο και του λέω “Είναι σαν να βλέπω το παιδικό μου video”. Ένιωσα μια νοσταλγία. Σίγουρα έβλεπα λάθη στο παίξιμό μας, αλλά μου άρεσε αυτή η αγαρμπίλα».
Δημήτρης Αλεξανδρής
«Όταν κάναμε το Λόγω Τιμής, ήμουν πολύ αφελής»
H φιλοσοφία ζωής που είχα τότε, και κατά κάποιον τρόπο έχω ακόμα και τώρα, είναι αυτή που έχει και ο «Βασίλης». Να είσαι πολύ κοντά στους φίλους σου, σε αυτά που αγαπάς και να μπορείς να συνεχίσεις να είσαι δημιουργικός μέσα από την κριτική και τους κανόνες ζωής που έχεις».
• «Όταν ήμουν στην ηλικία που κάναμε το Λόγω Τιμής, ήμουν πάρα πολύ αφελής. Πίστευα ότι οι άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε και να γίνουμε ό,τι θέλουμε. Τελικά όμως, τα πράγματα που θέλεις να γίνουν ή προσπαθείς να γίνουν, δεν γίνονται. Γίνονται κάποια άλλα, τα οποία δεν είναι λιγότερο σημαντικά, αρκεί να κάτσεις να τα αξιολογήσεις σωστά».
• «Εκείνη την εποχή υπήρχε ένας αυθορμητισμός, ένα δόσιμο σε πράγματα, υπήρχε ένας έρωτας. Έρωτας για τις ιδέες, για τα πράγματα, για τη στιγμή, για όλα».
Γιώργος Πυρπασόπουλος
«Η ζωή μου τότε ήταν πιο ανάλαφρη»
Tην πρώτη μέρα των γυρισμάτων, ένιωσα αμηχανία, ίσως και έκπληξη, περισσότερο με το γεγονός ότι κάνουμε γύρισμα και πάλι όλοι μαζί -μου φαινόταν λίγο σαν όνειρο- παρά με τη συνάντηση των προσώπων, γιατί δεν χάσαμε ποτέ την επαφή μεταξύ μας. Πάντα συναντιόμασταν, είτε επαγγελματικά είτε φιλικά».
• «Η ιδέα να γυριστεί η συνέχεια του Λόγω Τιμής είχε συζητηθεί ξανά στο παρελθόν, αλλά δεν είχε προχωρήσει. Πώς ένιωσα όταν μου ανακοινώθηκε ότι θα γίνει; Μα δεν μου ανακοινώθηκε, γιατί από την αρχή υπήρξα μέρος της διαδικασίας της προσπάθειας να γίνει ξανά».
• «Αν και δεν μου πολυαρέσουν τα flashback, θα σου πω ότι η ζωή μου τότε, 23 χρόνια πριν, ήταν πιο ανάλαφρη. Εντάξει, τα clubs έχουν κοπεί πλέον, αλλά τα μέρη στα οποία πήγαινα τότε όλα στο κέντρο ήταν και κάποια παραμένουν ίδια. Και τώρα ακόμα στο κέντρο της Αθήνας κυκλοφορώ».
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
«Το να είσαι 49, είναι ακριβώς το ίδιο με το να είσαι 26»
Tο Λόγω Τιμής ήταν η πρώτη μεγάλη μου επιτυχία. Στον δρόμο με φώναζαν Τσίου, δεν ήξεραν το όνομά μου».
• «Το ’96 έμενα στο Πεδίον του Άρεως και προσπαθούσα να δω αν θα έβγαινα οικονομικά. Θυμάμαι πως για τον καναπέ μού είχαν βάλει χρήματα όλοι μου οι φίλοι. Τα μέρη που έβγαινα ήταν το Εν Δελφοίς, που πήγαιναν οι ανερχόμενοι ηθοποιοί και το Μαντείο απέναντι, που πήγαιναν οι πιο καταξιωμένοι. Εμείς ως νέοι αντιλαμβανόμασταν τότε την καριέρα ως το να καταφέρεις να βρεθείς στο Μαντείο».
• «Τότε, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το να είσαι 49 είναι ακριβώς το ίδιο με το να είσαι 26. Το λέει και η ηρωίδα του Ρίτσου στη Σονάτα του Σεληνόφωτος: “Ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, δεν είναι τούτο η λύπη μου, η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει και η καρδιά μου”. Τώρα ξέρω πως, είτε είσαι 26 είτε 49, υπάρχει κάτι μέσα σου, βαθιά στον πυρήνα σου, που δεν αλλάζει. Το κέντρο σου είναι πάντα το ίδιο. Αυτό συνειδητοποίησα τις πρώτες ημέρες των γυρισμάτων. Ότι ο πυρήνας, όχι μόνο ο δικός μου, αλλά και των άλλων παιδιών, έχει μείνει ίδιος με το 1996».
Άλκις Κούρκουλος
«Όταν μας μοίρασαν τα σενάρια, βγάλαμε όλοι τα γυαλιά πρεσβυωπίας»
Πώς πήρα τον ρόλο; Με παίρνει μια μέρα η Μιρέλλα τηλέφωνο και μου λέει: “Θα σου στείλω ένα νέο σενάριο”. Της λέω: “Στείλτε μου το να το δω” και μου κάνει: “Σε παρακαλώ, Άλκι, μη με πρήξεις σαν την προηγούμενη φορά”. Γιατί στην Αναστασία όντως την είχα δυσκολέψει στο να πω το ναι».
• «Το ότι μεγαλώσαμε το είδα όταν κάναμε την πρώτη ανάγνωση φέτος. Όταν μας μοίρασαν τα σενάρια, βγάλαμε όλοι τα γυαλιά πρεσβυωπίας».
• «Αν νοσταλγώ κάτι από το ’96; Τίποτα δεν νοσταλγώ, ούτε τα νιάτα μου. Τα νιάτα μου θα ήθελα να τα είχα αν είχα το μυαλό που έχω τώρα, το να είμαι απλώς 25, δεν μου λέει τίποτα. Μπορεί να χάνονται κάποιες σωματικές αντοχές με τα χρόνια, αλλά αυξάνονται οι ψυχολογικές αντοχές και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Τα νιάτα είναι για να μην τα εκτιμάμε».
Βίκυ Βολιώτη
«Το 1996 είχαν βγει όλες μου οι φοβίες»
Aπό το 1996 θυμάμαι τα πάντα. Ήταν η περίοδος που είχαν βγει όλες μου οι φοβίες και πάθαινα κρίσεις πανικού. Προσπαθούσα να διαχειριστώ πολύ άβολα συναισθήματα. Ήταν ξαφνικά σαν να είχε ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Μετά διάβασα ότι είναι πολύ συνηθισμένο να συμβαίνει κάτι τέτοιο στους ανθρώπους εκείνης της ηλικίας, δηλαδή όταν έχεις πάψει πια να είσαι ανήλικος και πρέπει ν’ αναλάβεις την ευθύνη του εαυτού σου. Είναι ο φόβος ότι μεγαλώνεις. Μετά δεν είχα ποτέ ξανά κρίσεις».
• «Εκείνη την εποχή θυμάμαι έμενα στην Ακρόπολη, στου Μακρυγιάννη, και τότε δεν είχε χτιστεί ούτε το μουσείο ούτε είχε γίνει ο πεζόδρομος και οδηγούσα ένα κόκκινο Αutobianchi».
• «Όταν γυριζόταν η σειρά, δεν ξέραμε την επιτυχία που θα κάνει. Ήμασταν συμμαθητές και φίλοι από τη σχολή. Με τον Κωνσταντίνο κάναμε κολλητή παρέα, όπως και με τον Άλκι και τη Χριστίνα».
Συνέντευξη: Πάνος Ζόγκας, Μαριλού Πανταζή, Νάνσυ Φαφούτη
Φωτογράφιση: Κοσμάς Κουμιανός
Διαβάστε περισσότερα στο DownTown που κυκλοφορεί.