Πέρασα από μπροστά του. Κότεψα να του μιλήσω και τον προσπέρασα. Φαινόταν πολύ ήρεμος για να τον ενοχλήσω. Πήγα μέχρι το περίπτερο, πήρα ένα μπουκάλι νερό και επέστρεψα. Τον πλησίασα και τον ρώτησα αν είναι ο Χρήστος. Έγνεψε καταφατικά κι άπλωσα το χέρι μου για να του συστηθώ.
Σκούπισε το δικό του αρκετές φορές στο παντελόνι του πριν μου το δώσει. Τον ρώτησα αν έχει λίγο χρόνο και μου υπέδειξε που να κάτσω, καθαρίζοντας το μπεζ μαξιλάρι, «Είναι καθαρό. Κάτσε». Κόσμος περνούσε και κοιτούσε περίεργα. Μια το στολισμένο δέντρο, μια εμένα και το Χρήστο που φαινόμασταν όσο να πεις, μια αλλόκοτη παρέα.
«Έλα κάτσε. Πριν από σένα ήταν εδώ το MEGA. Αυτό το δέντρο μου το δώρισαν. Το έβαλα εδώ για να το βλέπουν τα παιδάκια, ο κόσμος που περνάει και να χαίρονται. Είναι που γιορτάζω κιόλας σε λίγες μέρες». To σπίτι του εκτός από το δέντρο έχει ένα εικονοστάσι. «Το μόνο που φοβάμαι σε αυτή τη ζωή είναι ο Θεός. Τίποτα άλλο». Έχει ακόμα ένα πίνακα με ένα κορίτσι, τα βιβλία του, αποκόμματα από εφημερίδες, κι ένα κομοδίνο.
Εκεί έχει τοποθετήσει το πλαστικό ποτήρι του, για να ρίχνει ο κόσμος τα ψιλά ενώ στο τελευταίο ράφι κάτω – κάτω,υπάρχει ένα ποτήρι κρασιού γυρισμένο ανάποδα «για να μη σκονίζεται» και το τασάκι του. Τον ρωτάω αν πίνει και με κοιτάζει με λησμονιά . «Ξέρεις πόσες φορές λαχταράω μια μπύρα; Μια μπύρα μόνο. Αλλά απαγορεύεται». Σε λίγο μαθαίνω το γιατί.
Πίσω από τα μούσια του, βλέπεις έναν άντρα όμορφο με τατουάζ στα χέρια. Έναν άντρα 44 χρονών που μοιάζει με 60 κι ας του είπα (ποντάροντας) ότι μοιάζει με 48. Είναι από την Ικαρία, καπνίζει στριφτό τσιγάρο και ό,τι έχει να πει, το λέει κοιτώντας σε στα μάτια. Ξεκινώντας την κουβέντα μας ακούγονται χριστουγεννιάτικα τραγούδια από τη στολισμένη πλατεία Κοραή.
«Τι ζώδιο είσαι;» με ρωτάει κι όταν του λέω «Κριός», μου κάνει ένα δυνατό high five. «Κι εγώ. Έντεκα του Απρίλη γεννήθηκα. Ξέρω από ζώδια κι εμείς είμαστε πεισματάρηδες και κυνηγοί. Ό,τι θέλουμε το πετυχαίνουμε στη ζωή μας». Μια δήλωση κάπως οξύμωρη, δεδομένου ότι τα λέμε στο πεζοδρόμιο της Σταδίου και τότε σκέφτομαι ότι εκτός από Κριός, είναι και άνθρωπος.
Με αδυναμίες και λάθη όπως όλοι μας. Μου δείχνει ένα δημοσίευμα από μια εφημερίδα και διαβάζω ότι είναι φορέας του HIV από το 2009, ότι έχει σκοτώσει έναν άνθρωπο που πουλούσε πρέζα σε ανήλικα παιδιά γιατί θεωρούσε πως ήταν μονόδρομος και ότι έχει κάνει ληστείες για να βοηθήσει ανθρώπους που το είχαν ανάγκη. Έχει περάσει περίπου είκοσι χρόνια στη φυλακή. Και από το 2005 μένει στους δρόμους.
«Είμαι άστεγος από το 2005 που πέθανε η μανούλα μου», θυμάται και βουρκώνει. Μαζί του κι εγώ. Ο Χρήστος έχει άλλα πέντε αδέρφια. Τα δύο από αυτά δεν θέλουν ούτε να τον ξέρουν. «Δεν άπλωσαν ποτέ το χέρι τους να με βοηθήσουν. Όχι οικονομικά. Να με «σηκώσουν όταν έπεσα». Το αντίθετο. Με πάτησαν κιόλας».
Ο αγαπημένος αδερφός του πέθανε νωρίς. «Ήταν 19 χρονών. Σκοτώθηκε με το μηχανάκι. Μέχρι τότε, μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο. Είχαμε ένα κομοδίνο με δυο συρτάρια. Το ένα ήταν πάντα ανοιχτό και για τους δύο. Το άλλο μόνο για αυτόν. Δεν με άφηνε ποτέ να το ανοίξω. Όταν πέθανε, ήρθε ο κολλητός του με δυο σύριγγες στο σπίτι. Άνοιξε το συρτάρι του αδερφού μου και τότε, ήταν 1987 και εγώ 15 χρονών, δοκίμασα για πρώτη φορά πρέζα».
Προερχόμενος από οικογένεια καραβανάδων (όπως τους αποκαλεί), μπήκε μόνιμος στο στρατό, μήπως το κόψει. Για λίγο καιρό έμεινε καθαρός και μετά πήγε στη Ρόδο. Τότε έπεσε ξανά. Γνώρισε μια γυναίκα, πολλά χρόνια μεγαλύτερή του και πολύ πλούσια, τον πήρε μαζί της και γύρισε 24 χώρες. «Έκανα όσα δεν φαντάστηκα. Τα είχα όλα. Είχα λεφτά στις τσέπες, ήμουν και όμορφος κι αυτή με πρόσεχε πολύ. Κάναμε ναρκωτικά και περνούσαμε ωραία. Μαζί της γνώρισα και το Mickey Rourke. Από ‘κει βγήκε και το παρατσούκλι μου, Mickey Free.
O καιρός περνούσε και δε με γέμιζε πια τίποτα. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα τι κάνω. Έκλεισα εισιτήριο για Ελλάδα και γύρισα σπίτι. Γνώρισα τη γυναίκα μου και κάναμε τρία παιδιά. Παρότι ήμασταν κι οι δύο μέσα στα ναρκωτικά, τα παιδιά μου δεν καπνίζουν καν. Τους μιλούσαμε πάντα. Πια δεν έχω γυναίκα. Αυτοκτόνησε πριν μερικά χρόνια».
Κάθε τόσο διακόπτει την αφήγηση του λέγοντας «Μια μικρή βοήθεια κύριοι. Καλές γιορτές να έχετε εσείς και οι οικογένειές σας». Το πλαστικό ποτήρι του όση ώρα είμαι εκεί θα μαζέψει ενάμιση ευρώ. Θα περάσει και μια κυρία, που δεν φαίνεται να τον ξέρει και θα του αφήσει φαγητό σε μια μπλε σακούλα. Δεν θυμώνει με την αδιαφορία του κόσμου, ούτε με τα παράξενα και καμιά φορά απαξιωτικά βλέμματα. «Καταλαβαίνω» λέει και χαιρετάει ένα κοριτσάκι που μας κοιτάζει.
Όσο ο Χρήστος ήταν στη φυλακή, είχε καθαρίσει με τα ναρκωτικά, γυμναζόταν και έγραψε ένα βιβλίο 350 σελίδων. Το έδωσε για να του το εκδώσουν αλλά τελικά δε βγήκε ποτέ. «Γράφω και ρεμπέτικα» αλλά πάντα με παρατσούκλια. Ποτέ με ονόματα». Σήμερα μετράει 18 μήνες καθαρός, παίρνει τα αντιρετροϊκά του και θέλει να αλλάξει τη ζωή του.
Τη συζήτησή μας διακόπτει ο φίλος του ο Αντρέας. «Αυτός είναι ο μπράβος μου» είπε χαμογελώντας «και πρέπει να φύγουμε». Τον ευχαρίστησα και μου ζήτησε να επιστρέψω την Πέμπτη την ίδια ώρα. «Θα σου δώσω κάτι. Πάρε τον Χάρη κι ελάτε». Πριν φύγω τον ρώτησα πότε θα τελειώνει πια με αυτή την ιστορία στο δρόμο. Πότε θα μπει σε ένα σπίτι. Πότε θα αλλάξει ζωή.
«Σε δυο μήνες το πολύ, αυτό το σπίτι δεν θα υπάρχει πια εδώ. Στο λέω. Θα πάω στην Ικαρία στην κόρη μου την Εύα που μένει εκεί με τον άντρα και το παιδί της. Κι εσύ αν θες, έλα το καλοκαίρι να μας βρεις και να κάνεις μπάνια σου αφού αγαπάς το νησί».
Πήγα μέχρι τη Σταδίου για να δω ποιος είναι αυτός ο αισιόδοξος τύπος που μένει στο δρόμο αλλά έχει την όρεξη να στολίσει τη μικρή του γωνιά. Γνωρίζοντάς τον όμως, δεν κοίταξα ούτε μια στιγμή το δέντρο, αλλά το δάσος πίσω από αυτό.
Kαλή χρονιά με χαμόγελο και δύναμη.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό DownTown