Ποιος δεν έχει δει την πολυβραβευμένη ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι, “Η ζωή είναι ωραία” και κατάφερε να μην συγκινηθεί με το μεγαλείο ψυχής και αντοχής του πρωταγωνιστή; Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα στρατόπεδο, την σκοτεινή και μαύρη ιστορική περίοδο του Ολοκαυτώματος.
Μέσα από την αθώα ματιά του Γκουίντο, ενός Εβραίου πατέρα που δεν θέλει το παιδί του να νιώσει τον κοινωνικό αποκλεισμό που εξελίσσεται σε απάνθρωπο μίσος, προσπαθεί, χρησιμοποιώντας την ανεξάντλητη φαντασία του και το χιούμορ του, να μην δώσει στον γιο του να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του ώστε να μην φοβάται.
Με αυτό το σκεπτικό επινοεί το παιχνίδι της επιβίωσης, προσπαθεί να τον πείσει ότι η ζωή τους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν είναι άλλο παρά ένα παιχνιδάκι με καλούς και κακούς, που αν ο μικρός το παίξει καλά, θα κερδίσει ένα μεγάλο πραγματικό τανκ. Και το κερδίζει!
Τρυφερή, συγκινητική, ταινία που μέσα από το παράλογο του πολέμου καταφέρνει να μετατραπεί σε στυλιζαρισμένο παραμύθι.
Αυτή την ταινία αναπόλησα όταν είδα το παρακάτω βίντεο. Στην προκειμένη περίπτωση ένας πατέρας μεγαλώνει μόνος του την κόρη του καταφέρνοντας να γίνει πρότυπο στα μάτια της για τα ψέματα που της λέει. Όσο αντιφατικό και αν σου ακούγεται, αυτός ο πλασματικός κόσμος με συναισθήματα και καταστάσεις που έχει φτιάξει αυτός ο πατέρας προκειμένου η μικρή του κόρη να είναι ευτυχισμένη, είναι τουλάχιστον συγκινητικό.
Τα μικρά παιδιά, όσο παρεξηγημένα και να είναι για το αθώο της ηλικίας τους, έχουν μεγάλη αντίληψη και εξυπνάδα και καταλαβαίνουν τις θυσίες που κάνουν οι γονείς γι΄αυτά.