Μεσάνυχτα Παρασκευής και η οδός Πειραιώς στο ύψος του νυχτερινού κέντρου Έναστρον δείχνει μπλοκαρισμένη από τα πολλά αυτοκίνητα. Παρκάρω από την απέναντι πλευρά και μπαίνω στο μαγαζί. Στην πίστα εκείνη την ώρα τραγουδούσε ο ανερχόμενος Στέλιος Λεγάκης, προσπερνάω τον πολύ κόσμο που είχε γεμίσει σε κάθε γωνιά του μαγαζιού και κατευθύνομαι προς τα καμαρίνια.
Του Αρτ
Χτυπάω την πόρτα του Βασίλη Καρρά και μου ανοίγει ένας από τους συνεργάτες του. Ζητάω να τον δω και με οδηγεί σε ένα μεγάλο γκρι δωμάτιο. Ο τραγουδιστής νωρίτερα είχε κάνει δηλώσεις μαζί με τον Στέλιο Ρόκκο, τον Τάκη Ζαχαράτο, την Αμαρυλλίς και τον Στέλιο Λέγάκη σε έναν κοινό χώρο. Δεν ανοίγει το καμαρίνι του για τις κάμερες και τους δημοσιογράφους.
Τον συναντάω από κοντά. Κάθεται σε μια καρέκλα μπροστά από ένα άσπρο τραπέζι και έχει στο χέρι ένα ποτήρι που απ' οτι κατάλαβα ήταν ουίσκι. Αφου με χαιρετάει θερμά, μου λεέι πως δεν δίνει συνεντεύξεις. Για τον ίδιο είναι στάση ζωής. Έχει εμφανιστεί σε ελάχιστες εκπομπές και μιλάει μόνο μέσα από τα τραγούδια του.
Στη μικρή κουβέντα μαζί του, φαίνεται διστακτικός με τους δημοσιογράφους.
"Θέλω να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλους τους ανθρώπους και να ελπίζω να έρθουν καλύτερες μέρες από αυτές που ζούμε τώρα. Σε όλο τον κόσμο χαμόγελο και ευτυχία και εμείς να κάνουμε τον αγώνα μας να περάσουμε μαζί τον χειμώνα. Θέλω να πιστεύω πως θα είναι καλύτερος από τον προηγούμενο. Η κρίση δεν κάνει διακρίσεις και επηρέασε και εμένα. Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο"
Αφήνω πίσω μου το καμαρίνι και πάω μέσα στο μαγαζί, όπου ο κόσμος περιμένει τον καλλιτέχνη. Λίγο μετά τις 2, μπορώ να πω αρκετά αργά, κάνει την εμφάνιση του πάνω στη πίστα και το μαγαζί... παίρνει φωτιά όπως συνηθίζουμε να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις.