Πρεμιέρα κάνει σήμερα το «The Voice» και είμαι αποφασισμένη και εγώ να κάτσω στον καναπέ μαζί με δυο φίλους, να τρώμε πίτσα, να πίνουμε κόκα κόλα, να σχολιάζουμε, να επικροτούμε και να απορρίπτουμε τις επόμενες φωνές της Ελλάδας. Αν μάλιστα στο πρόγραμμα υπάρχουν και καρέκλες που στριφογυρίζουν τότε είναι η καλύτερή μας, καθώς παριστάνουμε ότι είμαστε οι κριτές του σύμπαντος, γυρνάμε και εμείς την πλάτη μας στην τηλεόραση και μαντεύουμε πώς μοιάζει ο κάθε διαγωνιζόμενος. Σπάνια πέφτουμε μέσα.
Με αυτή την αφορμή και περιμένοντας να νυχτώσει θυμήθηκα τις στιγμές που δύσκολα θα ξεχάσω από το περσινό «The Voice».
Όταν η Δέσποινα Βανδή έκανε μόδα το t-shirt Crème de la Crème. Αργότερα τo φόρεσε μέχρι και η αγαπημένη μου γειτόνισσα στο ψιλικατζίδικο. Στα 60 της.
Όταν άκουσα τη φωνή της Αρετής. Μάλιστα. Αυτή η φωνή είχε χαρακτήρα, είχε «ένταση» που θα έλεγαν και στο Master Chef αν περιέγραφαν ένα εκλεκτό πιάτο.
Όταν ο Λιάγκας εμφανίστηκε σαν πιγκουίνος (ή butler).
Όταν οι κριτές ξαφνιάστηκαν.
Όταν ξύπνησαν Χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις.
Αλλά και αναμνήσεις από την εφηβεία μου.
Όταν η Δέσποινα Βανδή μίλησε πιο σωστά από ποτέ.