Πέμπτη σήμερα, παραδοσιακά η ημέρα του σινεμά! Τι θα δούμε στις σκοτεινές αίθουσες;
Από τον Τάσο Κατρή Θεοδωρόπουλο
ΜARLINA: THE MURDERER IN FOUR ACTS
MAΡΛΙΝΑ: H ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΣΕ 4 ΠΡΑΞΕΙΣ
*** Οι χαρές της γυναικείας χειραφέτησης
Μια συμμορία εισβάλλει στο σπίτι της Marlina, μιας νεαρής χήρας: όχι μόνο της κλέβουν τα ζώα, αλλά την αναγκάζουν να τους προσφέρει όλων των ειδών τις «υπηρεσίες». Η Marlina αντεπιτίθεται: δηλητηριάζει κάποια από τα μέλη της συμμορίας και αποκεφαλίζει τον αρχηγό τους. Μετά ξεκινάει ένα ταξίδι με τελικό προορισμό τη χειραφέτηση, την εκδίκηση και την εξιλέωση. Όμως, ο δρόμος είναι μακρύς. Ειδικά όταν το φάντασμα του ακέφαλου θύματός της αρχίζει να την καταδιώκει. Ένα φεμινιστικό γουέστερν φαντασίας με μια μαγεμένη αύρα από την Ινδονησία και μια τρελή ιστορία, που ποντάρει πάρα πολύ στην καλλιτεχνική διεύθυνση και φωτογραφία, η οποία είναι εμπνευσμένη από έργα του Καραβάτζιο. Η σκηνοθέτιδα δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα που σου θυμίζει με τη χρήση της μουσικής (και όχι μόνο) τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε η μουσική του Μορικόνε στα γουέστερν, με ένα πέπλο να τυλίγεται ύποπτα μέσα σου. Υπάρχει ένα συναίσθημα σκονισμένης δικαιοσύνης και ποιητικού μεταρεαλισμού που υφαίνει αυτό το πέπλο, το οποίο, μολονότι είναι λεκιασμένο με δάκρυα και ιδρώτα, αξίζει να το φορέσεις.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: B + (Το alter ego του Clint Eastwood είναι μια γυναίκα από την Ινδονησία)
ROBIN HOOD
Ο ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ
*** Το έθαψαν οι κριτικοί, πάτωσε στα ταμεία
Το Hollywood είναι σαν τη ρουλέτα. Δεν υπάρχουν κανόνες για το σουξέ μιας ταινίας, και το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις είναι να επαναλάβεις μια συνταγή που την έχει κάνει άλλος πολύ καλύτερα από σένα. Εν προκειμένω, ο σκηνοθέτης Οtto Bathurst, που προσπαθεί να κάνει μια επανεφεύρεση του μύθου του Ρομπέν των Δασών στηριζόμενος σε πολλές λάθος επιλογές. Πρώτον, μετατρέπει τον Robin σε εφηβική ονείρωξη, κάτι σαν σούπερ ήρωα άλλης εποχής, με ένα τεκνάκι, τον Taron Egerton, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που φοράει ένα μπουφανάκι που θα μπορούσες κάλλιστα να το φορέσεις για να κλαμπάρεις. Δεύτερον, αφαιρεί από τον μύθο όλα τα στοιχεία που τον έκαναν μύθο. Τρίτον, υπερθεματίζει στη δράση, σκηνοθετημένη τύπου Guy Ritchie (αλλά δεν είναι ο Guy Ritchie). Τέταρτον, προσπαθεί ταυτόχρονα να δείξει μια σοσιαλιστική σοβαροφάνεια όσον αφορά το ότι ο Robin τα βάζει με την εξουσία και δίνει τα κλοπιμαία στους φτωχούς, αλλά δεν του βγαίνει μέσα στο γενικότερο μπάχαλο. Πέμπτον, όταν παίζεις με τεράστιους μύθους, δεν ξεκινάς με την ατάκα «ξεχάστε ό,τι νομίζετε, ό,τι ξέρατε για τον μύθο», γιατί πρέπει να είσαι τεράστιος μάγκας για να επανεφεύρεις το story. Διαφορετικά, θα χανταβουλιαστείς από τους ίδιους τους θεατές, εκτός κι αν ποντάρεις πουτανίστικα μόνο σε μια νέα γενιά που δεν ξέρει τίποτα για τον Ρομπέν των Δασών. Κάτι που συνέβη εδώ, παρά τις καλοστημένες σκηνές δράσεις, την κλασάτη παραγωγή και κάποια έξυπνα κόλπα στην ιστορία. Μπορεί να ακουστώ παλιακός, αλλά όλα αυτά δεν μου αρκούν και μάλλον δεν είμαι παλιακός, γιατί δεν αρκούν για μεγάλο μέρος του κοινού. Μία ακόμα υπερφιλόδοξη μεγάλη αποτυχία κομμένη και ραμμένη για βραδινό σύνολο που τελικά αποτελείται από τσίτια.
BAΘΜΟΛΟΓΙΑ Γ: Προτιμώ να ξαναδώ την ταινία με τον Errol Flynn ή μια εκδοχή της Disney.
THE POSSESSION OF HANNAH GRACE
Η ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΗ ΧΑΝΑ ΓΚΡΕΪΣ
*** Κι άνεργος να είσαι, δουλειά σε νεκροτομείο μην την πάρεις
Για την ταινία δεν έγινε δημοσιογραφική προβολή, κι αυτό κάτι λέει. Ένας εξορκισμός εκτροχιάζεται καταλήγοντας στον θάνατο μιας νεαρής κοπέλας. Οι μήνες περνάνε και η Megan Reed (Shay Mitchell), που εργάζεται στη νυχτερινή βάρδια ενός νεκροτομείου, παραλαμβάνει μια παραμορφωμένη σορό. Κλειδωμένη και ολομόναχη στους υπόγειους διάδρομους του νεκροτομείου, η Megan αρχίζει να έχει τρομακτικά οράματα και υποψιάζεται ότι η σορός μπορεί να είναι στοιχειωμένη από μια δαιμονική και σκοτεινή δύναμη.
THE HAPPY PRINCE
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ
***Το θλιμμένο τέλος του Oscar Wilde
Θεαματική και απρόσμενη η επιστροφή του Rupert Everett σε ρόλο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή μιας ταινίας που εστιάζει στο τέλος της ζωής του Oscar Wilde, κι απ’ ό,τι φαίνεται ήταν έργο ζωής και για τον ίδιο. Μιλάμε για τον Rupert Everett, στην ατζέντα του οποίου υπάρχουν δεκάδες ονόματα χολιγουντιανών παραγωγών που τον ζήτησαν για «ευτυχισμένες» χάρες, που έγινε κολλητός της Madonna, που ήταν πανέμορφος και το άστρο του αχνοφέγγισε για μερικά φεγγάρια στο Hollywood. Εδώ δεν πρόκειται να τον αναγνωρίσεις. Μεταμορφώνεται απίστευτα τέλεια σε έναν παρηκμασμένο super pop star της εποχής του, αλλά ως πρωταγωνιστής έχει ένα αξιοθαύμαστο βλέμμα μεταξύ φόβου και παλιάς λάμψης, αξιοπρέπειας μέσα στην αναξιοπρέπεια και χιούμορ μέσα στον οχετό. Όπως ο ίδιος ο Wilde είχε κάποτε πει: «Όλοι μας γεννιόμαστε στον υπόνομο, αλλά μερικοί από μας βλέπουμε τα άστρα». Αυτή την οπτική επιλέγει και ο Everett, μετατρέποντας ακόμα και την παρακμή του ρόλου του σε ένα μεταμεσονύχτιο τσίρκο ιερών όρκων. Σφάλματα υπάρχουν πολλά, κινηματογραφικά μιλώντας, με μια θεατρική έκφραση συμπόνιας, την ώρα που ο Oscar το τελευταίο που θα ήθελε να ξέρει είναι πως τον λυπούνται. Το ξέρει, αλλά το αρνείται. Τα έργα του είναι συνυφασμένα με τη ζωή του, κι αυτό το γνωρίζει καλά, χωρίς να ξέρει να ζήσει πέρα από τις λέξεις του ή χωρίς να μπορεί να γράψει πέρα από την ομορφιά της ζωής. Το ζιγκολάκι Rupert Everett πιάνει πολύ ιδιαίτερες ποιότητες στην αλλαγή των φράσεων και εκφράσεων, όμως στο τέλος μοιάζει να απολογείται για τη δική του ζωή. Ή μήπως θριαμβολογεί; Τρυφερότητα και σκληρότητα μαζί σε ένα καλογυρισμένο δράμα εποχής, που όμως κι αυτό δειλιάζει να εξετάσει τις υπόγειες διαδρομές του μυαλού του θείου Oscar, κι όταν ασχολείται, πολύ λίγο, με τα γραπτά, το ξεπετάει σαν παθιασμένος εραστής που (νομίζει πως) κέρδισε το στοίχημα.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: B- (Θαύμα και τραύμα μαζί, σε ένα ανολοκλήρωτο πράγμα).
CREED 2
ΚΡΙΝΤ 2
*** Οι καλές μπουνιές τώρα αρχίζουν ξανά στο ρινγκ, με τον Stallone στα μετόπισθεν
42 ολόκληρα χρόνια μετά τον πρώτο Rocky -που, για να μην ξεχνιόμαστε, κέρδισε το Oscar Καλύτερης Ταινίας-, ο Sylvester Stallone επιμένει να μην το βάζει κάτω και να συνεχίζει την ιστορία του ήρωά του. Μπορεί ο ίδιος λόγω ηλικίας να μην μπορεί πια να ανέβει στην αρένα, αλλά έχει δημιουργήσει ένα spin off, το Creed, που περιγράφει τις σχέσεις του ήρωα με τον γιο του πεθαμένου κολλητού του Apollo Creed, ο οποίος θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια και των δυο τους στην όγδοη ταινία της σειράς. Η αλήθεια είναι πως ο Stallone απέδειξε στο πέρασμα του χρόνου ότι το έχει ακόμα, επομένως δεν έτυχε, πέτυχε. Και είναι πολύ συναισθηματικό για όλους εμάς που μεγαλώσαμε με τον Rocky να παρακολουθούμε την αλλαγή του χαρακτήρα του. Υπάρχουν καλές ταινίες Rocky, υπάρχουν και ατσούμπαλες, και η ιδέα εν προκειμένω να αντιμετωπίσει ο Creed τον γιο του Dolph Lundgren από το αστείο Rocky 4 φαίνεται γελοία. Και είναι. Αλλά ο μπαγάσας ο Stal έχει στήσει μια μηχανή συναισθημάτων στις ταινίες της σειράς που σε πιάνει επειδή χτυπάει πάνω στο συναίσθημα της οικογένειας, της φιλίας και της τιμής. Και με μπουνιές σε χτυπάει επίσης η παθιασμένη και αθώα ερμηνεία του Michael B. Jordan, σε αντιπαράθεση με τον κουρασμένο αλλά αποφασισμένο να πεθάνει πάνω στο ρινγκ, έστω και σαν προπονητής, Sylvester Stallone. Η ταινία ροκάρει και, συγχωρέστε με που θα το πω, ο Stallone κριτικά είναι από τους πιο αδικημένους της γενιάς του.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: B (Στην κλασική συνταγή της σειράς, χορταστικό, δραματικό και με παιάνες ανακήρυξης του νικητή)
The Silent Revolution
Σιωπηλή Επανάσταση
*** Ενός λεπτού σιγή για την Ουγγρική Επανάσταση
Ένα αληθινό ιστορικό γεγονός χρησιμοποιείται ως αφορμή από τον πολυβραβευμένο Γερμανό σκηνοθέτη Lars Kraume για μια ταινία που πάει την επανάσταση ένα βήμα παραπέρα. Το αληθινό γεγονός: από τις 23 Οκτωβρίου έως τις 10 Νοεμβρίου του 1956, μια διαδήλωση κατά της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ουγγαρίας, που ξεκινάει από τους φοιτητές και εξαπλώνεται και στους υπόλοιπους πολίτες, καταπνίγεται στο αίμα από τις σοβιετικές δυνάμεις. Η ταινία: οι μαθητές μιας ολόκληρης τάξης στην Ανατολική Γερμανία μαθαίνουν σοκαρισμένοι για τα αιματηρά γεγονότα στην Ουγγαρία και αποφασίζουν να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή ως ένδειξη συμπαράστασης. Αυτό, φυσικά, τους φέρνει αντιμέτωπους με το σχολείο και με την κυβέρνηση.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό DownTown