Ο πατέρας είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σε super ήρωα στα μάτια ενός παιδιού. Έτσι και ο δικός μου. Εντάξει, δεν είναι και ο Superman, αλλά τον Iron Man τον έχει. Και κάπως έτσι θα ήθελα όταν μεγαλώσω (ναι ρε, μικρός είμαι!) να του μοιάσω. Σόρυ μαμά…
Με τον πατέρα μου δεν μεγάλωσα μαζί. Όχι, δεν είμαι παιδί χωρισμένων γονιών. Έλειπε με το φορτηγό. Ναι, τον είχαν φάει οι δρόμοι… Ουσιαστικά τον γνώρισα μετά τα 18 μου, όταν τα ταξίδια άρχισαν να λιγοστεύουν. Και σαν γιος (μικρότερος) με πατέρα ποτέ δεν είχαμε και τις πλέον αγαστές σχέσεις. Άσπρο έλεγε, μαύρο του απάνταγα εγώ. Ναι, του απάνταγε ο αδερφός μου και καθάριζε.
Στα 13 μου ήταν απλά ο «σπαστικός τύπος που με πρήζει». Στα 20 μου είχε γίνει «και αυτό το ξέρει νομίζει;». Στα 28 μου πλέον, είναι «να ρωτήσω τον μπαμπά, σίγουρα θα ξέρει καλύτερα». Και κάθε φορά που τον κοιτάζω βλέπω ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου να εξελίσσεται.
Δεν με χτύπησε ποτέ για να με μαλώσει. Αυτή την δουλειά την είχε αναλάβει η μάνα μου. Δεν με πίεσε ποτέ και για τίποτα. Ούτε για τα μαθήματα. Το μόνο που μου έλεγε ήταν «Να γίνεις σωστός άνθρωπος. Χρήσιμος. Να βοηθάς όσους έχουν ανάγκη». Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Πιθανότατα όχι όσο θα ήθελα ή θα μπορούσα. Αλλά σήμερα, που ο μπαμπάς μου είναι στα 63 του είναι περήφανος για μένα. Για την δουλειά μου, για το ότι δεν έμπλεξα ποτέ, για το ότι βοηθάω εθελοντικά όποτε μπορώ αλλά και για το ότι έγινα Ολυμπιακός, σαν εκείνον.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που «ντυνόταν» Άγιος Βασίλης τις γιορτές και μετά από ένα ταξίδι 20 ωρών, το δώρο μου ήταν στο δέντρο. Είναι ο ίδιος τύπος που με έβαζε στην πλάτη του και έκανε αλογάκι. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που τώρα που γυρίζω σπίτι με αγριοκοιτάζει και μου λέει «Τι ώρα είναι αυτή; Έχεις φάει;»!
Όχι, δεν ήθελα να γίνω σαν τον πατέρα μου. Μάλιστα, σκεφτόμουν πως μπορεί να γίνω και με έπιανε η καρδιά μου. Ευτυχώς ο Θεός μου έδωσε το κατάλληλο μυαλό και κρίση για να καταλάβω πως αν γίνω το 1% θα είμαι τυχερός. Και όταν μου λένε πλέον στην γειτονιά πως μοιάζω στον Χρόνη (σόρυ πατέρα, αλλά τον γιο μου δεν θα τον βγάλω έτσι), καμαρώνω.
Γιατί θέλω να μοιάσω στον πατέρα μου όμως; Γιατί πολύ απλά είναι ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο. Τον αγαπάνε όλοι. Ξέρει πάντα το σωστό. Κατάφερε να κάνει μια όμορφη οικογένεια και να μεγαλώσει δυο παιδιά με αγώνες. Γιατί θέλω και εγώ να ψήνω με τον γιο μου και να πίνω μπύρες στην φωτιά και να του λέω ιστορίες από την ζωή μου. Γιατί η εμπιστοσύνη που μου έδειξε από μικρό, με έκαναν καλύτερο σαν άνθρωπο. Γιατί όταν κερδίζει ο Ολυμπιακός, ακόμη και στους πανηγυρισμούς, πρώτα αγκαλιάζουμε ο ένας τον άλλον. Και γιατί ο μπαμπάς μου (που μαγειρεύει σίγουρα καλύτερα από τον μπαμπά σου!) είναι το είδωλο μου.
Μπορεί να μην παίξαμε μπάλα μαζί, μπορεί να μην μου πήρε ποτέ πανάκριβα δώρα, μπορεί να μην μου έκανε όλα τα χατίρια, μπορεί να μην μιλήσαμε ποτέ για γκόμενες, αλλά πάντα όταν τον χρειάστηκα ήταν εκεί. Και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να είμαι εγώ εκεί για αυτόν.
Αν θα τα καταφέρω να του μοιάσω; Πιθανότατα όχι. Είναι δύσκολο. Αλλά θα προσπαθήσω να καταφέρω όσα πέτυχε εκείνος. Και αν κάνω γιο (εντάξει, κόρη θέλω εγώ) θα τον μεγαλώσω με το «μοτό» που μου έμαθε ο δικός μου μπαμπάς: «Να γίνεις σωστός άνθρωπος. Χρήσιμος. Να βοηθάς όσους έχουν ανάγκη».
Δεν ξέρω αν είμαι καλός γιος. Μερικές φορές είμαι, άλλες όχι. Αλλά ξέρω πως ποτέ δεν εγκατέλειψα τον δικό μου super ήρωα και δεν με εγκατέλειψε και εκείνος. Και σήμερα το μεσημέρι που θα ψήσουμε θα του το πω.
Μπαμπά, δεν στο λέω συχνά αλλά σ’αγαπώ πολύ. Μακάρι να σου μοιάσω!
ΥΓ: Μην με αποκληρώσεις που δεν θα βγάλω τον γιο μου Χρόνη
ΥΓ 1: Μαμά, όσα λάθη και αν έχει κάνει ο μπαμπάς ξέρεις πόσο σ’αγαπάει
ΥΓ 2: Τι πάει να πει ότι ο δικός σου μπαμπάς είναι πιο δυνατός από τον δικό μου;
Και για να μην παραπονιέται η μανουλίτσα, της τα είχα γράψει ΕΔΩ και στην δική της γιορτή