Πλησιάζουν και για μένα οι ευλογημένες ημέρες των διακοπών. Η αλήθεια είναι πως η φετινή σεζόν ήταν αρκετά δύσκολη κι αυτό με κάνει να περιμένω πως και πως τη στιγμή εκείνη που θα ξεκινήσω να φτιάχνω τη βαλίτσα μου. Γιατί κάπου εκεί ξεκινάει και το mood των διακοπών. Φέτος θα πάω κάπου με το αγόρι μου. Για λίγες ημέρες. Μόνο εγώ κι εκείνος. Σε ένα νησί. Δεν έχουμε ακόμα κατασταλάξει στον τελικό προορισμό, αλλά μάλλον πρέπει να το κάνουμε σύντομα.
Η πίεση των τελευταίων ημερών εξαιτίας των πολιτικών εξελίξεων, έχει παγώσει προς στιγμήν τα σχέδιά μας. Περιμένουμε κι εμείς όπως και όλοι να δούμε τι θα γίνει από Δευτέρα. Αναμένουμε να δούμε τι θα επικρατήσει. Το «ναι» ή το «όχι». Και τι σημαίνει αυτό για τη χώρα μας, για τις δουλειές, για την τσέπη και την ψυχολογία μας; Το κεφάλι μας έχει γίνει καζάνι από την υπερπληροφόρηση. Διαβάζουμε, ακούμε κι ενημερωνόμαστε, συζητάμε και αναλύουμε απόψεις, μπας και βάλουμε το σταυρό μας κάπου, με λιγότερο βαριά καρδιά. Γιατί ζήτημα αν ξέρει κάποιος τι πραγματικά είναι αυτό που θα πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό το «όχι» ή το «ναι» που καλείται να αποφασίσει ο ελληνικός λαός!
Γι’ αυτό σου λέω... Έχω ανάγκη από διακοπές. Όπως κι εσύ. Όπως όλοι μας. Έχω ανάγκη να βρεθώ σε ένα άλλο μέρος, παραδεισένιο. Και η Ελλαδίτσα μας είναι γεμάτη από τέτοια μέρη, ευτυχώς. Όσο φτωχή και να γίνει η Ελλαδίτσα μας, τον πλούτο της ομορφιάς της δεν θα τον φτάσει ποτέ, καμία άλλη χώρα. Γιατί πουθενά δεν υπάρχουν αυτά τα χρώματα. Πουθενά αυτός ο ήλιος και αυτή η θάλασσα. Ξόδεψε πολύ μπλε ο Θεός στη χώρα αυτή. Και σε ένα τέτοιο μπλε θέλω να χαθώ. Λίγες μόνο μέρες είναι αρκετές. Μόνο με εκείνον.
Μακριά από τηλεοράσεις, κινητά και νέα. Μακριά από όλους και από όλα. Μακριά από άγχη και κάθε είδους καταστροφολογία. Θέλω να νιώσω για λίγες μόνο ημέρες ότι είμαι κάτοικος της χώρας με τον πιο όμορφο ήλιο. Θέλω να ζήσω για λίγες μόνο ημέρες τον έρωτά μου. Και να του αφιερώσω όλο το χρόνο. Γιατί ακόμα και με τόσα προβληματα εκεί έξω, γιατί ακόμα κι αν στο σπίτι μου αγωνιούμε για το πως θα βγάλουμε τις υποχρεώσεις του μήνα, όπως και τόσοι άλλοι συνάνθρωποί μου, είμαι ερωτευμένη. Και θέλω αυτές τις ημέρες να υπάρχουμε μόνο εμείς οι δύο. Και ο έρωτάς μας. Γι’ αυτό σας λέω, αφήστε μας λίγο μόνους μας! Ό,τι και να γίνει αύριο, εμείς εδώ αγαπιόμαστε.
Θέλω να είμαι όλη την ημέρα στη θάλασσα. Γιατί το αλμυρό νερό γιατρεύει όλες τις πληγές. Θέλω να τσουρουφλίζομαι κάτω από τον καυτό, καλοκαιρινό ήλιο. Θέλω να νιώθω το αλμυρό φιλί του και να μιλάμε για το μέλλον μας, που είναι αβέβαιο. Αλλά δεν είναι ποτέ κακό να κάνεις όνειρα. Δε θέλω να μας πάρει κανείς τηλέφωνο. Δε θέλω να ξέρω τι γίνεται πίσω μας. Αφήστε μας για λίγες μόνο ημέρες μόνους. Θέλω να κολυμπάω σε καταγάλανα νερά, μέχρι να πέσει ο ήλιος και ο ουρανός να ντυθεί στα χρυσαφένια χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Θέλω να δούμε το ηλιοβασίλεμα αγκαλιά, με μια φέτα καρπούζι στο χέρι. Και πίνοντας ούζο βύσσινο, που είναι το αγαπημένο μου.
Θέλω ο χρόνος να μη βιαστεί να περάσει. Να μένουν λίγο παραπάνω τα λεπτά και οι ώρες στις διακοπές μου. Θέλω να γυρίσω γεμάτη και ξεκούραστη. Θέλω το αύριο αυτής της χώρας να είναι αισιόδοξο. Για να ζούμε κι εμείς χαρούμενοι. Για να βλέπω περισσότερο κόσμο να χαμογελάει στο δρόμο. Για να μην τσακωνόμαστε μεταξύ μας μπροστά σε ένα ναι ή ένα όχι. Γιατί οι Έλληνες, ανεξάρτητα τι θα ψηφίσεις την Κυριακή, ένα καλύτερο αύριο θέλουνε. Να δουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα θέλουνε. Να κάνουνε διακοπές στα όμορφα μέρη της χώρας μας θέλουνε. Χαρούμενοι, ελεύθεροι, περήφανοι. Όπως παλιά...