Πρεμιέρα για το πολυαναμενόμενο Suspiria, το cover, όπως αναφέρουν οι συντελεστές, του θρυλικού θρίλερ του Dario Argento το 1977. Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος μας δίνει τα... σκονάκια του και την κριτική του για τις ταινίες που κυκλοφορούν σήμερα στους κινηματογράφους!
Peterloo
***Μαθήματα βρετανικής ιστορίας
Η διαβόητη σφαγή στο Peterloo, στο Manchester το 1819, είναι ένα από τα πιο αιματηρά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Μεγάλη Βρετανία, καθόρισαν τη βρετανική δημοκρατία και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ίδρυση της εφημερίδας Guardian. Στη διάρκεια μιας διαμαρτυρίας πολιτών που απαιτούσαν πολιτική αναμόρφωση και την καταπολέμηση της συνεχώς αυξανόμενης φτώχειας, οι δυνάμεις της βρετανικής κυβέρνησης άνοιξαν πυρ εναντίον των 60.000 περίπου διαδηλωτών. 18 νεκροί (ανάμεσά τους τέσσερις γυναίκες και ένα παιδί) και 700 τραυματίες ήταν ο τραγικός απολογισμός. Ο Mike Leigh επιχειρεί με αυτή την ταινία μια επική απεικόνιση της ιστορικής σφαγής.
The Accused
Η Κατηγορούμενη
*** Ποια είμαι και πού πάω;
Η Dolores Dreier είναι μια φοιτήτρια όπως όλες, μέχρι που η καλύτερή της φίλη δολοφονείται άγρια. Δύο χρόνια αργότερα η Dolores βρίσκεται στη θέση της μοναδικής κατηγορούμενης για τον φόνο. Τα media αναφέρονται εκτενώς στην περίπτωσή της, με τους μισούς να τη θεωρούν ένοχη και τους άλλους μισούς αθώα. Καθώς η Dolores προσπαθεί να προετοιμαστεί για τη δίκη, η οικογένειά της στέκεται στο πλευρό της. Αλλά, ενώ η διαδικασία προετοιμασίας προχωράει και οι πιέσεις αυξάνονται, τόσο η οικογένειά της όσο και η ίδια η Dolores αρχίζουν να αμφιβάλλουν για την αθωότητά της. Τι στ’ αλήθεια συνέβη τελικά εκείνη τη μοιραία μέρα; Ο Αργεντινός Gonzalo Tobal σκηνοθετεί ένα θρίλερ με ανατροπές.
The nutcracker and the four realms
Ο καρυοθραύστης και τα 4 βασίλεια
*** Το χριστουγεννιάτικο δώρο της Disney
Από την πρώτη κιόλας σκηνή, με ένα εντυπωσιακό CGI πλάνο πάνω από την πόλη μιας άλλης εποχής, παραμονές Χριστουγέννων, καταλαβαίνεις ότι θα βρεθείς σε τόπους μαγικούς και ονειρεμένους. Η σκηνογραφία και τα χρώματα στη συνέχεια, χρώματα που λες και βγαίνουν από την οθόνη να σε τυλίξουν, και η απίστευτη, ηθελημένα παιδική και υπέρλαμπρα κιτσάτη σκηνογραφία σε έχουν κάνει να ξεχάσεις τι θα δεις ή αν ήθελες να το δεις. Θες, και θες κι άλλο. Αυτό το «και άλλο» είναι το πρόβλημα εδώ, αφού, πέρα από το οπτικό κομμάτι που βγάζει μάτι, η ιστορία (εντελώς αλλαγμένη από τον πρωτότυπο μύθο) σε αφήνει μετέωρο, όπως και ο χαρακτήρας της Clara, της μικρής πρωταγωνίστριας που ζει με τα δυο της αδέρφια και τον θλιμμένο μετά τον θάνατο της γυναίκας του πατέρα. Η μητέρα είχε προνοήσει πριν από τον θάνατό της να αφήσει ένα δώρο Χριστουγέννων στο κάθε παιδί. Ο πιτσιρικάς Fritz παίρνει τον στρατιώτη καρυοθραύστη, ενώ η Clara ένα χρυσό κλειδωμένο αβγό, χωρίς όμως να έχει το κλειδί για να το ανοίξει. Όταν όλη η οικογένεια φτάνει στο χριστουγεννιάτικο party του εφευρέτη Drosselmeyer, νονού της Clara, όλα θα αλλάξουν. Ο εφευρέτης τούς έχει ετοιμάσει ένα κυνήγι του θησαυρού, προκειμένου να ανακαλύψει καθένας το δώρο του, ακολουθώντας μια κορδέλα που θα τον οδηγήσει σε αυτό. Η κορδέλα της Clara τη βγάζει έξω από τον πραγματικό κόσμο, σε ένα δάσος χριστουγεννιάτικων δέντρων, και το δώρο της είναι το κλειδί, που όμως της το κλέβει ένας πόντικας.
Σε αυτό το παραμυθένιο σκηνικό υπάρχουν τέσσερα βασίλεια. Με βοηθό της έναν ανθρώπινο στρατιώτη καρυοθραύστη, η Clara θα διασχίσει αυτόν τον κόσμο με συμμάχους και εχθρούς, προκειμένου να βρει το κλειδί και να σώσει τα τέσσερα βασίλεια από μια επικείμενη καταστροφή. Το τι συμβαίνει οπτικά από κει και πέρα δεν περιγράφεται, απλώς χαζεύεις από θαυμασμό. Το story όμως, η διασκευή δηλαδή, μοιάζει σαν patchwork πολλών διαφορετικών ιδεών που δεν αφήνουν χρόνο σε κανέναν χαρακτήρα, και ειδικά της Clara, να αναπτυχθεί. Σοβαροφανείς βλακείες γράφω, πάρτε τα πιτσιρίκια σας μαζί και αφεθείτε στη μαγεία. Η οθόνη πάει να σκάσει από τα χρώματα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ Β: (Για όσους αγαπάνε τα παραμύθια και τη μαγεία)
Suspiria
*** Η Μητέρα των Στεναγμών περιμένει να σε λούσει με αίμα
Όποιος διαβάσει το παρακάτω κείμενο έχει κάθε δικαίωμα να με μουντζώσει (αν κρίνω από τις αντιδράσεις φίλων και γνωστών), καθώς μιλάμε για ένα πραγματικό παραλήρημα που έχει ελάχιστη σχέση με το ομότιτλο αριστούργημα τρόμου από τον Dario Argento, το 1977, το οποίο δεν λείπει σχεδόν από καμία λίστα με τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών, αλλά είναι επίσης παραλήρημα, απλώς άλλου τύπου. Προσωπικά αποφάσισα να υπερασπιστώ την ταινία, αν και πολλοί μού είπαν ότι πάλι κάνω προβοκάτσια.
Η βασική υπόθεση είναι η ίδια. Μια Αμερικανίδα χορεύτρια φτάνει στο Βερολίνο ώστε να κάνει μαθήματα στην περιβόητη σχολή της Helena Markos, για να καταλάβει στη συνέχεια πως η σχολή είναι δημιούργημα μαγισσών που ελέγχουν τον θάνατο και τη ζωή. Εν προκειμένω, σε αυτή τη σχολή κυριαρχεί η Μητέρα των Στεναγμών, ενώ υπάρχουν ακόμα η Μητέρα των Δακρύων και η Μητέρα του Σκότους. Πέρα από αυτό και τα ονόματα των ηρώων, που είναι τα ίδια με την πρώτη Suspiria, η ταινία δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του Argento, κάτι που ο σκηνοθέτης της, Luca Guadagnino, λέει συνέχεια σε κάθε του συνέντευξη: πως αποτελεί έναν φόρο τιμής στην πρωτότυπη ταινία και δεν είναι remake.
ΟK, αυτή η δήλωση μοιάζει λίγο «στην π@τάνα π@τανιές, για να δικαιολογηθώ», εφόσον απομακρύνεται τόσο πολύ από το πρωτότυπο, που απλώς θα μπορούσε να το ονομάσει με άλλον τίτλο. Ο Αrgento δεν χάρηκε καθόλου όταν την είδε και η πλειονότητα του κοινού και των κριτικών τη χωρίζει σε αριστούργημα ή τελειωμένη μάπα, φόλα (γι’ αυτό λέω μπορείτε να με μουντζώσετε άνετα, γιατί κι εγώ μπερδεμένος είμαι).
Το θέμα είναι πως ο αισθαντικός, υπερκλασάτος και ρομαντικός Guadagnino (Call me Βy your Νame) αποφασίζει εδώ να μας δείξει μιαν άλλη πλευρά του ταλέντου του και το καταφέρνει, μια και ο αντίκτυπος της ταινίας μένει μέσα σου για πολύ καιρό. Εξαίσιος στυλίστας του κάδρου, δημιουργεί σκηνές αιματηρής ανθολογίας στην πιο κομψή ταινία τρόμου της χρονιάς. Κάπου εκεί μπλέκεται και παραμπουκώνει τα γεμιστά, με συνεχείς αναφορές στον ναζισμό, στους Μπάαντερ-Μάινχοφ, στον Κόκκινο Στρατό, στις διαδηλώσεις στο Βερολίνο, με φόντο μπροστά από τη σχολή το Τείχος. Και όλα αυτά ενωμένα με τη μαγεία και τον χορό ως σωματική έκφραση δημιουργίας, αλλά και διάλυσης, με τη μουσική του Thom Yorke των Radiohead να δίνει μια άλλη, εξώκοσμη μελαγχολική διάσταση.
Το μεγαλύτερο μέρος του κοινού βγήκε από την αίθουσα ρωτώντας ο ένας τον άλλον «τι ακριβώς είδαμε;» και οι ελληνικές κριτικές αναμένονται ως ιδιαίτερα αρνητικές. Προσωπικά πάλεψα και παλεύω πολύ μέσα μου με την ταινία, αλλά αυτό δεν οφείλει να σου κάνει η τέχνη;
Όποιος περιμένει να δει κάτι που θυμίζει την πρώτη Suspiria καλύτερα να προσπεράσει. Όποιος όμως είναι ανοιχτός για μια εμπειρία που θα μείνει στο κεφάλι του είναι καλοδεχούμενος σε αυτόν τον ιστό αράχνης που διεξάγεται το 1977 και έχει, όχι τυχαία, ένα κάρο αναφορές και σταυρόλεξα όσον αφορά την τέχνη, την πολιτική, τη μητριαρχία, τον διχασμό του «είναι» και το ερώτημα του πώς τελικά μεταφράζεται και εφαρμόζεται αυτή η σκοτεινή μαγεία στο πέρασμα του χρόνου και στις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Και, στην τελική, για όσους δεν κατάλαβαν πολλά πράγματα όπως κι εγώ, το ίδιο δεν συμβαίνει και με τις ταινίες του ίδιου του Argento;
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ Α: (Ή το λατρεύεις ή το μισείς, μέση οδός δεν υπάρχει.)
Ash Is Purest White
Οι Στάχτες μιας Σχέσης
***Το πιο αγνό λευκό είναι οι στάχτες του ηφαιστείου. Τι γίνεται όμως με τη λάβα;
Θεωρητικά, η νέα ταινία του πολυβραβευμένου Jia Zhangke είναι ένα γκανγκστερικό και συναισθηματικό έπος. Υπάρχει μια σκηνή συμπλοκής που βάζει κάτω και τον John Woo. Όμως το υπόλοιπο πακέτο κουβαλάει μια προσποίηση ταινίας τέχνης με το στανιό, που ενίοτε σου βγάζει την ψυχή με τους ρυθμούς της.
Ο Zhangke στήνει εξαιρετικά, όπως πάντα, τα κάδρα του και καθοδηγεί μια πολύ καλή Zhao Taο στον πρωταγωνιστικό ρόλο της δυναμικής Quiao. Η ηρωίδα, που είναι ζευγάρι με τον Bin, έναν μαφιόζο, πυροβολεί σε μια συμπλοκή με το όπλο του. Στο δικαστήριο αποφασίζει να πάρει πάνω της την ευθύνη της παράνομης οπλοκατοχής και φυλακίζεται για πέντε χρόνια. Όταν θα βγει είναι αποφασισμένη να βρει τον Bin, ο οποίος έχει προδώσει τον έρωτά τους και έχει καινούργια φίλη.
Όμως, δεν είναι αυτό τα μόνο που έχει αλλάξει. Ο Zhangke συνεχίζει, όπως και σε άλλες δουλειές του, να αντιπαραβάλλει τους ήρωές του με τη σύγχρονη μεταμόρφωση μιας ολόκληρης χώρας που σαρώνει τα πάντα. Η ιστορία που αφηγείται εξελίσσεται σε ένα διάστημα 16 ετών, από το 2001 έως το 2017. Ένα διάστημα που, πέρα από την ίδια τη χώρα που αλλάζει πρόσωπο χωρίς όμως να έχει τα θεμέλια για αυτό, αλλάζουν και οι κώδικες επικοινωνίας των χαρακτήρων. Σε ένα απροσδιόριστο πλέον τοπίο που κουβαλάει μέσα του τη συντριβή του παλιού για μια βιομηχανοποίηση του τοπίου και των συναισθημάτων.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: B (Μια ενδιαφέρουσα ματιά σε ένα ρευστό εσωτερικό και εξωτερικό τοπίο)
Bohemian Rhapsody
*** H ιστορία του Freddy Mercury εξαγνισμένη
Υπάρχει ένα μεγάλο καλό εδώ και ένα αμήχανο. O σκηνοθέτης Bryan Singer (Συνήθεις Ύποπτοι, X-Men) αποφασίζει, με προφανή αγάπη απέναντι στον Freddie Mercury και στο συγκρότημα του, τους Queen, να πει την ιστορία τους στη μεγάλη οθόνη.
Το μεγάλο καλό είναι πως τον Freddy τον υποδύεται, ανατριχιαστικά πειστικά, ο Rami Malek. Η αμηχανία και το πρόβλημα ανήκουν εξ ολοκλήρου στον σκηνοθέτη και στον σεναριογράφο, που δεν κάνουν τίποτα με το εκρηκτικό υλικό που έχουν στα χέρια τους. Με αποτέλεσμα η υποτιθέμενη βιογραφία του Freddy να αναλώνεται σαν juke box με μια ανθολογία των τραγουδιών του και των συναυλιακών του εμφανίσεων, τις οποίες όντως ο Singer σκηνοθετεί εντυπωσιακά.
Από και πέρα, όμως, η ματιά του απέναντι στη δαιδαλώδη ψυχολογία του ήρωά του μοιάζει με τη ζάχαρη πάνω σε ένα donut. Κυριολεκτικά, τα δύο τρίτα της ταινίας είναι οι live εμφανίσεις και τα τραγούδια. Όποτε όμως προσπαθεί να πάει πιο βαθιά, μαζεύεται σαν φοβισμένο παιδάκι. Τα τρελά πάρτι του Mercury και η ομοφυλοφιλία του απλώς περνάνε στο πεντάλεπτο. Το γιατί έγιναν ως συγκρότημα επικοί περνάει σαν φτερό στον άνεμο. Ο θάνατός του από AIDS απλώς αναφέρεται στους τίτλους τέλους της ταινίας, χωρίς να έχουμε δει την πάλη του Freddy με τη νόσο. Το σαδο-μαζό προκύπτει σαν υπαινιγμός από κάτι τύπους που φοράνε δερμάτινα τζάκετ. Η σχέση του Mercury με τους δικούς του είναι ένα ανέκδοτο δύο εμφανίσεων. Αυτό με καμία Παναγία δεν είναι βιογραφία του Mercury, μολονότι έχει κάποιες προσωπικές στιγμές. Είναι μόνο ένα best of τραγουδιών, που το κρατάει όρθιο και το συντηρεί μόνο ο πρωταγωνιστής του. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που δεν το ξέρατε και θα το μάθετε από την ταινία, που τελικά προκύπτει σαν εξάσκηση στο καραόκε με το συναίσθημα εκβιασμένο να βγαίνει στο τέλος.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ Γ: (Θέλει πολλά cojones για να πεις την ιστορία του Freddy και η ταινία δεν τα έχει.)
Valley of Shadows
Η κοιλάδα των σκιών
***Περπατώ εις το δάσος, όταν ο λυκάνθρωπος δεν είναι εδώ
Ο 6άχρονος Aslak ζει με τη μητέρα του Astrid σε ένα μικρό νορβηγικό χωριό, χωμένο ανάμεσα στη θάλασσα και στα βουνά. Η αρμονία διαλύεται όταν συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός που ο Aslak δεν μπορεί να κατανοήσει, την ώρα που η Astrid προσπαθεί να το χειριστεί. Προσπαθώντας να βρει απαντήσεις, ο Aslak κάνει εξόρμηση μέσα στο σκοτεινό δάσος που βρίσκεται πίσω από το σπίτι του. Αυτό που συμβαίνει όμως στη διάρκεια του ταξιδιού είναι, άραγε, αλήθεια ή πλάσμα της φαντασίας του αγοριού; Η ταινία είναι βασισμένη στις παραδόσεις του σκανδιναβικού gothic.
Utoya - July 22
U-July 22
***Τρομοκρατία, αυτή η μάστιγα
Θρίλερ με νορβηγική υπογραφή, βασισμένο σε αληθινή ιστορία. Τον Ιούλιο του 2011 τρομοκράτες επιτίθενται σε δύο δόσεις στην κυβέρνηση, στους πολίτες και σε έναν πολιτικό θερινό καταυλισμό στο νησί Utoya. Οι νεκροί και στις δύο επιθέσεις έφτασαν τους 77, ενώ οι τραυματίες ήταν εκατοντάδες. Η ταινία επικεντρώνεται στην επίθεση στο νησί Utoya και παρακολουθεί την αγωνιώδη προσπάθεια μιας έφηβης να επιβιώσει, αλλά και να ανακαλύψει τη μικρή της αδερφή ανάμεσα στα θύματα. Πρόκειται για έναν συγκινητικό φόρο τιμής στο θάρρος και στη γενναιότητα των νεαρών θυμάτων της Utoya. Η πρωταγωνίστρια Andrea Berntzen κέρδισε στα νορβηγικά βραβεία Amanda αυτό της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό Down Town