Ένταση στη σκηνή. Λόγια που βρίσκουν φλέβα. Μάσκαρα να τρέχει από συγκίνηση. Σπουδαία υπόθεση ο ηθοποιός. Ο Δημήτρης Χορν το είχε περιγράψει κάπως έτσι: «Ηθοποιός σημαίνει φως. Είναι καημός πολύ πικρός και στεναγμός πολύ μικρός... Έλα στο φως, παίζω θα δεις. Είμαι σοφός μην απορείς...». Οχτώ καλλιτέχνες που βλέπουμε σήμερα στη σκηνή μιλούν στο followme.gr για στιγμές, εμπειρίες, συγκινήσεις, χειροκρότημα, απογοητεύσεις, όνειρα. Όλα είναι «ηθοποιός», λοιπόν;
Ναταλία Τσαλίκη - Η απόφαση
Ο λόγος που μπήκα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου στα 25 μου, δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο. Ήταν καθαρά για προσωπικούς μου λόγους. Ήθελα να ξεπεράσω κάποιες δικές μου ανασφάλειες, την αντικοινωνικότητά μου και κάποια θέματα συστολής που αντιμετώπιζα. Δεν ήταν συνειδητή η επιλογή μου, δηλαδή.
Νίκος Κουρής - Η πρώτη παράσταση
Η πρώτη μου παράσταση ήταν ο «Γυάλινος Κόσμος» στο θέατρο Εμπρός σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μαυρίκιου. Ανέβηκε για δύο χρόνια συνολικά και είχε πολύ μεγάλη επιτυχία. Οι δικοί μου άνθρωποι ήταν εκεί, να με δουν και να με ενθαρρύνουν. Είχα τρομερό άγχος, θυμάμαι.
Ιωάννης Παπαζήσης - Τα σημάδια
Είχα από μικρός τα σημάδια. Ήξερα ότι ήθελα να ασχοληθώ με τις Τέχνες αλλά δεν είχα προσδιορίσει αν θα γινόμουν ηθοποιός, σκηνοθέτης ή κάτι άλλο. Ζωγράφιζα, έγραφα ποίηση και μυθιστορήματα, μόνο η Τέχνη με ενδιέφερε. Τελικά, πέρασα ύστερα από προτροπή μιας φίλης μου (κριτικός κινηματογράφου) στο Εθνικό Θέατρο με την πρώτη. Ευτυχώς με την πρώτη, γιατί δεν θα είχα κάποια άλλη ευκαιρία. Ήμουν ήδη 24 ετών.
Μαρίνα Ασλάνογλου - Τα εμπόδια
Όταν ανακοίνωσα στους γονείς μου πως θα γίνω ηθοποιός ήταν διστακτικοί στην αρχή. Τότε ήμουν ήδη τετρατοετής φοιτήτρια στην ψυχολογία. Μου έλεγαν λοιπόν, συνέχεια «πάρε το πτυχίο σου πρώτα και μετά κάνε ό,τι θέλεις». Ύστερα πείστηκαν. Κατάλαβαν πως αυτό ήταν το όνειρό μου και δεν θα έκανα εύκολα πίσω.
Μιμή Ντενίση - Το χειροκρότημα
Μόνο φέτος με την «Καταστροφή της Σμύρνης» μέτρησα τα χειροκροτήματα και αυτό γιατί ο κόσμος χειροκροτά ένα τέταρτο συνεχόμενα, πριν τελειώσει το έργο. Το θέατρο είναι τρόπος ζωής για ΄μενα. Μου έχει δώσει τη δύναμη, με έχει μάθει να είμαι πολύ πειθαρχημένη, να εξωτερικεύω τα συναισθήματά μου και να παίρνω αγάπη. Πάνω στη σκηνή κλαίω τόσο λόγω της ιδεολογίας του έργου, όσο και από τη συγκίνηση των θεατών.
Πέμη Ζούνη - Η εικόνα
Είμαι περήφανη για το θέατρό μας. Είμαι από εκείνους που χαίρονται με την ραγδαία αύξηση των σκηνών και των παραγωγών. Από τα λίγα προϊόντα μας που είναι τόσο ανταγωνιστικά και καινοτόμα... Γεννήθηκα μέσα στον θεατρικό χώρο. Γι΄ αυτό και η απόφασή μου να γίνω ηθοποιός δεν αντιμετωπίσθηκε από την οικογένειά μου ούτε ως έκπληξη, ούτε ως κάτι σπουδαίο.
Γιώργος Νανούρης - Η πρώτη σκηνική εμπειρία
Από τη δευτέρα δημοτικού έλεγα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Την πρώτη μου σκηνική εμπειρία μπορώ να την περιγράψω κάπως έτσι: το στομάχι μου σφιγμένο, τα γόνατα κομμένα, το στόμα μου στεγνό και ο ιδρώτας να τρέχει! Όσο για την πρώτη φορά που σκηνοθέτησα, ήταν το έργο «Όνειρο για δύο» του Guy Foissy στο θέατρο Εμπρός.
Λένα Παπαληγούρα - Η οντισιόν
Πρώτη λυκείου. Σεπτέμβρης 2001. Η πρώτη μου οντισιόν. Η χρονιά δεν έχει καλά καλά αρχίσει, η διάθεσή μου δεν είναι και στα καλύτερά της και ψάχνω απεγνωσμένα κάτι να μου κινήσει το ενδιαφέρον για να την παλέψω στο λύκειο. Ένα πρωί λοιπόν, και ενώ αγουροξυπνημένη πηγαίνω στην καθιερωμένη μάζωξη των μαθητών, ακούω τη διευθύντρια του σχολείου να μας μιλάει για ένα θεατρικό διαγωνισμό στον οποίο πρόκειται να πάρει μέρος το σχολείο. Το σχέδιο περιλαμβάνει πρόβες, παράσταση, ταξίδι στο εξωτερικό και έναν ευρωπαϊκό μαθητικό διαγωνισμό. «Όμως, προκειμένου να ταξιδέψει η ομάδα πρέπει να αποτελείται μόνο από 8 "ηθοποιούς". Γι' αυτό και πρόκειται να γίνει.. οντισιόν». «Οντισιόν; Τι είναι αυτό;» Ψιθυρίζουμε τα λυκειόπαιδα...
... Πράγματι, την επόμενη πραγματοποιείται η ακρόαση. Για πρώτη φορά θα ξυπνήσω μισή ώρα νωρίτερα απ' το ξυπνητήρι. Με βραχνιασμένη φωνή απ' την αγωνία. Θα πάρω ένα κουτί χαρτομάντιλα, το οποίο θα κρατάω εμφανώς για να πιστέψουν όλοι ότι «έκλεισα» από κρύωμα και θα πάω στο θέατρο του σχολείου. Η καρδιά μου θα χτυπάει δυνατά, θα' ρθει η σειρά μου και θα ανεβώ στη σκηνή. Με την τσακισμένη μου φωνή και τα κομμένα μου πόδια θα διαβάσω δυνατά τον τίτλο του έργου: «Η ζωή είναι όνειρο» του Καλντερόν ντε λα Μπάρκα. Και με τους συμμαθητές μου εκεί να με κοιτάνε, θα προσπαθήσω να αποδείξω πόσο θέλω να κυνηγήσω το δικό μου όνειρο. Θα νιώσω λίγη ντροπή, αρκετή χαρά, μια μεγάλη και παράξενη ελευθερία. Θα με επιλέξουν, θα κάνω τη Ροδαυγή του ονείρου, θα πάω ταξίδι, θα πάρω και βραβείο και εκείνη τη χρονιά η ζωή μου θα' ναι όντως ένα όνειρο! Από τότε, θα περάσω από πολλές οντισιόν. Και κάθε φορά, πριν ανέβω στην εκάστοτε σκηνή, θα θυμάμαι εκείνη την πρώτη φορά.
