Η Ελλάδα είναι στην πιο κρίσιμη καμπή της μεταπολιτευτικής της ιστορίας. Και έζησα όλο αυτό μακριά από το σπίτι μου, τους δικούς μου ανθρώπους και το κορίτσι που είμαι ερωτευμένος. Ανάμεσα στην παραλία, στο κρεβάτι και στις βότκες…
Ήταν Σάββατο ξημερώματα, 27 Ιουνίου όταν ο Πρωθυπουργός βγήκε να αναγγείλει το δημοψήφισμα. Η αλήθεια είναι πως με έπιασε το πατριωτικό μου, αλλά δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. Είχα λίγες ώρες ύπνου για να ταξιδέψω στην Ελαφόνησο, να δω τον αδερφό μου που δουλεύει εκεί. Φυσικά όταν το πρωί του Σαββάτου έφυγα δεν είχα ιδέα τι θα άφηνα πίσω μου…
Κάπου ανάμεσα στην παραλία, το έγκαυμα από τον ήλιο και τις μπύρες κάτω από την ομπρέλα, ο αδερφός μου, μου είπε “Πάρε τηλέφωνο την μαμά. Δεν θα ανοίξουν οι τράπεζες”. Εκείνη την στιγμή το μόνο που σκέφτηκα ήταν οι γονείς μου. 450 χιλιόμετρα μακριά τους, την ώρα που δεν ήξερα πόσα χρήματα έχουν πάνω τους, αν έχουν γεμίσει τα ντουλάπια στο σπίτι. Αν η γιαγιά έχει φάρμακα. Την πήρα να της πω που έχω χρήματα στο σπίτι για να πάρει… “Παιδάκι μου, μην τρελαίνεσαι. Κοίτα να ξεκουραστείς. Καλά είμαστε εμείς”. Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας μου έχει γυρίσει όλο τον πλανήτη με το φορτηγό στα 24 του. Δεν θα μπορούσε να φροντίσει την μάνα μου και τον Άρη, τον σκύλο;
Έστειλα αμέσως στην διευθύντρια μου, την Κατερίνα: “Δημητράκη αγάπη μου, δεν σε έστειλα διακοπές για να τρελαθείς αλλά για να ξεκουραστείς. Κάτσε να χαλαρώσεις. Όλα καλά είναι”.
Το βράδυ της Δευτέρας, ενώ απολάμβανα το ποτό μου δίπλα στην θάλασσα άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Πριν τα 30 μου, με μια δουλειά που αγαπώ και έχω θυσιάσει πολλά για να την έχω σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, μια καριέρα με τις όποιες προοπτικές. Και μέσα σε μια μέρα να τα βλέπω όλα να γυρνούν τούμπα. Τα έχασα. Φώναξα τον αδερφό μου… “Ρε μ@@@κα πρέπει να φύγω. Πρέπει να πάω σπίτι”. Ο Στέλιος ήταν σίγουρος πως θα φρίκαρα… “Άσε τις βλακείες. Κάτσε να ξεκουραστείς. Θα σου περάσει. Μην φοβάσαι. Αν φοβάσαι θα κάνεις μεγαλύτερο κακό. Ψυχραιμία...”.
Κάτι τέτοιες ατάκες έχουν κάνει τον αδερφό μου super ήρωα στα μάτια μου. Είχε δίκιο. Μετά από ένα ποτό και με την αδερφική συμβουλή επ΄ώμου άρχισα να βλέπω την όλη κατάσταση με άλλο μάτι. Η λέξη-κλειδί; Ο φόβος.
Στα 450 χιλιόμετρα μακριά φοβόμουν από ένστικτο. Φοβόμουν πως οι γονείς μου είχαν ανάγκη και εγώ ήμουν μακριά. Πως η δική μου δουλειά θα καταστραφεί. Πως όταν θα επιστρέψω θα βρω συντρίμμια πίσω μου. Και για να τα λέμε και όλα και να μην ευλογούμε και τα γένια μας, η τηλεόραση συνέβαλε τα μέγιστα σε αυτό.
Ο φόβος φυλάει τα έρημα. Είναι ορθή παροιμία. Ο φόβος όμως είναι αυτός που κάνει τον άνθρωπο να μένει φυλακισμένος. Φυλακισμένος σε όσα τον αγχώνουν, όσα τον κρατάνε δέσμιο και δεν τον αφήνουν ελεύθερο να ζήσει. Να πολεμήσει. Είναι εκείνο το ένστικτο που κρατά ακόμη και τον έρωτα να εκφραστεί (ναι, θα τον εκφράσω εκεί που πρέπει τώρα που θα γυρίσω).
Είμαι μακριά από όσους (και εκείνη) που αγαπώ. Ναι, φοβήθηκα. Κατάφερα να μην χαρώ τις στιγμές ξεκούρασης που παρακάλαγα την Κατερίνα να μου δώσει για να φορτίσω τις μπαταρίες μου. Έτρεξα στο ΑΤΜ αλαφιασμένος. Δεν υπήρχε άνθρωπος. Έτρεξα στο βενζινάδικο. Δεν υπήρχε ούτε… μοτοσακό. Τότε χαμογέλασα. Ο φόβος είχε φύγει.
Προσοχή! Η ανησυχία υπάρχει. Υπάρχει αν θα έχω την δουλειά μου, αν η σύνταξη του πατέρα μου θα μπει στη ώρα της και ακέραια, αν το κορίτσι μου θα είναι καλά, αν οι φίλοι μου θα είναι και εκείνοι καλά.
Ο φόβος όχι. Γιατί πολύ απλά έχω πολλά περισσότερα πράγματα να φοβηθώ: Να χάσω κάποιον δικό μου από τη ζωή. Να αρρωστήσει (κούφια η ώρα) και να μην μπορώ να τον βοηθήσω. Να μείνω χωρίς φίλους. Να μην έχω όσους αγαπώ πλάι μου. Όχι φόβος για τα χρήματα. Το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, αλλά σε βοηθάει να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Δεν θα φοβηθώ όμως επειδή δεν μπορώ να βγάλω 1500 ευρώ για να περάσω. Ούτε για το αύριο. Γιατί ξέρω πως και στο αύριο και στο… μεθαύριο θα είναι κοντά μου όσοι αγαπώ και χρειάζομαι για να παλέψω για ένα καλύτερο μέλλον.
Κοίταξα την θάλασσα και βούτηξα. Εκείνη η βουτιά ήταν η δική μου λύτρωση. Όταν βγήκα από το νερό ο ήλιος έλαμπε. Όσο ήμουν κάτω από το νερό δεν τον είδα. Ήταν όμως εκεί και έλαμπε…
ΥΓ: Είχα αποφασίσει να μην γράψω για όλη την κατάσταση, γιατί θεωρώ πως σε τέτοιες δύσκολες μέρες χρειαζόμαστε χαμόγελα. Έγινα όμως δημοσιογράφος για να λέω και όσα με εκφράζουν. Από τον έρωτα, το σεξ, τις σχέσεις και την φιλία μέχρι και τα πολιτικά. Για αυτό λέγονται Εξομολογήσεις και είναι πραγματικές…
ΥΓ 1: Δεν ξέρω τι θα αποφανθεί ο κόσμος την Κυριακή. Δημοκρατία έχουμε και ψηφίζει ο καθένας όσα πιστεύει. Για όνομα του Θεού ΜΗΝ χωρίζεστε σε στρατόπεδα!
ΥΓ 2: Στο FollowMe έχουμε αποδείξει πως είμαστε ένα αμιγώς γυναικείο site. Αλλά είμαστε και ένα μάτσο ανθρώπων κοντά στα 30 με ανησυχίες. Μπράβο στα κορίτσια που καλύπτουν τις εξελίξεις. Δεν κατάφερα να τους το πω αλλά είμαι περήφανος που δουλεύω πλάι τους.