Ποιος σου είπε ότι δύο ώρες ελεύθερου χρόνου δεν φτάνουν;

Το δοκιμάσαμε και περάσαμε υπέροχα. Πάρε ιδέες.
Ποιος σου είπε ότι δύο ώρες ελεύθερου χρόνου δεν φτάνουν;



Οι ρυθμοί της καθημερινότητάς σου είναι τέτοιοι που δε σου μένει χρόνος να κάνεις πράγματα που σε γεμίζουν. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Δε χρειάζεται ο ελεύθερος χρόνος σου να είναι όσος και ο αντίστοιχος χρόνος της δουλειάς σου, για να σε ικανοποιήσει και να σε βοηθήσει να ξεφύγεις από τη ρουτίνα. Σκέψου να έκανες κάθε μέρα κάτι που σε ευχαριστεί έστω και για δύο ώρες. 

Γκρινιάζω πάντα ότι δεν προλαβαίνω. Ότι καταναλώνω τόση ενέργεια στη δουλειά που, μετά δε μένει τίποτα για μένα. Κι όμως. Αν θέλω μένει. Πριν λίγο καιρό, ξεκίνησα να διεκδικώ από τον εαυτό μου, το χρόνο που μου αντιστοιχεί για να χαλαρώνω και παράλληλα να εξελίσσομαι. Το χρόνο που χρειάζομαι για να γίνομαι καλύτερη. Αν βρεις τι είναι αυτό που θες, απαιτείται μόνο τρόπος κι όχι κόπος.
Ξεκίνησα με ένα βιβλίο. Μικρό, εύπεπτο, αλλά όχι προχειρογραμμένο, δώρο από εμένα σε μένα. «Κάιν», του σπιρτόζου νομπελίστα, Ζοζέ Σαραμάγκου.

Το τελευταίο μυθιστόρημα του συγγραφέα, με πρωταγωνιστές έναν νάρκισσο Θεό και τον αντάρτη Κάιν, χάρισε στον ίδιο ένα ακόμα βραβείο Νόμπελ και σε μας, μία ιστορία με άφθονο χιούμορ και σπαρταριστούς διαλόγους. Ο Σαραμάγκου «ξαναγράφει» τη Βίβλο- με άλλο τέλος φυσικά, δίνοντας έμφαση στην αιώνια ασυνεννοησία μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Πόσο αστείο βιβλίο, κατανοητά γραμμένο, για να δεις την ιστορία αλλιώς και να επιβεβαιωθείς ακόμα μια φορά ότι η φαντασία δημιουργεί πολλές φορές, πιο ωραίες εκδοχές της ζωής, από την πραγματικότητα.

 

Την επομένη με πήρε η Ελίζα. «Πάμε για ποτάκι Alobar;». Παλιότερα θα ήμουν κουρασμένη. Τώρα σκέφτηκα το χαλαρωτικό cocktail μου, τα νέα που θα μοιραστώ, τα γέλια που θα κάνουμε. Όχι άλλο ένα βράδυ στα social media με την κατάθλιψη του «δεν κάνω τίποτα για μένα», να καραδοκεί.

Ένα γρήγορο ποτό με αγαπημένα πρόσωπα μπορεί να σε αποσυμπιέσει με τον καλύτερο τρόπο από τη δύσκολη μέρα που πέρασες.

Για απόψε δε, έχω ήδη κανονίσει. Μία κλεφτή ωρίτσα για γυμναστική και το βράδυ ταινία για να χαλαρώσω. Έχω νοικιάσει αυτήν που έχω ξαναδεί πολλές φορές και πάντα επιστρέφω. Όταν βγήκε στο σινεμά ήμουν μόλις οκτώ χρονών και τότε ήταν σίγουρα ακατάλληλη για μένα. Την είδα μετά από μια δεκαετία και μπήκε αμέσως στο Top 5 μου (και στου IMDB). Pulp Fiction και ξερό ψωμί.

Χιουμοριστική και σκοτεινή, ταινία χαρακτήρων, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από σπλατεριά μέχρι κινηματογραφικό αριστούργημα. Σε κάθε περίπτωση πάντως μία ταινία που άπαξ και τη δεις, χαράζεται στη μνήμη σου. Δεν την ξεπέρασα ποτέ ούτε την ίδια, ούτε το ασυναγώνιστο soundtrack της. Και κάθε φορά που επιστρέφω σε αυτήν, ανακαλύπτω και κάτι καινούριο. Tarantino rocks.

Σε εμένα έπιασε. Σταμάτησα να σπαταλάω το χρόνο μετά τη δουλειά σε γκρίνιες, μουρμούρες και αναπάντητα γιατί και τον μετέτρεψα σε πραγματικά ελεύθερο χρόνο αφιερωμένο σε μένα. Ξεκίνα κι εσύ από απόψε κιόλας.