Είναι ίσως η πρώτη φορά φέτος που δεν μπορείς να κάνεις πλάκα/σχόλια/αστεία/ειρωνείες/χαμογελάκια για την εκπομπή hastag που παρουσιάζει η Ελεονώρα Μελέτη στο Ε. Γιατί όποια άποψη κι αν έχεις για την ευθανασία, όποιες ενστάσεις κι αν μπορεί να έχεις για τον τρόπο προσέγγισης του θέματος από την εκπομπή, θα πρέπει να παραδεχτείς πως αν ο ίδιος έκανες το συγκεκριμένο ρεπορτάζ θα μοιραζόσουν ίσως ανάλογα συναισθήματα με την παρουσιάστρια. Συναισθήματα που η ίδια εξέφρασε μέσα από το blog της της λίγο πριν ξεκινήσει η προβολή του επεισοδείου:
"Δεν ξέρω αν έχω περάσει ξανά ποτέ στην ζωή μου, σε επαγγελματικό επίπεδο τουλάχιστον, τόσο φορτισμένη συναισθηματικά εβδομάδα.
Την Πέμπτη, 4 Δεκεμβρίου, θα προβληθεί στο #HASHTAG η λέξη «ευθανασία».
Δεν περίμενα με τίποτα ότι θα σοκαριστώ τόσο πολύ. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για να μπορέσετε να δείτε ανεπηρέαστοι το επεισόδιο.
Απλά θα ήθελα να σας πω τι γεύση μου άφησε η ενασχόληση μου με τη συγκεκριμένη εκπομπή.
Πιθανότατα να έχω να δουλέψω τόσες ώρες αλλά και με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον, από την εποχή των Δίδυμων Πύργων.
Αμέτρητες ώρες υλικό, πολύ διάβασμα, που διακόπτετο από το κλάμα , πολλές φορές με λυγμούς.
Την 3η μέρα δακρύων, ένιωθα το κεφάλι μου να «πιάνεται» από τον πόνο. Τα μάτια μου έτσουζαν και η καρδιά μου δεν άντεχε άλλο, σοκαριστικά δυνατές εικόνες, και όλα εκείνα τα συναισθήματα που σου γεννά η συνειδητοποίηση πως είμαστε απλά περαστικοί από αυτον τον τόπο. Για συγκεκριμένο λόγο, συγκεκριμένη διάρκεια και συγκεκριμένο σκοπό. Το εν λόγω επεισόδιο μου ξύπνησε για μία ακόμα φορά, όλα τα αναπάντητα υπαρξιακά ανθρώπινα ερωτήματα, του πόσο έθραυστη και καθόλου δεδομένη είναι η ζωή, του πόσο πολύτιμη η υγεία, του πόσο απλά τελικά ερχόμαστε και ακόμα πιο απλά φεύγουμε, σε μία στιγμή.
Με έκανε να φοβηθώ από την μονιμότητα και τη διαχρονικότητα του θανάτου και το φευγαλέο πέρασμα της ζωής, γιατί αν ένα από τα δύο διαρκεί περισσότερο,αυτό είναι ο θάνατος.
Η ζωή είναι απλά μία μουσική στην αέναη παύση της σιωπής που κυριαρχεί την ανυπαρξία πριν τη γέννησης και μετά το τέλος.
Και όλοι εκείνοι που μένουν πίσω, και ξέρουν πως αυτόν που φεύγει, δεν θα τον ξαναδούν.
Ούτε και εκείνος θα ξαναζήσει ποτέ.
Να δει τη θάλασσα, να αγαπήσει, να θυμώσει, να γελάσει, να αγκαλιάσει, να νιώσει μόνος, να αισθανθεί ευτυχισμένος, να αγγίξει, να ερωτευτεί, να δημιουργήσει, να χορέψει, να γελάσει, να διασκεδάσει, να δακρύσει, να, να, να ...
Η ψυχολογία μου είναι περίεργη και δεν είμαι η ίδια μετά από όλα όσα είδα τις τελευταίες μέρες.
«Ξαφνικά» το μόνο που θέλω, είναι να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, πόσο πολύ τους χρειάζομαι, να θελω και πάλι να ερωτευτώ χωρίς να φοβάμαι ότι θα με ισοπεδώσουν, να θέλω να συγχωρήσω όλους εκείνους που με έχουν απογοητεύσει, και να μη δίνω σημασία σε πράγματα μικρά αλλά να δίνω ένταση σε οφέλιμα συναισθήματα.
Γιατί όλα θα τελειώσουν και όλα θα περάσουν. Και γιατί όταν δεις, έναν άνθρωπο να φεύγει μπροστά στα μάτια σου, σε μία μόνο στιγμή, μπαίνοντας σε έναν βαθύ ατελείωτο ύπνο, γνωρίζονας πως αυτό ήταν , και πως ήρθε το τέλος, συνειδητοποιείς πως το μόνο που τελικά έχει σημασία, είναι το να έχεις περάσει όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται, σε αυτό το ταξίδι που το λένε ζωή.
Όσο και να προσπαθώ να περιγράψω με λόγια αυτό που ένιωσα, νομίζω πως ο καθένας θα το νιώσει καλύτερα αν το δει.
Ό,τι πιο συγκλονιστικό".