Οι νέες ταινίες έφτασαν στους κινηματογράφους και ο Τάσος Θεοδωρόπουλος κάνει μέσα από το περιοδικό DownTown και το FollowMe.gr την κριτική του!
DOCTOR STRANGE
Η Marvel ξεφεύγει από τα cine κλισέ της, αλλά…
Θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία που έχουν βγάλει τα στούντιο της Marvel μέχρι σήμερα. Αναμφισβήτητα είναι μία από τις πιο θεαματικές, ψυχεδελικές, διαφορετικές από το στυλ Εκδικητές, και απολαυστικά εκλεκτικές στο cast, με την Tilda Swinton να κλέβει την παράσταση ακόμα και σε σκηνές χαμού από εφέ, με τον ρόλο της ιέρειας ανατολικής φιλοσοφίας, πολεμικών τεχνών και μαγείας, τον Benedict Cumberbatch να φοράει την κάπα ενός από τους πιο ιδιαίτερους ήρωες-μάγους στο σύμπαν της εταιρείας και τον πάντα άψογο Viggo Mortensen στον ρόλο του κακού. (Η υποψήφια για Όσκαρ Rachel McAdams, μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, είναι κυριολεκτικά για λύπηση από το πόσο γραμμένη την έχουν σκηνοθέτης και σεναριογράφος). Ο ικανός και ατμοσφαιρικός σκηνοθέτης Scott Derrickson στη μικρή του φιλμογραφία έχει δείξει ενδιαφέροντα δείγματα στο είδος του φανταστικού και του τρόμου, μόνο που εδώ, ο αναμφισβήτητος οπτικός εντυπωσιασμός του που στηρίζεται σε μερικά από τα εντυπωσιακά εφέ που έχεις δει σε ταινία της Marvel είναι κλεμμένος (και όχι μόνο αυτός) από το σύμπαν του Christopher Nolan. Κάτι οι πολλαπλές παράλληλες πραγματικότητες και το υπερεξελιγμένο εδώ ψηφιακό εφέ των πόλεων, των κτιρίων και των δρόμων που κυριολεκτικά αναδιπλώνονται από το Inception, κάτι ο κακός και το μυστικιστικό ανατολικό στοιχείο με μια πρέζα πολεμικών τεχνών που θυμίζει τον Liam Neeson από το The Dark Knight, συν το παιχνίδι της ψευδαίσθησης από το The Prestige, από παντού πήρε κάτι. Όμως Nolan δεν είναι ο καθένας, ειδικά όταν από πάνω σου έχεις ένα στούντιο που σε υποχρεώνει να δώσεις πιο παιχνιδιάρικο, ποπ χρώμα στην ταινία. Η αλήθεια είναι πως αυτές οι πιο χαρωπές νότες έχουν ευρηματικές κωμικές στιγμές (όπως η μύηση του ιερού φύλακα Wong στη μουσική της Beyoncé), οι συμπλοκές χορταστικές και η αίσθηση του θαυμαστού που σε ξελογιάζει, παρούσα. Τι να το κάνεις όμως όταν παραμένει φευγαλέα αίσθηση; Η ταινία είναι κατασκευασμένη σαν μισή ταινία, στην εκνευριστική πλέον τακτική της Marvel να συνδέει τις φιλμικές πορείες όλων των ηρώων της σε ταινίες που γυρίζονται με γνώμονα το σίκουελ που θα ακολουθήσει και θα απαντήσει στα 100 ερωτήματα που μένουν μετέωρα. Δυστυχώς, αυτό ακριβώς κι εδώ. Έχεις τον μπούσουλα, αλλά τα μισά που γίνονται προϋποθέτουν να έχεις γνώσεις από το κόμικ αλλιώς μένουν κουλά και ανεξήγητα, όπως π.χ. ο μαγικός ιπτάμενος μανδύας. Σημειωτέον, πως οι fan του κόμικ είναι έξαλλοι με τις αλλαγές που έκανε η ταινία στη μυθολογία του ήρωα κατηγορώντας τη Marvel ακόμα και για ρατσισμό, εφόσον ο ρόλος της Swinton είναι στην original εκδοχή ένας ασιάτης. Ένας νευροχειρουργός διάνοια, με σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς και αλαζονείας καταστρέφει τα μαγικά του χέρια ύστερα από ένα αυτοκινητικό ατύχημα. Με την επιστήμη να μην μπορεί να δώσει καμία εξήγηση, θα αποφασίσει να κάνει το μεγάλο βήμα από τον ορθολογισμό στη συμπαντική επιστημονικοφανή παπαρολογία, ταξιδεύοντας στην Ασία, μέλος πλέον μιας σέκτας που φυλάει την ισορροπία ανάμεσα στις πολλαπλές πραγματικότητες και το χωροχρόνο, ανακαλύπτοντας (χωρίς κανείς να μπαίνει στον κόπο να μας εξηγεί το γιατί) πως είναι χαρισματικός. Στο νούμερο 2 ίσως μας διαφωτίσει λίγο παραπάνω γι’ αυτό, αν φυσικά ως τότε μέσα στη σουπερ ηρωική υπερπαραγωγή έχει μείνει χώρος στη μνήμη μας γι’ αυτόν.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: B Σουπερ ήρωας αντιμέτωπος με τη θεωρία του χάους
AFERIM!
Bραβευμένο τσιγγάνικο, μεσαιωνικό, road movie, γουέστερν
Τo νέο ρουμανικό σινεμά είναι το καλλιτεχνικό εξοτίκ της μόδας τα τελευταία χρόνια και, όπως σε όλες τις μόδες, η πλειονότητα των ταινιών του είναι υπερεκτιμημένες νταρντενικές αντιγραφές. Ευτυχώς, το σινεμά του Radu Jude είναι το εντελώς αντίθετο. Βασικά, κατ’ αρχάς είναι σινεμά. Έχει εικόνα, πλάνα, κινηματογραφικότητα, τεχνικές αρετές, φωτογραφία, αίσθηση του ότι απευθύνεται σε θεατές. Ο Jude απομακρύνεται από τη μετακομμουνιστική μίρλα των κινηματογραφιστών συμπατριωτών του και δημιουργεί την καλύτερη ρουμάνικη ταινία των τελευταίων χρόνων: ένα μεσαιωνικό διαλεκτικό αλλά και εικαστικό (κάτι σαν Τarantino στους Μισητούς 8, μαζί με Αγγελόπουλο στα μακρινά πλάνα και Jarmusch στον τόνο) ιστορικό γουέστερν road movie με καρδιά και πάθος, πανέμορφα σινεμασκόπ ασπρόμαυρα τοπίων, τσιγγάνους σκλάβους και αδίστακτους ανθρωποκυνηγούς για ήρωες, καυστικά κωμικούς διαλόγους, μοναδικούς στα όρια ενός επικίνδυνα ρεαλιστικού σουρεαλισμού, χαρακτήρες και έντονες δραματικές καταστάσεις στο πλαίσιο μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας και άγνωστης περιόδου με οδυνηρά εύστοχους παραλληλισμούς με τη σημερινή όσον αφορά στην εργασιακή δουλεία, την ξενοφοβία και πολλά άλλα. Μία από τις ελάχιστες (αν υπάρχουν άλλες) ταινίες που ασχολούνται με τη σκλαβιά των Ρομά στην Ανατολική Ευρώπη, το Aferim, που στα τούρκικα σημαίνει μπράβο, δίνοντας το σκληρά ειρωνικό στίγμα της ταινίας, εξελίσσεται σε έναν απόλυτα αμοραλιστικό κόσμο, όπου τα πάντα, από υλικά μέχρι ανθρώπους και ιδεολογίες, είναι για πούλημα. Όλα τα παραπάνω, με ραχοκοκαλιά τη διαδρομή, τους διαλόγους και τις συναντήσεις των δύο ηρώων που κυνηγούν έναν Τσιγγάνο σκλάβο ο οποίος πήδηξε τη γυναίκα του αφέντη του, και μάλλον την πήδηξε πολύ καλά αν μετρήσει κανείς τις διεθνείς αναγνωρίσεις της ταινίας και το καθολικό σάρωμα-ρεκόρ των 12 βραβείων σε όλες κυριολεκτικά τις κατηγορίες, που κέρδισε στα ρουμανικά κινηματογραφικά βραβεία.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ A Σινεμά, ένα είδος από μόνο του και μοναδικό
ΑΓΝΩΣΤΟΙ / COMPLETE UKNOWN
Πολύ μιλάς, λίγο φιλάς, δε μας παρατάς;
Ωωωωωχ Παναγίααααα μουουουου! (Έτσι ακριβώς, με τα φωνήεντα τραβηγμένα από το χασμουρητό.) Πρέπει να είπα την παραπάνω φράση πάνω από 4 φορές μετά το πρώτο 45άλεπτο της ταινίας, που έγινε 60λεπτο, που έγινε 70λεπτο, και τίποτα στην ουσία δεν είχε συμβεί στην οθόνη. Σε άλλα 20 λεπτά η ταινία τελείωνε, αλλά πλέον αυτό είχε ενδιαφέρον όχι ως προς την εξέλιξη της υπόθεσης αλλά ως αντίστροφη μέτρηση για την ώρα της λύτρωσης του θεατή. Ανοίγω το imdb πριν από την προβολή να δω για τι φρούτο πρόκειται και να προετοιμαστώ ανάλογα, διαβάζω δραματικό θρίλερ μυστηρίου με μια γυναίκα που αλλάζει συνέχεια ταυτότητες και εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή του παντρεμένου πλέον πρώην της, βλέπω πως παίζει και η πάντα πολύ καλή (ακόμα και εδώ) Rachel Weisz, με πιάνει μια πολανσκική αύρα και σκέφτομαι «ωραία θα περάσουμε». Το μόνο που μπορώ να παραδεχτώ είναι πως η ταινία είναι τίμια, εφόσον προσφέρει ακριβώς αυτό που σου υπόσχεται ο τίτλος, παραμένετε εσύ και η ταινία άγνωστοι μεταξύ σας. Ο Joshua Marston που σκηνοθετεί προκάλεσε αίσθηση πριν από 12 χρόνια με το Maria Full of Grace, όμως για έναν λόγο που δεν τον λες καλό οιωνό, όλα αυτά τα ενδιάμεσα χρόνια τα σπατάλησε σκηνοθετώντας μεμονωμένα επεισόδια διαφορετικών τηλεοπτικών σειρών και μάλλον καλά θα κάνει να παραμείνει εκεί μπας και βγάλει και κανένα φράγκο το παλικάρι. Σχεδόν όλη η ταινία είναι ένας εντελώς επίπεδα σκηνοθετημένος διάλογος ανάμεσα στους δύο ήρωες, με τον πολύ καλό ως ηθοποιό αλλά αχώνευτο σαν κινηματογραφική φάρσα, Michael Shannon να περιορίζεται στον ρόλο του ανακριτή. Σαν θεατρικό πιθανότατα να είχε άλλη δυναμική αν και οι υποθετικά βαθυστόχαστοι διάλογοι πάνω στην έννοια της ταυτότητας, όπως πολλοί βαθυστόχαστοι διάλογοι ταινιών τύπου Linklater που λατρεύουν οι κριτικοί, αν τους δεις σε άλλο πλαίσιο, δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς μιας καλογραμμένης σαπουνόπερας.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ Δ Όχι άλλο κάρβουνο!
ΤΟΝΙ ΕRDMANΝ
O απόλυτος εναλλακτικός κόμικ σούπερ ήρωας
Μπορεί να φαίνεται εντελώς παραπλανητικός ο υπέρτιτλος για μία από τις, χωρίς καμιά αμφιβολία, 10 μεγαλύτερες κινηματογραφικές αυθεντικές εκπλήξεις της χρονιάς (σιχαίνομαι τα καλύτερες, χειρότερες κ.λπ.), όμως δεν είναι. Γιατί πραγματικά ο Tonni Erdmann είναι ένας καθημερινός συνηθισμένος άνθρωπος με πολυδιάστατο εσωτερικό κόσμο που οι καταστάσεις τον αναγκάζουν και στολή να φορέσει και υπερβάσεις να κάνει για να σώσει ή να καταστρέψει καταστάσεις. Όπως ακριβώς οι σούπερ ήρωες. Όπως το σοφιστικέ κόμικ που θα έκαναν μαζί ο John Cassavetes και ο Αndy Kaufman. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι, όταν διαβάζεις τα περί της ταινίας, είναι πως αποκλείεται να τη δεις και η σκηνοθέτιδα της, Maren Ade, πρέπει να είναι μια θεόμουρλη διανοούμενη της παπαριάς. Πώς αλλιώς θα τολμούσε να γυρίσει και να ελπίζει πως έχει στον ήλιο μοίρα, γερμανική δραματική κωμωδία διάρκειας 2 ωρών και 40 λεπτών; Έπος κανονικό δηλαδή. Σε γερμανική κωμωδία; Το αποκορύφωμα της κρυοκωλίασης δηλαδή; Έλα όμως που η τύπισσα αποδεικνύεται τσακάλι και μετατρέπει το μειονέκτημα, αυτό της κρυοκωλίασης, σε απόλυτο πλεονέκτημα, υπογραφή και ατμόσφαιρα και αφετηρία όλης της πλοκής. Εβδομηντάρης θεοπάλαβος, αποξενωμένος από την απίστευτα ψυχρή επιχειρηματία κόρη του, αποφασίζει να κερδίσει το χαμένο έδαφος δίνοντας στον σουρεαλισμό άλλη έννοια, φορώντας, μεταξύ άλλων, μια μασέλα με τεράστια δόντια, μια τριχωτή ολόσωμη βουλγαρική στολή που τον μεταμορφώνει σε κάτι σαν τον Τσιουμπάκα του Star Wars και ακολουθώντας την στη Ρουμανία όπου και εμφανίζεται στις πιο ακατάλληλες στιγμές, και αυτοσυστήνεται σαν πρέσβης. Η αντίθεση της γερμανικής ψύχρας με τη βαλκανική τρέλα είναι μία από τις πολλές ευφυείς πινελιές της Ade. Το κύριο ατού της είναι πως, ενώ βάζεις το κεφάλι σου στοίχημα πως η μισή ταινία είναι προϊόν αυτοσχεδιασμού, τα πάντα είναι μελετημένα με μαθηματική ακρίβεια σε υστερικό βαθμό. Η ίδια η σκηνοθέτιδα έχει ζητήσει για να καταλάβεις συγκεκριμένη ένταση του ήχου στις αίθουσες προβολής, προκειμένου να αναδειχθούν μελετημένες χρονικά και ηχητικά συναισθηματικές αυξομειώσεις. Μοναδικός αυτοσχεδιασμός, αυτός που της επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια της συγγραφής και του σχεδιασμού της ταινίας. Ξεκίνησε για καθαρή κωμωδία, ανακαλύπτοντας το δράμα να παίρνει το πάνω χέρι στη διαδικασία, τα ζύγιασε και κατέληξε με μια πραγματική κινηματογραφική εμπειρία που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο από ό,τι θα δεις φέτος. Λυτρωτικό, βαθυστόχαστο αλλά όχι επιδεικτικό, ανάλαφρο και ταυτόχρονα συναισθηματικά φορτωμένο μάθημα, απόλυτα ελεγχόμενο, άναρχης και αναρχικής κινηματογράφησης, που καταλύει κάθε σύμβαση και μετατρέπεται. Και κατορθώνει παρά, ή μάλλον εξ αιτίας του ανοικονόμητου της διάρκειας της, να δώσει μια πραγματικά εντελώς ανατρεπτική διάσταση στην έννοια έπος. Με διαφορά και την ομόφωνη σχεδόν γνώμη της παγκόσμιας κριτικής, μια από τις μεγαλύτερες αδικίες όσον αφορά στην ιστορία του φεστιβάλ των Καννών, εφόσον είναι με διαφορά η πιο ξεχωριστή και τίμια ταινία του φετινού προγράμματος του.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ A Γουάουαουαουαουαουαουαου