Παγκόσμια ημέρα του πατέρα είναι η σημερινή και όλοι εδώ στο FollowMe σήμερα θέλαμε να πούμε δημόσια πόσα πολλά μας έμαθαν οι μπαμπάδες μας. Ξέρεις, να κάνουμε κατάθεση ψυχής, να τους πούμε «ευχαριστώ», να τους συγκινήσουμε και να διαβάζουν το άρθρο μια- δυο φορές την εβδομάδα για να είναι η διάθεση στα ύψη. Επειδή όμως, τα ειλικρινή μας συναισθήματα προς το αίμα μας δεν πουλάνε, μας ζήτησαν να ρωτήσουμε τους μπαμπάδες μας ποια είναι τα παράπονά τους. Να βγάλουμε δηλαδή τα άπλυτά μας στη φόρα. Και έτσι έγινε. Τους ρωτήσαμε, μας απάντησαν και ήρθαμε ένα βήμα πιο κοντά προς την αυτογνωσία.
Δημήτρης Δρίζος: Mε τον πατέρα μου δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις. Όχι, δεν είναι ότι σφαζόμαστε. Δυο άντρες (και ο αδερφός μου) σε έναν χώρο πάντα έχουν "μάχες" για την κυριαρχία. Εννοείται πως είναι η κεφαλή του σπιτιού (γελάει η μάνα μου αυτή την στιγμή), αλλά προσπαθούσα να είμαι πάντα αυτό που μου ζητούσε: Καλός άνθρωπος. Νομίζω ότι τα κατάφερα, αλλά έχει ένα παράπονο που το αναφέρει διαρκώς την τελευταία τριετία... Πότε θα γίνει παππούς! Δεν ζήτησε ποτέ κάτι από εμένα και τον αδερφό μου και δεν το καταφέραμε. Και αισθάνεται τυχερός, όπως λέει που μας έχει γιους. Και φυσικά εμείς που είμαστε παιδιά του. Τώρα για το παράπονο του... Τον βλέπω να παραπονιέται για καιρό...
Έλενα Χριστοδούλου: Χθες αργά το βράδυ τον πήρα τηλέφωνο. «Μπαμπά, τι παράπονο έχεις από εμένα»; Η ερώτησή μου τον ξάφνιασε... Δε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που τον ρώτησα κάτι τέτοιο. Έχουμε την τάση να θεωρούμε αυτονόητη τη σχέση μας με τους δικούς μας ανθρώπους, τόσο πολύ, που σπάνια μπαίνουμε στη διαδικασία να αναρωτηθούμε αν κάτι που κάνουμε τους ενοχλεί ή τους στενοχωρεί. Ξέρουμε ότι μας αγαπάνε, όπως ακριβώς είμαστε, με τα πολύ καλά μας και τα πολύ στραβά μας. Κι εμείς το ίδιο...
«Δεν έχω παράπονο από εσένα», μου είπε. «Εγώ θα ήθελα να είμαι περισσότερο κοντά σας, καλύτερος πατέρας».
«Δε μπορεί, βρε μπαμπά! Κάτι δε θα κάνω σωστά».
«Θέλω να σε βλέπω περισσότερο. Ξέρω ότι έχεις τις δουλειές σου, αλλά θέλω να σε βλέπω περισσότερο. Κι εσένα και την αδερφή σου».
Μπαμπά, υπόσχομαι να βρίσκω περισσότερο χρόνο για εμάς. Υποσχέσου όμως κι εσύ, να μην ξεχνάς να είσαι «μπαμπάς», ο μπαμπάς μας. Ξέρεις τι εννοώ... Αυτό είναι το «παράπονο» από τις κόρες σου.
Χρόνια πολλά μπαμπά! Να μας αγαπάς! Σ’αγαπάμε! Θα στα πω και από κοντά με μια τεράστια αγκαλιά...
Μαρία Μωραΐτη: Με τον μπαμπά μου ξεκινήσαμε κάπως ανορθόδοξα. Για 9 μήνες πίστευε ότι θα κάνει γιο. Έναν άντρακλα δυο μέτρα. Θα είναι ο νέος Σαραβάκος, θα προσκυνάει στη Λεωφόρο, θα είναι ανεξάρτητος, μάγκας, αυτοδημιούργητος, έξυπνος, θα μοιράζονται ιστορίες από το στρατό και εννοείται τα γκομενικά του. Έλα μου όμως, που τη μέρα που γεννήθηκα πήγε στις 6 τα ξημερώματα κι έφαγε 2 μερίδες λουκουμάδες για να πνίξει τον καημό του! Λίγο το νομίζεις να έχεις προμηθευτεί με φορμάκια ΠΑΟ για τον κανακάρη σου, και τελικά να σου βγαίνει Tinkerbell;
Θα ήταν πολύ επιφανειακό να έλεγα ότι το παράπονο του μάλλον είναι που δεν γεννήθηκα αγόρι, αλλά υπάρχει μια βαθύτερη ερμηνεία κάτω από αυτό: η θεωρία ότι ένας γιος δεν χρειάζεται την προστασία και τη φροντίδα του πατέρα σε τέτοιο βαθμό όσο ένα κορίτσι. Έτσι, στην προσπάθεια του πολλές φορές να με νουθετήσει/προστατέψει/φροντίσει όπως εκείνος θεωρεί καλύτερα, έχουν δοθεί ομηρικές μάχες. Γιατί εννοείται πως ένας μπαμπάς ξέρει πάντα τι είναι το καλύτερο για το παιδί του. Τι γίνεται, όμως, όταν το καμάρι σου είναι τόσο απόλυτο, πεισματάρικο και ξεροκέφαλο όσο εσένα; Το χάος! Κι αυτό, σίγουρα, είναι το μεγάλο παράπονό του !
Νάνσυ Φαφούτη: Ο μπαμπάς μου θα έλεγα ότι είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κόσμο. Ο άνθρωπος που πιστεύει ότι σαν τις κόρες του δεν υπάρχουν άλλες και ζει για τη στιγμή που θα μας φτιάξει τοστ με γαλοπούλα και τυρί άπαχο για τη δίαιτα μαζί με στυμμένη πορτοκαλάδα και εμείς θα του πούμε ότι τα πορτοκάλια που διάλεξε είναι φοβερά. Και δεν θα είναι ψέμματα. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, τα παράπονά του περιορίζονται στα εξής σημεία: Νευριάζει όταν τρέχω στο δρόμο ή όταν ακολουθώ την όχι και τόσο σύντομη διαδρομή για τον προορισμό μου ή όταν παίρνω την Αττική οδό για να φτάσω στη δουλειά 5 λεπτά νωρίτερα. Νευριάζει όταν λέω στην αδερφή μου να μη φορέσει την αγαπημένη μου ζακέτα γιατί δεν έχω και πολύ όρεξη να της την προσφέρω. Νευριάζει όταν ξεστομίζω βρισιές κι ας έχω φτάσει 30 χρονών. Για την ακρίβεια μου λέει ότι δεν κάνει να μιλάω έτσι. Νευριάζει επίσης όταν πίνω κανένα ποτηράκι κρασί παραπάνω. Όχι με μένα, αλλά με εκείνους που μου έριξαν στάχτη στο κρασί. Εγώ δεν φταίω ποτέ. Και μάλλον θα είμαι άμοιρη ευθυνών για πολλές δεκαετίες ακόμα, οπότε μπορώ να τον ευχαριστήσω και να απολαύσω την εύνοιά του.
Tόνια Παπαμιχαλοπούλου : Μετά από 2 γιούς, ο ερχομός ο δικός μου ήταν ότι καλύτερο για τον μπαμπά μου και φυσικά με τα νέα '' Κύριε Παπαμιχαλόπουλε, να σας ζήσει...είναι κοριτσάκι''' πέταγε στα σύννεφα και μοίραζε λεφτά σε ΟΛΕΣ μα ΟΛΕΣ τις νοσοκόμες. Από πολύ μικρή ηλικία δεν είχε κανένα παράπονο από εμένα ίσα, ίσα ό,τι και να έκανα ήταν πάντα περήφανος και χαρούμενος. Χτες που του είπα : Μπαμπά είναι ευκαιρία να πεις τα παράπονα σου...Moυ απάντησε ''Δεν έχω κανένα παράπονο από εσένα! Και ειδικότερα από τότε που με έκανες παππού και έβαλες τον Θάνο στην ζωή μας, δεν θα μπορούσα να έχω κανένα παράπονο''. Και αυτή είναι η αλήθεια εκτός από καλύτερος μπαμπάς είναι και ο καλύτερος παππούς του κόσμου! Χρόνια πολλά!
Δες ΕΔΩ τι μπορείς να κάνεις με τον μπαμπά σου την Ημέρα του Πατέρα.