Η ζωή δεν μας τα φέρνει όλα όπως θέλουμε. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, όταν κάνουμε σχέδια πάντα ο Θεός (και ο διπλανός) γελάει. Προφανώς παίρνουμε τις επιλογές μας και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις συνέπειες τους. Στην δική μου περίπτωση είναι έξι γυναίκες.
Ναι, δεν ήταν εύκολο αν δουλεύεις με έξι γυναίκες. Αλλά πιστέψτε με τελικά δεν ήταν και ότι χειρότερο μπορούσε να τύχει σε έναν άντρα. Έναν άντρα μάλιστα που όταν τις γνώρισε δεν είχε που την κεφαλήν κλίναι. Αλλά τελικά η κεφαλή βρήκε που να κλίνει λόγω εκείνων των κοριτσιών.
Γιατί θα μου λείψει λοιπόν ο γυναικωνίτης που οι ορμόνες του χόρευαν σκυριανό μπάλο;
-Μου έφτιαχναν την μέρα
Η μια καλημέρα διαδεχόταν την άλλη. Για την ακρίβεια πέντε, γιατί η μια έλεγε ένα μακρόσυρτο «Γειάααααααα». Αν δεν σου φτιάξει το κέφι η πρώτη καλημέρα (Δανάη), θα στην έφτιαχνε σίγουρα η δεύτερη (Τόνια). Αλλά και αν πάλι το κέφι δεν έφτιαχνε οι επόμενες τρεις και το «γειάαααααααα» θα την έφτιαχναν.
-Με σουλούπωναν…
Μούφα μπλουζάκι; Αμέσως θα το βρίσκανε. Μούφα παντελόνι; Το ίδιο. Ποιος με έκανε να βγάλω τα μπλουζάκια με τις στάμπες; Ποιος με έκανε να πετάξω όλα τα παλαιομοδίτικα ρούχα που μου είχε επιβάλει η πρώην μου; Τα κορίτσια μου φυσικά! ΟΚ, έχουμε ακόμη τις διαφωνίες για το τι μέγεθος πρέπει να φοράω στα μπλουζάκια, αλλά… δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα!
-Με έμαθαν καλούς τρόπους
Σαν άνθρωπος που δούλευε επτά χρόνια με άλλους άντρες όσο να’ναι δεν μπορείς να προσαρμοστείς σε ένα περιβάλλον με τόσες γυναίκες. Όχι μόνο προσαρμόστηκα, αλλά όποια πείναγε έτρεχα να φέρω φαγητό. Γιατί κάθε κύριος πρέπει να μην αφήνει μια κυρία να νιώθει έτσι. Πόσο μάλλον έξι ΚΥΡΙΕΣ.
-Εκτίμησα την... περίοδο
Μην γελάτε καθόλου. Άκουγα περίοδο και μειδιούσα όπως κάθε άντρας. Αλλά η μια πόναγε, η άλλη πόναγε, η παράλλη πόναγε (συντονισμός περιόδων) και συνέχιζαν να δουλεύουν. Και πόνο (λένε) όχι αστεία. Πώς να μην τις εκτιμήσεις μετά; Συν ότι έβλεπαν διαφημίσεις και έκλαιγαν από ευαισθησία. Χαρτί τουαλέτας διαφήμιζε, φουλ συγκίνηση.
-Με ρωτούσαν γιατί λατρεύω το ποδόσφαιρο
Τους φαινόταν τόσο παράλογο που έπαιζε ο Ολυμπιακός και έφευγα από το γραφείο σαν τον τρελό να πάω στο γήπεδο. Κάποια στιγμή η Νάνσυ μου είπε πως έχω πρόβλημα με αυτό. Και έβαλε τα κλάματα μετά με μια συνέντευξη. Κάθε τρεις μέρες η απορία τους ήταν η ίδια. Τελικά δεν την κατάλαβαν ποτέ την λατρεία αλλά όταν έχανε ο Ολυμπιακός το καταλάβαιναν. Δεν μιλούσα.
-Ο πρωινός καφές
Έχετε δει γυναίκες να πίνουν τον καφέ και να αναλύουν την κβαντομηχανική, το πώς γίνεται η πλεξούδα (ή πλεξίδα σύμφωνα με την Δανάη) αλλά και γιατί η Έλενα στα 1,85 δεν φοράει τακούνι; Όσο αστείο και αν φαίνεται, ήταν ο αγαπημένος διάλογος μου. ΟΚ, δεν ανέλυαν πως παίζεται το pick n ‘ roll αλλά πιθανότατα θα είχα βαρεθεί αν έλεγαν κάτι τέτοια.
-Η αγάπη που είχαν η μια με την άλλη
Έχω δουλέψει με πάρα πάρα πάρα πολύ κόσμο. Κόσμο που ο διπλανός ήθελε νερό και δεν του έδινε ο δίπλα. Με έξι γυναίκες κανείς θα περίμενε πως θα μάζευα τούφες από τα πατώματα. Αυτά τα έξι κορίτσια όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά μου έδειξαν πως μια ομάδα είναι σαν γροθιά. Μια λείπει, το χέρι δεν είχε δύναμη. Το δικό τους χέρι ήταν πάντα εκεί, κλειστό και δυνατό.
Αν σαν αρχισυντάκτης θα τις άλλαζα τις συγκεκριμένες έξι για έξι άντρες; Ούτε καν! Γιατί στο τέλος κάθε ημέρας ανησυχούσα να έφτασαν σπίτι τους, αν είναι καλά, αν περνάνε καλά. Αν έλειπε μια, η μέρα δεν ήταν η ίδια. Αν αργούσε έστω και πέντε λεπτά μια το μυαλό μου πήγαινε στο χειρότερο, σαν την ελληνίδα μάνα. Και ας είχε κίνηση.
Όχι, είναι οι αδερφές που πάντα θα ήθελα. Και οι έξι τους. Αλλά θα είναι κάτι σημαντικό που ποτέ δεν θα αλλάξει για μένα.
Δανάη, Νάνσυ, Γιάννα, Βάλια, Τόνια και Έλενα (με σειρά… αρχαιότητας)… YOLO!