Εκ πρώτης όψεως, είναι άλλη μία υποψήφια ευρωβουλευτής. Όταν όμως περιγράφει τη δική της ιστορία, καταλαβαίνεις ότι έχει και κάποιους διαφορετικούς λόγους να θέλει να κερδίσει μία θέση στο ευρωκοινοβούλιο. Η Στέλλα Μπελιά, λίγο πριν από το Πάσχα, παραιτήθηκε από τη δουλειά της στο Δημόσιο -ήταν διορισμένη νηπιαγωγός- για να αφοσιωθεί στην υποψηφιότητά της. Και αν κρίνει κάποιος από τη ζωή της, τα πολλά και διαφορετικά επαγγέλματα που έχει κάνει, την ενασχόλησή της με το θέατρο και τον ακτιβισμό, φαίνεται ότι μάλλον αυτή η νέα αρχή που κάνει στη ζωή της θα της βγει σε καλό. Και αυτό γιατί έχει μάθει να διεκδικεί αυτό που θέλει, αυτό που δικαιούται να έχει. Όσα βέβαια βάζει στο μυαλό της, τα προχωράει μετά από πολλή σκέψη. Ακόμη και για τη συγκεκριμένη φωτογράφιση και συνέντευξη στο DT έκανε οικογενειακό συμβούλιο με τους γιους της και τον σύντροφό της. «Δεν ήθελα να φανεί σαν να κάνω “σημαία” τα παιδιά μου για να δείξω ότι είμαστε μια χαρά και κανονικοί άνθρωποι, αλλά νίκησε η πλειοψηφία», θα πει.
Ποια είναι και τι κάνει στη ζωή της.
«Είμαι μαμά, νηπιαγωγός, ακτιβίστρια, τελευταία είμαι και συνδικαλίστρια ως πρόεδρος στον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Κορυδαλλού και Αγίας Βαρβάρας και μέχρι πρόσφατα ήμουν πρόεδρος της οργάνωσης Οικογένειες Ουράνιο Τόξο. Πρόκειται για μια συλλογικότητα που φτιάξαμε γονείς που αυτοπροσδιοριζόμαστε ως LGBTQI άτομα. Σε αυτήν συμμετέχουν όχι μόνο όσοι ανήκουν σε αυτό το ακρωνύμιο αλλά και άνθρωποι που δεν ανήκουν σε κάποια από τις κατηγορίες του LGBTQI, όμως είναι αρκετά queer ώστε να θεωρούν ότι η ετεροκανονική πυρηνική οικογένεια δεν είναι η πιο σπουδαία και η αξιολογικά εντάξει για να μεγαλώσει ένα παιδί. Στην ουσία, φτιάξαμε αυτή την οργάνωση κυρίως για την κοινωνικοποίηση των παιδιών μας, για να βλέπουν τα παιδιά μας ότι υπάρχουν και άλλες οικογένειες σαν τη δική τους και να μην αισθάνονται άβολα ότι και καλά είναι μοναδική».
Πώς προσδιορίζει τη δική της οικογένεια.
«Απέκτησα τα παιδιά μου μέσω τράπεζας σπέρματος. Η ιδιαιτερότητα της δικής μου οικογένειας λοιπόν είναι ότι δεν πατάει στη νόρμα. Δεν είναι μια μαμά, ένας μπαμπάς και τα παιδιά, όπως ορίζει η νόρμα. Τώρα, όταν δεν είσαι στη νόρμα σκέφτεται ο άλλος: “Δεν είναι στη νόρμα, άρα δεν είναι νορμάλ, άρα δεν είναι φυσιολογικός, άρα πώς αφήνουν τα καημένα τα παιδιά να μεγαλώνουν μέσα σε μη φυσιολογικές συνθήκες;”. Εκεί έρχεται λοιπόν το μεγάλο ζήτημα. Άλλο είναι το συνηθισμένο και άλλο το φυσιολογικό. Εμείς έχουμε ένα σπίτι που δεν έχει μυστικά και ψέματα. Τα παιδιά μας τα ξέρουν όλα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν ντε και καλά να είναι ομοφοβικοί. Δεν είναι επιθυμία τους, απλώς ο τρόπος που έχουμε μεγαλώσει μας αναγκάζει να είμαστε ομοφοβικοί. Είμαστε συνέχεια στο δίπολο αγόρι - κορίτσι. Ότι το αγόρι φέρεται έτσι, το κορίτσι φέρεται αλλιώς και δεν υπάρχει κάτι άλλο στη μέση. Ο σεξισμός στην Ελλάδα είναι έντονος, όπως και η πατριαρχία ή η θρησκεία που κρατάνε πίσω κάποιες μάζες που ακούν τους πατριάρχες να τους λένε “φτύστε τους, σκοτώστε τους’’. Όλα αυτά μπερδεύουν τον κόσμο, δημιουργούν την εικόνα ότι είμαστε κάτι ξένο, κάτι κακό. Όταν όμως γνωρίζεις αυτόν τον “κακό ξένο” και καταλάβεις ότι είναι ο άνθρωπος της γειτονιάς σου, ο άνθρωπος που έχεις δίπλα στο σπίτι σου, αρχίζει και αλλάζει η στάση των ανθρώπων. Είναι σημαντικό πράγμα η ορατότητα για εμάς. Και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που μπήκα στη διαδικασία να κατέβω στην πολιτική».
Γιατί έμπλεξε με την πολιτική. Τι διεκδικεί, τι στόχο έχει.
«Πάμε να διεκδικήσουμε γάμο και τεκνοθεσία για όλους. Δεν γίνεται να ζούμε σαν να είμαστε στο 1821. Πρέπει να έρθουμε λίγο πιο κοντά στον 20ό αιώνα, γιατί ζούμε στον 21ο. Πάμε λοιπόν λίγο αλλιώς. Παρόλο που δεν είμαι μέλος του κόμματος, θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη δύναμη που κυβέρνησε και έκανε πράγματα για την LGBTQI κοινότητα. Ένας άλλος λόγος που αποφάσισα να πω το ναι στην πρόταση που μου έγινε, είναι γιατί βλέπω μια μεγάλη άνοδο του φασισμού και της ακροδεξιάς. Αυτό δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι. Τρίτος λόγος, ο κόσμος έχει πολλά πράγματα στο μυαλό του για το ποιος και το πώς έχει παιδιά. Καιρός είναι κάποια πράγματα να ξεκαθαρίσουν, ακόμη και για εμένα που είμαι out και loud. Για παράδειγμα ήρθε κάποτε μια γιαγιά και μου λέει: “Πρέπει να ήταν πάρα πολύ αλήτης αυτός που σε παράτησε”. Τι να εξηγήσεις τώρα; Πρέπει συνέχεια να διεκδικείς, να εξηγείς, να τα λες ξανά και ξανά. Θέλω λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι ο άνθρωπος που ξέρετε, αυτή που είναι η νηπιαγωγός, η γυναίκα της διπλανής πόρτας, είναι ταυτοχρόνως και ο άνθρωπος που διεκδικεί τα συγκεκριμένα πράγματα. Εγώ βάζω την ετερότητά μου λοιπόν στο τραπέζι, αλλά δεν διεκδικώ την ψήφο του κόσμου για την ετερότητα αυτή, γιατί δεν είμαι μόνο αυτό, είμαι χίλια τόσα άλλα πράγματα».
Συνέντευξη: Τάσος Μπιμπισίδης
Φωτογράφιση: Κωνσταντίνος Τζέμης