Και εκεί που ήρεμες και ζεν έχουμε ξαπλώσει στη στρογγυλή μας πετσέτα με τη Λιλή και της διαβάζω ένα άρθρο για τα Επιδαύρια (γεια σου Κάλλια Καστάνη με τα ωραία σου), βλέπουμε ανήσυχες μια πολυμελή οικογένεια να καταλαμβάνει ένα οικοδομικό τετράγωνο ακριβώς από πάνω μας.
14 άνθρωποι κι ένας σκύλος. 4 ομπρέλες κι ένα διπλό (ή τριπλό, δεν ξέρω) στρώμα θαλάσσης. 5 ξαπλώστρες και 4 καρεκλάκια. Κάμποσες τσάντες και πετσέτες. Μπάλες, μπαλάκια και ρακέτες. Τα άπλωσαν και το "σκηνικό" στήθηκε σε 10 λεπτάκια το πολύ.
"Να ένα μικρό τσαντίρι" σκεφτήκαμε. Οι γονείς ήταν γύρω στα 45-50 (6 στον αριθμό) και τα παιδιά από 16-19 (με μια γρήγορη προσέγγιση). Όλοι τους είχαν κάποια κοινά στοιχεία: Όρεξη, βροντερές φώνες και γυαλιά καθρέφτες (άσχετο, αλλά true story).
Από τα ψυγειάκια έβγαιναν κάθε τόσο τοστ και φρούτα κι από τις τσάντες, μάσκες, γυαλάκια, βατραχοπέδιλα και ένα - δύο βιβλία.
Αυτή όμως η μεγάλη, κλασική, ελληνική οικογένεια είχε κάτι ξεχωριστό και σπουδαίο. Αυτή η μεγάλη, κλασική, ελληνική οικογένεια ήταν αγαπημένη. Από αυτές τις αγαπημένες οικογένειες που δεν αποτελούν "χορηγίες" στο καλύτερο μέλλον των παιδιών τους. Αντίθετα, ήταν από αυτές τις αγαπημένες οικογένειες που μικροί και μεγάλοι όχι απλώς συνυπάρχουν, αλλά γελούν μαζί, πειράζονται μαζί και παίζουν μαζί.
"Κοίτα τους! Τους χαζεύει όλη η παραλία" είπε μια από τις μαμάδες, ενώ φωτογράφιζε τα παιδιά με τους μπαμπάδες να παίζουν ποδόσφαιρο. Και όντως τους κοίταζε. Γιατί μάλλον η παραλία είχε καιρό να δει μια τόσο όμορφη, τόσο χαμογελαστή και τόσο κεφάτη οικογένεια.
Του ποδοσφαίρου, ακολούθησε μια ομαδική βουτιά. Το i- phone έδειχνε 19:40. Ήταν η πιο ωραία εικόνα του ηλιοβασιλέματος, ίσως και όλης της ημέρας. Ίσως και ό,τι πιο ωραίου είδα τελευταία. Γιατί αυτή η οικογένεια με έκανε να μην κοιτάω τον θεό Ήλιο αλλά να πιάσω το σημειωματάριο και να γράψω αυτές τις αράδες.
"Τα παιδικά μου καλοκαίρια έχουν γεύση από κορμό και ίσκιο από κλιματαριά". Ένα throwback με νόημα. Δες περισσότερα εδώ.