Στην τηλεόραση, όπως και στη ζωή, ο καθένας έχει την άποψή του που μπορεί να εκφράσει ελεύθερα, με επιχειρήματα ή χωρίς κανένα μέτρο. Αρκεί να αντέχει να σηκώσει και το κόστος των λόγων του...
Όταν άνοιξα πριν λίγες ώρες, την τηλεόρασή μου για να δω κάτι ανάλαφρο δεν περίμενα ότι θα πέσω πάνω σε σεξιστικές δηλώσεις που θα με προσέβαλαν πρώτα ως άνθρωπο και ύστερα ως γυναίκα και τηλεθεάτρια. Άκουσα τον Δημήτρη Αλεξάνδρου, μοντέλο στο πάνελ της Ελένης Μενεγάκη να δηλώνει σε συνέντευξή του ότι «ναι, τα έχω φτιάξει με κοπέλα με κοιλιά». Στη συνέχεια, άκουσα και τον συνάδερφό του Κώστα Φραγκολιά, μοντέλο στο πάνελ της Σταματίνας Τσιμτσιλή, να παίρνει και εκείνος θέση και να δηλώνει ότι «έχω κάνει το ίδιο λάθος... Είχα σχέση με γυναίκα με περιττά κιλά».
Στην αρχή αναρωτήθηκα μήπως άκουσα εγώ κάτι λάθος. Στη συνέχεια προσπάθησα να βρω ένα άλλοθι: μήπως ήθελαν να πουν κάτι άλλο που τελικά, δεν τους βγήκε; Μήπως δεν κατάφεραν να εκφραστούν με τον σωστό τρόπο; Την ίδια ώρα δυνάμωσα την τηλεόραση για να παρακολουθήσω τουλάχιστον τις κυρίες της εκπομπής, να υπερασπίζονται το γυναικείο φύλο. Χαζά γέλια και κάποιες παρατηρήσεις του στιλ «με νευριάζει ο τρόπος που σκέφτεσαι» ήταν η αντίδρασή τους. Μπορεί να μην ανήκω -τουλάχιστον τώρα- στις «γυναίκες με κοιλιά» ή σε «εκείνες με τα περιττά κιλά» αλλά έχω αρκετούς ανθρώπους στο περιβάλλον μου που δίνουν καθημερινό αγώνα με τα κιλά τους και καταλαβαίνω τι σημαίνει να σε δείχνει ο άλλος με το δάχτυλο, να σου φορά την ταμπέλα του «χοντρού», «κοκκαλιάρη» ή «κοντού», να σε καταδικάζει από πριν, σε ένα περιθώριο χωρίς οδό διαφυγής.
Δεν έχει σημασία αν είσαι ο κεντρικός παρουσιαστής ή ένας απλός διασκεδαστής στο πάνελ. Σημασία έχει ότι έχεις δημόσιο λόγο, επηρεάζεις συνειδήσεις και καλό θα ήταν να βουτάς δυο φορές τη γλώσσα μέσα στο μυαλό σου πριν μιλήσεις. Και αν πράγματι έχεις τέτοιες απόψεις, να έχεις τουλάχιστον την εξυπνάδα να τις κρατάς για ΄σενα και τους φίλους σου για να μην εκτίθεσαι δημόσια.
Είναι γνωστό ότι η μόδα κάνει συνεχώς κύκλους. Για παράδειγμα τη δεκαετία του '20 - '30 πρότυπο ομορφιάς θεωρούνταν η Μαρλέν Ντίτριχ με τα λεπτά φρύδια και τις έντονες γωνίες στο πρόσωπο. Μετά περάσαμε στη λεπτεπίλεπτη μορφή της Όντρεϊ Χέπμπορν τη δεκαετία του '50, στη Μέριλιν Μονρόε με τις πληθωρικές καμπύλες των '60s και στις καμπυλωτές Kim Kardashian ή Kate Upton του σήμερα. Ναι, η κάθε εποχή υιοθετεί το δικό της πρότυπο θελτικότητας και λανσάρει νέους κανόνες.
Άλλο πράγμα όμως, η κατηγοριοποίηση μιας γυναίκας σύμφωνα με το προσωπικό στιλ της ή το στιλ μιας εποχής και κάτι άλλο, τελείως διαφορετικό, η κατηγοριοποίησή της σε «γυναίκα με κοιλιά και γυναίκα χωρίς κοιλιά». Το δεύτερο είναι χυδαίο, σεξιστικό, προσβλητικό και δείχνει τον τρόπο που αντιμετωπίζεις όποιον τυγχάνει να μην μοιάζει σε ΄σενα. Τον δήθεν εύρωστο, αρρενωπό, θελτικό, απολλώνιο τηλεοπτικό αστέρα που νομίζει ότι επειδή έχει ένα μικρόφωνο καρφωμένο στη μπλούζα, έχει όλον τον κόσμο στα πόδια του...